«Όταν είσαι παιδί μαθαίνεις ότι υπάρχουν τρεις διαστάσεις: το ύψος, το μήκος και το πλάτος, όπως σε ένα κουτί με παπούτσια. Αργότερα, καθώς μεγαλώνεις, μαθαίνεις ότι υπάρχει μια τέταρτη διάσταση: ο χρόνος. Κάποιοι λένε ότι οι διαστάσεις μπορεί να είναι πέντε, έξι, επτά ...» μονολογεί ο πρωταγωνιστής, ένας οδηγός λεωφορείου «που αγαπάει τα ποιήματα της Έμιλι Ντίκινσον», της πρόσφατης ταινίας του Τζιμ Τζάρμους «Paterson». Πάνω στο πέρασμα σε μια καινούργια χρονιά, το 2017, οι νεαροί συντάκτες του Νεογραφήματος, «καθώς μεγαλώνουν», αφήνουν για λίγο στην άκρη τις βεβαιότητες των τριών διαστάσεων κι έρχονται να ανοιχθούν στη γοητεία της τέταρτης διάστασης του χρόνου και να αναμετρηθούν με τις προ[σ]κλήσεις του.
«Είναι περίεργο», γράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, «αλλά οι άνθρωποι έχουν την ακλόνητη βεβαιότητα πως ο ήλιος θα βγει και τ’ άλλο πρωί· είναι τόσο ωραίο, που το συμμεριζόμαστε όλοι μας»[1]. Κι όμως, κάθε πέρασμα σε έναν καινούργιο χρόνο ή κάθε μετάβαση σε έναν άλλο τόπο, ξυπνά μέσα μας αυτή την αίσθηση: ότι «ο άνθρωπος δεν είναι μια ύπαρξη στατική, αλλά δυναμική· είναι ένας προσκυνητής και ένας ταξιδιώτης –homoviator»[2].
Στο ένατο τεύχος του το Νεογράφημα θυμίζει αρκετά ταξιδιωτικές σημειώσεις. Σημειώσεις, που μας ταξιδεύουν από τα μύχια της εφηβικής ψυχής (με την «Αισιοδοξία») μέχρι και τα όρια του σύμπαντος (με τη συνέντευξη που ευγενικά μας παραχώρησε ο διάσημος καθηγητής Φυσικής Δημήτρης Νανόπουλος). Μας ξεναγούν στο γειτονικό μας περιβάλλον των Ελαιώνων αλλά και στις εκλογές της υπερδύναμης των Η.Π.Α. Ξεκλειδώνουν τη λογοτεχνία με θέμα τη ζωή ενός κοριτσιού στις αρχές του 20ου αιώνα («Νινέτ»), αλλά και την τόσο κοντινή –μα και τόσο άγνωστη– πραγματικότητα των Ρομά. Μας μεταφέρουν στο Λονδίνο του 17ου αιώνα με τον Σαίξπηρ και αμέσως μετά στην ίδια πόλη τον 21ο αιώνα, μέσα από τα μάτια μιας νέας Ελληνίδας γιατρού. Μας συστήνουν τους αθλητές του 2016 που αγωνίζονται να ξεπεράσουν τα όριά τους και, δίπλα σ’ αυτούς, δύο λογοτεχνικούς ήρωες που αγωνίζονταν για να στερεώσουν τη σχέση τους στη Θεσσαλονίκη που διατρέχει τον 20ο αιώνα («Το Νήμα»).
Μέσα από τα γραπτά τους, τα παιδιά επιβεβαιώνουν με τον δικό τους τρόπο πως δεν υπάρχει πιο γοητευτικό, αλλά και πιο ουσιαστικό, ταξίδι από αυτό που κάνει το γεμάτο έκπληξη βλέμμα του ανθρώπου, καθώς συναντά το «άλλο». Πιστεύουμε πως αξίζει να ακολουθήσουμε το βλέμμα τους και να συμμεριστούμε την επιθυμία τους να εκπλήσσονται και να εκπλήσσουν, χτίζοντας τις δικές τους γέφυρες με τον κόσμο που τα περιβάλλει, χτίζοντας τον δικό τους νέο κόσμο. Μήπως, αυτή δεν είναι και η πιο ακριβή χαρά που μας προσφέρει η επίμονη προσήλωση στην αναζήτηση της γνώσης;
Νεογράφημα
1.Από το ποίημα «Ο φρουρός των ημερών», στη συλλογή «Κάτω από τον ίδιο αστερισμό», Ποίηση (1979-1990), τόμος 3, Μετρονόμος 2015.
2.Κάλλιστος Ware, «Η εντός ημών Βασιλεία», Ακρίτας 2000.
