Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Ο όρος εκφοβισμός και βία στο σχολείο όπως και ο όρος «θυματοποίηση» χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται απρόκλητη, εσκεμμένη, συστηματική, επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους εντός και εκτός σχολείου. Δεν αποτελούν όμως όλες οι μορφές μαθητικής επιθετικότητας εκφάνσεις του σχολικού εκφοβισμού.
Οι οικονομικές ανισότητες, οι καινούργιες μορφές ψυχαγωγίας των παιδιών, η έλλειψη απαραίτητου χρόνου των γονέων και τα λάθος πρότυπα είναι κάποιες από τις αιτίες που ευνοούν παραβατικές συμπεριφορές των παιδιών.
Μορφές εκφοβισμού μπορούν να χαρακτηριστούν: τα λεκτικά πειράγματα, η διάδοση ψεμάτων και φημών, τα αστεία, σχόλια ή χειρονομίες, ο αποκλεισμός από κοινές παρέες και δραστηριότητες, χαρακτηρισμοί για την εθνικότητα και τη θρησκεία όπως, τελευταία, και το φαινόμενο του ηλεκτρονικού εκφοβισμού. Δεδομένου ότι οι επιπτώσεις του εκφοβισμού μπορεί να είναι καταστροφικές για τους νέους μας βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, είναι σημαντικό, εκπαιδευτικοί, γονείς και οι επαγγελματίες της πρόληψης να μην επαναπαυόμαστε και να συνεχίζουμε να εργαζόμαστε με στόχο την εξάλειψη του φαινομένου, που είναι φαινόμενο χρόνιο και νοσηρό και διαταράσσει την παιδαγωγική διαδικασία στον πυρήνα της. Αυτό που θα πρέπει να γίνει συνείδηση είναι ότι κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας έχει ρόλο και ευθύνη για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Ας δεσμευτούμε ότι βάζουμε την πρόληψη και την αποτροπή στην πρώτη γραμμή της δράσης μας, ότι θα εντοπίζουμε και θα αποτρέπουμε την επιθετικότητα όσων υπερβαίνουν τα όρια. Ας ευχηθούμε ότι το σχολείο θα είναι ένα φιλόξενο περιβάλλον για τα παιδιά.
Είναι όμως ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι τα ποσοστά των εφήβων που υπέστησαν εκφοβισμό καταγράφουν μείωση τα τελευταία χρόνια και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εντατικοποίηση της πρόληψης.
Η μαθητική ζωή είναι μια συναρπαστική διαδρομή γνώσης, εξέλιξης και ολοκλήρωσης. Σε αυτή τη διαδρομή η αντιπαλότητα δεν έχει θέση. Το σχολείο είναι μια μεγάλη αγκαλιά αλληλεγγύης, σεβασμού, φιλίας, στήριξης και ευγενούς άμιλλας.
Η σύγχρονη ψυχοπαιδαγωγική και ψυχοθεραπευτική πρακτική επιτάσσει ότι «κάθε βοήθεια που χρειάζεται το παιδί θα πρέπει να του παρέχεται μέσα στο φυσικό του χώρο: στο σχολείο και στην οικογένεια». Άρα τόσο ο εκπαιδευτικός όσο και ο γονέας θα πρέπει να συλλειτουργήσουν ως συνθεραπευτές σε συνεργασία με τους ειδικούς όπως ο σχολικός σύμβουλος ή ψυχολόγος. Βέβαια δεν υπάρχουν προκαθορισμένες οδηγίες που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν «έτοιμες» σε όλες τις περιπτώσεις. Ισχύει ότι: ο χρυσός κανόνας είναι ότι χρυσοί κανόνες δεν υπάρχουν! Οι όποιες οδηγίες θα πρέπει να θεωρούνται ως γενικές κατευθυντήριες αρχές που και αυτές θα πρέπει να εφαρμόζονται με μεγάλη ευελιξία.
Πάντως η κορυφαία δύναμη, που μοιάζει με αδυναμία, είναι να έχεις τη δύναμη να μη χρησιμοποιήσεις δύναμη επιβολής στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων
6η Μαρτίου