«Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει»
(Οδυσσέας Ελύτης)

Κάθε 17 Νοέμβρη η σκέψη και η καρδιά μας ταξιδεύει στον χώρο του Πολυτεχνείου, στον ξεσηκωμό των φοιτητών και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας. Δεν είναι μια μέρα χαμένη για το μουσείο της Ιστορίας. Δεν είναι αφήγηση μόνο για τα βιβλία. Είναι μια μέρα μνήμης, περισυλλογής, μάθησης και αξιολόγησης των δικών μας πράξεων για την ελευθερία, τη ζωή και τη δημοκρατία.
50 χρόνια πριν το μελάνι…φωνάζει!!! Σ’ αυτήν την ρωγμή του χρόνου, μέσα σε τρεις ημέρες του Νοέμβρη μια ολόκληρη γενιά πήρε την σκυτάλη και σήκωσε την σημαία στα χέρια της αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμά της στην ιστορία. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων και ονείρων μιας μεθυσμένης, ελεύθερης και ριζοσπαστικής γενιάς.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής. Δεν είναι μόνο ιστορική στιγμή, δεν είναι μόνο κραυγή, δεν είναι μόνο μνημείο. Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση, είναι η αμφισβήτηση της γκρίζας καθημερινότητας, είναι η διεκδίκηση της φιλίας, της αλήθειας και του χαμόγελου.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ με τις πυρακτωμένες αλήθειές του. Δεν είναι ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι και οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι μέρες μιας ολόκληρης επταετίας. Προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, μέσα από την τόλμη και από την φαντασία των νέων για ζωή.

Αναμφισβήτητα, η τριήμερη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο του πιο δραστήριου και πολιτικοποιημένου μέρους της νεολαίας ήταν μεγάλο γεγονός. Μεγάλο γιατί δεν ήταν προγραμματισμένο. Μεγάλο γιατί δεν είχε πάτρωνες. Μεγάλο γιατί ήταν αυθόρμητο. Μεγάλο γιατί δεν είχε γενάρχες. Μεγάλο γιατί η «ήττα» ήταν σίγουρη. Γι’ αυτόν τον λόγο στη μεγάλη τοιχογραφία του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει κανένας ιδιοκτήτης των γεγονότων, των συμβόλων, των ιδεών και των μηνυμάτων αυτής της εξέγερσης.
Ναι λοιπόν σε μια αφετηρία ανάμνησης, αναγνώρισης και απότισης φόρου τιμής για όλους εκείνους που περιφέρουν με καρτερία και υπερηφάνεια τα φανερά και αθέατα τραύματα της εποχής. Ναι στο προσκλητήριο μιας γενιάς που μας αποχαιρέτησε νωρίς. Και η γενιά αυτή ήταν ό,τι αγνότερο και ιερότερο.
Το Πολυτεχνείο έστω και αιματηρά ηττημένο, άνοιξε ρήγμα γκρεμίζοντας την όποια αξίωση νομιμοποίησης είχε το δικτατορικό καθεστώς και με αυτή την έννοια όντως συνέβαλλε στην ακολουθία που οδήγησε στην πτώση της δικτατορίας.
Είμαστε περήφανοι στον τόπο μας γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και οι φωνές της βίας δεν βρήκαν ποτέ απήχηση στο λαό μας. Παρόλο που ο τόπος αυτός γεννά ορισμένες φορές δικτάτορες, γεννάει όμως και τυραννοκτόνους.

Υ.Γ: Αν και ο Τάσος Λειβαδίτης έφυγε από τη ζωή το 1988, η φωνή του μας «επισκέπτεται» με τον κοινωνικό της χαρακτήρα ενεργοποιώντας το μυαλό, ανοίγοντας παράθυρα στην ψυχή μας με το ποίημά του «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» και μας προτρέπει με τη φωνή του Κώστα Καζάκου:

Πολυτεχνείο