Καλή χρονιά με την αισιοδοξία που γεννά το ξεκίνημα του σχολείου…
Αγαπητά μας παιδιά,
Περάσαμε όλοι μια επώδυνη περίοδο που ακόμα δεν έχει τελειώσει: η πανδημία μάς ανάγκασε να κλειστούμε επί μακρόν στο σπίτι μας, βιώσαμε περιορισμούς και απομόνωση, απαγορεύσεις και απώλειες, ζήσαμε πρωτόγνωρες φυσικές καταστροφές που έθεσαν σε κίνδυνο ζωές, κατέστρεψαν περιουσίες και υπονόμευσαν το φυσικό μας περιβάλλον. Κάποιες χαραμάδες φωτός φάνηκαν στο σκοτάδι: η τεχνολογία μάς βοήθησε να κρατήσουμε την επαφή και να συνεχίσουμε τον σχολικό μας βίο και η επιστήμη μάς πρόσφερε τα όπλα για να πολεμήσουμε τον ιό. Έτσι, αισιοδοξούμε ότι με συνεργασία και αλληλεγγύη θα ξαναβρούμε αυτό τον Σεπτέμβριο την ασφάλεια του σχολείου, τους φίλους και συμμαθητές μας, τους καθηγητές μας, τα όνειρά μας, τη ζωή μας. Και πράγματι το σχολείο συνιστά ασφαλές καταφύγιο για όλα τα παιδιά, όσο ζοφερές και να είναι οι γενικότερες συνθήκες. Ισχύει όμως το ίδιο για τα παιδιά ολόκληρου του πλανήτη;
Επιλέξαμε εφέτος για το καλωσόρισμα στην νέα σχολική χρονιά μια εμβληματική φωτογραφία που έγινε παγκοσμίως γνωστή το 1985 από το εξώφυλλο του National Geographic. Απεικονίζει το πρόσωπο ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού με δύο πανέμορφα πράσινα μάτια, που κοιτούν γεμάτα απορία και αποφασιστικότητα. Προσφυγοπούλα τότε από το Αφγανιστάν, κατατρεγμένη λόγω της Σοβιετικής εισβολής στην πατρίδα της, η κοπέλα με το καθηλωτικό βλέμμα συμβόλιζε τα δεινά του πολέμου, αλλά και τη μοίρα των γυναικών της πατρίδας της: φτώχια, καταπίεση και κυρίως αμάθεια, λόγω της απαγόρευσης στα κορίτσια του Αφγανιστάν να φοιτούν στο σχολείο ή να προχωρούν πέρα από την εντελώς στοιχειώδη εκπαίδευση. Αυτό που για εμάς, στη γωνιά της οικουμένης όπου κατοικούμε, είναι αυτονόητο, για τα κορίτσια και συχνά και τα αγόρια άλλων χωρών είναι σχεδόν αδιανόητο.
