Επίσκεψη μαθητών του Α΄ Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα

«Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς…»

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, την οποία σίγουρα θα αποκαλούσα εμπειρία ζωής. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του σχολείου μας, τις οικογένειές τους, όλο το 15μελές και φυσικά τη Διεύθυνση και τους καθηγητές μας που στήριξαν έμπρακτα τη φιλανθρωπική αυτή προσπάθεια. Προσπάθεια η οποία θα διευκολύνει κατά πολύ την καθημερινότητα των δυστυχισμένων αυτών συνομηλίκων μας.
Πλησιάζοντας στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, εκείνο το μουντό πρωινό, βρεθήκαμε μπροστά σε ψηλούς τοίχους και συρματοπλέγματα, με συνειρμούς αναδυόμενους από τον ψεύτικο ψηφιακό μας κόσμο, τον κόσμο των media. Βαριές πόρτες, απροσπέλαστοι χώροι, κλειδαριές και δεσμοφύλακες να φυλάνε παιδιά, εφήβους σαν εμάς που παραβάτησαν, που κυνήγησαν τα όνειρά τους σε λάθος κατεύθυνση, ή μάλλον με λάθος τρόπο, με τρόπο αδικώντας τους άλλους, ενδεχομένως αδιαφορώντας για το αξιακό μας σύστημα. Έφηβοι ενδεχομένως με διαμορφωμένες προσωπικότητες που έτυχε να διολισθήσουν επιλέγοντας το δρόμο της κακίας, ή που βρέθηκαν σε δύσκολες συνθήκες, σε κύματα, που δεν είχαν το σθένος να πουν όχι, που δεν είχαν την τόλμη και την ελευθερία να επιλέξουν την Αρετή, να γίνουν μικροί ήρωες, Λεωνίδες, Σωκράτηδες, μικροί Χριστοί. Και έμελε στο ξεκίνημα της ζωής τους να τιμωρούνται για τα λάθη τους, να σταυρώνονται εκεί κάθε μέρα, στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, ανελεύθεροι, χωρίς χώρο, με σημαντικές ελλείψεις σε είδη προσωπικής υγιεινής.
Τα παιδιά εκεί είχαν ετοιμάσει μια παράσταση εμπνευσμένοι από την καθημερινότητά τους, για ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο, μια άδειας για λίγη ελευθερία... Κάποιες στιγμές ξεχνιόμουν και νόμιζα πως ήμουν σε κάποιο σχολείο, παρακολουθώντας παράσταση μιας κανονικότητας. Ήταν συγκινητικό. Στη μια άκρη του χώρου εκδήλωσης οι φίλοι, οι συγγενείς, και μέσα σε αυτούς και εμείς, ενώ στην άλλη άκρη αυτοί, ανήλικοι παραβάτες. Υπό το βλέμμα των φρουρών και την άγρυπνη επιτήρησή τους παρακολουθήσαμε μία εξαιρετική παράσταση και γίναμε όλοι ένα, σαν να μην μας χώριζε, να μη μας διαφοροποιούσε τίποτα, ελεύθεροι και ανελεύθεροι, νομιμόφρονες και παραβάτες, δεσμοφύλακες και φυλακισμένοι…

Περισσότερα...