Alors, c’est la guerre!

28η Οκτωβρίου 1940
Μια επέτειος ένας θρύλος μια μνήμη ένα χρέος!

Η εποποιία του ’40, η όμορφη αυτή αφροσύνη, αποτελεί τον πλησιέστερο σε μας μεγάλο άθλο του Ελληνισμού. Μια πολεμική εποποιία, δομικό στοιχείο της μνημειακής μας ιστορίας. Δεν είναι μια κατασκευασμένη επέτειος, ένας εκ των υστέρων επινοημένος μύθος. Αντιθέτως συγκροτεί τη συλλογική μνήμη μέσα από τον πατριωτισμό και την εθνική συνείδηση. Είναι ένας από τους καταστατικούς μύθους του ελληνικού έθνους. Είναι ο «τελευταίος» μεγάλος «λόγος» του Ελληνισμού ο οποίος εμπνέει, κινητοποιεί και συνέχει έναν λαό και τον οδηγεί σε μια νέα συλλογικότητα.
Πολιτογραφημένη είναι από τρεις χιλιετίες η ελευθερία στη μικρή μας χώρα. Αυτή τη βραχώδη κυματόδαρτη ευρωπαϊκή γωνιά της Μεσογείου διάλεξε η μοίρα για θέατρο των μεγαλύτερων αγώνων του πολιτισμού. Εδώ υψώθηκαν δια μέσου των αιώνων τα λαμπρά τρόπαια του πνεύματος και του θριάμβου της δημοκρατίας. Δίχως να ’χει αυτή η χώρα για αποκούμπι πίσω της στόλους, κτήσεις και θησαυρούς, παρά μόνον την παλικαριά της και τους πολλούς βράχους της.
Δεν αναφέρεται στην ιστορία των λαών, πιο λακωνικό πιο εύγλωττο αλλά και πιο πειστικό παγκόσμιο κήρυγμα από το ΟΧΙ του ’40. Δύσκολη εκείνη η μέρα αλλά ο Έλληνας την έκανε γιορτή. Σάλπισμα θριάμβου ήχησε στο βαρύ ζόφο της Ευρώπης ο αλαλαγμός των τσολιάδων και ο σάλαγος των βράχων μας. Το κάθε ελληνικό πρόσωπο έγινε στη στιγμή μια Ελλάδα. Μια Ελλάδα που στάθηκε στη πρώτη γραμμή με το μάγουλο φλογισμένο από το μπάτσο της προσβολής. Μια Ελλάδα που την προσβάλανε και μόνο με την υποψία πως μπορούν να την πατήσουν ατιμώρητα.
Αν η λήθη είναι αρετή, η μνήμη είναι χρέος. «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». Σε αυτό τον πόλεμο αναδείχθηκαν ήρωες. Όχι γιατί πολέμησαν ενάντια στη βία. Αυτό ήταν νομοτέλεια. Ούτε γιατί υπερασπίστηκαν τη γη τους. Αυτό ήταν ηθική επιταγή. Αλλά γιατί αψήφησαν τη νιότη τους χιμώντας σύσσωμοι στο θάνατο. Ρίχτηκαν στον κίνδυνο από αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στην ομορφιά του κόσμου, στην ομορφιά της ζωής. Και έτσι δώρισαν τους εαυτούς τους στη ιστορία.
Οι αγωνιστές του 1940 απαιτούν από εμάς κάτι απλό: Να σκύψουμε στη θυσία τους αντλώντας κάθε προβληματισμό και ερέθισμα που θα αποβεί χρήσιμο στη ζωή μας. Απαιτούν να μην επαναπαυθούμε στις δόξες του παρελθόντος αλλά να μετουσιώσουμε αυτές τις αξίες σε σπέρματα νέας ζωής. Σήμερα που ο πλανήτης βρίσκεται σε επικίνδυνη αστάθεια το μήνυμα του ΟΧΙ καθίσταται αναγκαίο χρέος για όλους. Η κληρονομιά και ο αγώνας των προγόνων μας οφείλει να διατηρείται ως κόρη οφθαλμού από εμάς αφού είμαστε οι φορείς μιας ιερής παράδοσης και κληρονόμοι ενός μοναδικού μεγαλείου.

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων