25η Μαρτίου 1821: Και η μνήμη καίει «άκαυτη βάτος»

Η αφύπνιση της Ελλάδας, 1822, Ange-René Ravault (1766 – 1845)

Είναι χρέος του ανθρώπου που θέλει να ζήσει έντιμα, συνειδητά και υπεύθυνα να στοχάζεται πάνω στην ιστορία του έθνους του και να προσπαθεί να επισημάνει το νόημα των μεγάλων επετείων, γιατί αυτές ανασταίνουν εντός μας ένα πρωτοφανέρωτο μεγαλείο, μια υπερηφάνεια εθνική, γεμάτη πνευματικότητα, γεμάτη σεμνότητα. Τότε αισθάνεσαι ότι το έθνος σου έκανε το χρέος του. Και το χρέος των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821 έγινε το λάβαρο στο προσκλητήριο για τη θυσία, μέσα από το σύμπλεγμα τεσσάρων εννοιών που ακτινοβολούν στην αιωνιότητα το δικό τους πολύτιμο συμβολισμό.
Μνήμη – Πίστη – Θάνατος – Ελευθερία

Ξεκινώντας λοιπόν από το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» του Ρήγα Φεραίου, προχωρώντας στη διαπίστωση του ανώνυμου συγγραφέα ότι «είναι αδύνατον αι ελληνικαί ψυχαί να κοιμηθούν πλέον εις την ληθαργία της τυραννίας» και καταλήγοντας στο απαύγασμα του Διονυσίου Σολωμού «απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», γιατί όπως αναφέρει ο Ανδρέας Κάλβος «όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι», το θεμελιώδες διακύβευμα του αγώνα της παλιγγενεσίας ήταν η αξίωση καθολικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας, ως έσχατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης και θεμελιακό υπόβαθρο του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα του Ελληνισμού.
Η 25η Μαρτίου αποτελεί την μεγαλύτερη επέτειο της εθνικής μας ιστορίας, γιατί η γενιά του 1821 υπερέβαλε όλες τις γενιές της φυλής. Η ποιητική κραυγή «Ελευθερία ή θάνατος» είναι η φράση όλων των Ελλήνων. Είναι μια κοσμοθεωρητική παραδοχή που ενσαρκώνει την αξίωση μιας κοινωνίας να απαλλαγεί από εξωγενείς δεσποτισμούς. Είναι όμως και αξίωση για δημοκρατία όπως ακριβώς εκφράστηκε από τον οραματισμό του Ρήγα.

Περισσότερα...