Ήταν κάποτε ένας πόλεμος…
Ίσως κάποιοι - το ευχόμαστε- να το θυμούνται σαν τώρα.
Ξημέρωνε Δευτέρα αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Ίσως να το θυμούνται σαν τώρα.
Ποιοι έζησαν και δεν θυμούνται εκείνη την ημέρα. Ήσαν τότε νέα παιδιά, άλκιμοι έφηβοι στα βουνά. Θύελλες, φωτιές, συμφορές και εκείνοι εκεί στα βουνά.
Περπατούσαν συνέχεια. Μερόνυχτα περπατούσαν για να προλάβουν το πανηγύρι του θανάτου. Κίνησαν ξυπόλητοι από τα χωράφια και ξημερώθηκαν αλλοπαρμένοι θεοί πάνω στα χιόνια ψηλά στις κορυφογραμμές της φωτιάς όρθιοι σαν αστροπελέκια.
Εμπρός! Ολοένα εμπρός! Ήταν και εκείνη η βαθιά φωνή, η συναρπαστική φωνή της Σοφίας Βέμπο που σου έλιωνε τα σωθικά.
Εμπρός παιδιά, της Ελλάδος παιδιά!
Ποια βουνά, ποια χιόνια, ποιος εχθρός! Τίποτα δεν τους κρατούσε. Δεν ήταν πια οι έμποροι, οι υπάλληλοι, τα χωριατόπουλα, τα φοιτητάκια. Ήταν οι πολεμιστές του ’40. Και από πάνω τους σκέπη και οδηγός η κυρά Δέσποινα, η Παναγιά, Πλατυτέρα των ουρανών και Στρατηγός Υπέρμαχος.
Όλοι ήμασταν εκεί το ’40. Μια καρδιά. Μια ψυχή.
Να μας έπαιρνε όλους το ποτάμι της μνήμης. Να ξανανιώσουν τα τιμημένα γηρατειά, να βουρκώσουν πάλι οι μάνες σαν Παναγιές, να κατεβούν από τα εικονίσματα οι νεκροί και οι άγγελοι μεταξύ μας και να ξαναγίνουν όλα σαν τότε.
Ξημέρωνε Δευτέρα αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Ίσως κάποιοι - το ευχόμαστε- να το θυμούνται σαν τώρα.
Αυτές λοιπόν τις μέρες της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 όλοι μας ας πορευτούμε νοερά στα πεδία των μαχών και ας κομίσουμε την καθαρά σινδόνα, τα αρώματα, τις βιόλες και τα τριαντάφυλλα, αφού για όσους έσβησαν μακριά μας σε βουνά και σε κάμπους δεν μπορέσαμε να βρεθούμε κοντά τους, να τους παρασταθούμε, δεν δεχθήκαμε την ύστατη πνοή τους, δεν ακούσαμε τη στερνή τους λέξη, δεν τους χτενίσαμε, δεν τους συνόδεψε ο σπαραγμός μας στα ανήλια βασίλεια όπου τώρα γαληνεύουν. Πίσω από αυτές τις ζωές που κατατέθηκαν στον τάφο ας σταθούμε αυτές τις μέρες με ευλάβεια, με τα χέρια στο στήθος, αφήνοντας ελεύθερους τους κρουνούς των δακρύων μας. Και αν σήμερα για μια ακόμη φορά πρέπει να πολεμήσουμε για αυτό που ο Γιώργος Σεφέρης ονομάζει « Φωνή πατρίδος... ου μ’ εθέσπισεν» τότε θα το κάνουμε όλοι μαζί Ωραίοι ως Έλληνες!
Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων
Αμαλία Μαυροειδή
Λεζάντα: Πίνακας Γεώργιος Βακιρτζής, Πόλεμος του ’40
Διπλά βλέπουν όσοι έμαθαν γράμματα
Πυθαγόρας ο Σάμιος
Με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους ευχόμαστε σε όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας καλή σχολική χρονιά με τα μάτια της ψυχής μας «πάντ’ ανοιχτά, παντ’ άγρυπνα» (Δ. Σολωμός).
Προσβλέπουμε πάντοτε σε μια αληθινή παιδεία που δίνει στους μαθητές μας νέες οπτικές θέασης του κόσμου, εσωτερική εγρήγορση, διεύρυνση οριζόντων, προοπτικές ουσιαστικής συνεργασίας.
Επιθυμούμε μια παιδεία που να ανοίγει τα μάτια των μαθητών, ώστε να αποτιμούν συνειδητά το παρόν και να οραματίζονται με «λογισμό και μ’ όνειρο» το μέλλον για να μη θυσιάζουν στο βωμό της ευκολίας την ομορφιά της δυσκολίας.
Θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές, να γίνουμε κοινωνοί παιδείας σημαντικής, με ζωηρή την αίσθηση και την άσκηση της δημοκρατίας, την αναζήτηση και εμβάθυνση της αλήθειας.
Καλή σχολική χρονιά!
Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων
Αμαλία ΜαυροειδήΜέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019 στον αύλειο χώρο των Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού η μεγάλη εκδήλωση Αποφοίτησης των μαθητών της Γ΄ Λυκείου και των τριών Σχολείων: του Αρσακείου Γενικού Λυκείου, του Α΄ Αρσακείου Γενικού Λυκείου και του Β΄ Αρσακείου Γενικού Λυκείου.
Στην εκδήλωση μίλησε ο Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, καθηγητής κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο οποίος αναφέρθηκε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Αρσακειακής Παιδείας, που συγκροτούν ένα ξεχωριστό ήθος, και ευχήθηκε στους Αποφοίτους καλή σταδιοδρομία. Επίσης, συνεχάρη τους γονείς για την «καλύτερη επένδυση» που έκαναν, στέλνοντας τα παιδιά τους στο αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας.
Ακολούθησαν χαιρετισμοί των Προέδρων των Δεκαπενταμελών Μαθητικών Συμβουλίων, οι οποίοι ευχαρίστησαν και εκ μέρους των συμμαθητών τους το Αρσάκειο για την σημαντική προσφορά του στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…»
Με αυτά τα λόγια η Εκκλησία διακηρύσσει την Ανάσταση του Θεού. Γιατί Ανάσταση σημαίνει έγερση, λύτρωση από τη φθορά της «πτώσης»΄ σηματοδοτεί την ελπίδα για την έξοδο από την κατάσταση της «πτώσης», η οποία είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου.
Γνωρίζει ο άνθρωπος ότι είναι μια ύπαρξη που πονά και πεινά, υποφέρει και ταλαιπωρείται, μοιράζεται χαρές και λύπες, ηδονές και οδύνες. Χαρμολύπη είναι η ζωή. Είναι όμως σύμφωνα με την Εκκλησία και Σταυροαναστάσιμη. Σταύρωση και Ανάσταση μαζί.
Αναστήτω λοιπόν ο Θεός, Αναστήτω και ο άνθρωπος και ας διασκορπισθούν οι εχθροί του, δηλαδή οι «πτώσεις» του. Με αυτό τον τρόπο προβάλλεται αντί για την απελπισία του θανάτου η ελπίδα της ζωής και προτείνεται μια στάση ζωής που ονομάζεται «τραγικός ρεαλισμός». Γι αυτό και ο αγωνιζόμενος άνθρωπος ενάντια στην «πτώση» του είναι αυτός που ενσαρκώνει την αγάπη ως αντίδοτο της «πτώσης».
Δεν ζούμε για να πεθάνουμε αλλά ζούμε για να αναστηθούμε. Η αυλαία της ζωής μας πέφτει με την Ανάστασή μας που εγκαινιάστηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Εξάλλου στην εικόνα της Ανάστασης ο Χριστός δίνει το χέρι του στους πρωτοπλάστους και τους σηκώνει με μια ορμητική κίνηση. Έτσι ο άνθρωπος σηκώνεται από τις «πτώσεις» του και τις μετουσιώνει σε ζωή όπως το γράφει ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης:
Σαν άνθρωπος που έσφαλε αντλεί απ’ τα λάθη του
Πολύτιμα πετράδια – τ’ ανταλλάζει
Με το φθαρμένο αίμα του, ωριμάζει
Καλή Ανάσταση
Η Διευθύντρια
και ο Σύλλογος Διδασκόντων