«Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι» {ψαλμοί, κεφάλαιο128}

«…Υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Λιτανεύει ο αέρας της αρετής ω παιδιά μου» (Ν. Βρεττάκος)

Η ιστορική μνήμη αποκτά ιδιαίτερο νόημα όταν συνδεθεί με τη ζωή και την πράξη, όταν βαφτιστεί στο σήμερα. Κάθε 17 Νοέμβρη η σκέψη μας και η καρδιά μας ταξιδεύει στο χώρο του Πολυτεχνείου, στο ξεσηκωμό των φοιτητών, της νεολαίας και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας. Δεν είναι μια μέρα χαμένη για το μουσείο της ιστορίας. Είναι μια μέρα μνήμης, περισυλλογής, μάθησης, διδαγμάτων και αξιολόγησης των δικών μας πράξεων, σε σχέση με την ιστορία και τις γενιές που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία, τη ζωή και τη δημοκρατία. Για όλους μας η ιστορία αυτή πρέπει να έχει διδακτικό περιεχόμενο. Δεν είναι ιστορία μόνο για τα βιβλία. Είναι ιστορία-οδηγός για δράση. Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν απελευθερωτική. Με τις ουτοπίες της και τον ριζοσπαστισμό της δεν αμφισβήτησε τα πάντα αλλά επαγγέλθηκε και πολλά. Πίστεψε στον εαυτό της, αγωνίστηκε στο όνομα όλων και έτσι έσωσε τη χαμένη τιμή πολλών. Ήταν και είναι μια γενιά σύνορο. Το Πολυτεχνείο δείχνει δρόμους και τρόπους ζωής ασυμβίβαστους με την υποταγή, το βόλεμα και τον ατομικισμό. Δεν είναι ιστορική στιγμή, κραυγή, μνημείο. Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση, είναι η αμφισβήτηση της γκρίζας καθημερινότητας, είναι η καθημερινή απόρριψη αλλά και η καθημερινή πράξη. Είναι η διεκδίκηση της ομορφιάς, της φιλίας, της αλήθειας και του χαμόγελου. Γι’ αυτό εμείς οφείλουμε να δώσουμε χρώμα στα όνειρα, στα σύμβολα και στα μηνύματα, να φωτίσουμε τις αλήθειες αυτής της γενιάς που έτσι κ αλλιώς βάφτηκαν με αίμα. Από την ώρα όμως που οι μισές αλήθειες κυριάρχησαν οι μεγάλες αλήθειες δεν άντεξαν. Έκαναν βαθιά υπόκλιση προς την ιστορία και χάθηκαν σαν τις νεράιδες του παραμυθιού. Ίσως γιατί το ατέλειωτο κυνήγι της ατομικής ευτυχίας και επιτυχίας να είναι το ναρκωτικό και ο αργός θάνατος του ανήσυχου και ευαίσθητου πολίτη.
Υστερόγραφο: 49 χρόνια πριν, σ΄ αυτή τη ρωγμή του χρόνου, μέσα σε τρεις μέρες του Νοέμβρη μια ολόκληρη γενιά πήρε τη σκυτάλη, σήκωσε τη σημαία στα χέρια της αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμα της, την υπογραφή της στην ιστορία.
Είμαστε περήφανοι στον τόπο μας γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αντιλήψεις της βίας δεν βρήκαν ποτέ απήχηση στο λαό μας.

Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος καθηγητών

Πολυτεχνείο