Καλύτερη και από χιλιάδες μέρες επιμελούς διαβάσματος, είναι μία ημέρα με έναν εξαιρετικό καθηγητή

Ιαπωνική παροιμία

Μόλις 28 χρόνια έχουν περάσει από τη στιγμή που με απόφαση της UNESCO υιοθετήθηκε η 5η Οκτωβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στους Εκπαιδευτικούς. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, καθώς την ίδια μέρα του 1966 για πρώτη φορά υπεγράφη η Σύσταση σχετικά με το καθεστώς των εκπαιδευτικών. Έτσι, για πρώτη φορά αναγνωρίζονται επισήμως δικαιώματα και καθήκοντα στον διδάσκοντα και, ταυτόχρονα, καθορίζεται η διαδικασία της πρόσληψης αλλά και της εκπόνησης του διδακτικού του έργου.
Ο εορτασμός αυτός, όμως, φέτος έχει μία ειδική βαρύτητα και σημασία. Καθώς, τα τελευταία χρόνια, η επικοινωνία με τον δάσκαλο είχε εξαφανιστεί λόγω της πανδημίας και η επαφή με μια φιγούρα που άλλοτε αποτελούσε πρότυπο είχε χαθεί, χρειάζεται να επαναπροσεγγίσουμε το ρόλο του δασκάλου και να θυμηθούμε την αναμφισβήτητη προσφορά του.

Ακριβώς στο σημείο που η δια ζώσης παρουσία του φαινόταν δεδομένη, έρχεται ο Φεβρουάριος του 2020 και οι πόρτες του σχολείου κλείνουν. Ωστόσο, ο εκπαιδευτικός άνοιξε αμέσως το σπίτι του και υποδέχθηκε την τάξη του στο δικό του πια χώρο. Ενίοτε χωρίς πρωτοποριακά μέσα και χωρίς υποδομές. Ακόμα και στις κακοκαιρίες, χωρίς ρεύμα για αρκετές μέρες, βρήκε τον τρόπο να συνδεθεί στις εκάστοτε ψηφιακές τάξεις και να κάνει το μάθημά του.
Ειδικά αυτή τη χρονιά, ο εορτασμός θα πρέπει να είναι διπλός. Πρώτον, γιατί ο εκπαιδευτικός κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεύτερον, γιατί απέδειξε ότι ο ίδιος είναι αναντικατάστατος. Καμία οθόνη, καμία πλατφόρμα, καμία βιντεοκλήση, κανένα αρχείο σημειώσεων και ασκήσεων από τα χιλιάδες που εστάλησαν δεν μπορεί να αντικαταστήσει την παρουσία του. Γιατί, ο καθηγητής δεν είναι μόνο ένα απόθεμα γνώσεων· είναι η προσωπικότητά του που θα μαγέψει τα παιδιά, ο ζεστός του λόγος που θα φωτίσει ένα παιδικό πρόσωπο, ένα βλέμμα που θα ηρεμήσει και τα πιο ανήσυχα πνεύματα.
Το ευτύχημα είναι ότι ύστερα από τη μακροχρόνια απουσία του εκπαιδευτικού αρχίζει και η μαθητική κοινότητα να αναγνωρίζει αυτά τα χαρακτηριστικά που αποτελούν και τον βασικό λόγο που κάθε πρωί έρχονται τα παιδιά στο σχολείο με μια πρωτοφανή ανυπομονησία, με μια ανεξάντλητη διάθεση.
Όπως αποδεικνύεται, τελικά, το μόνο σίγουρο σε έναν ρευστό και εύθραυστο κόσμο είναι η παρουσία του εκπαιδευτικού. Σε όλες τις προκλήσεις που θα εμφανιστούν, η εκπαιδευτική κοινότητα θα είναι πάντα παρούσα. Γιατί, αν για κάτι κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τον δάσκαλο και τον καθηγητή είναι για την έλλειψη φαντασίας, εφευρετικότητας και ενσυναίσθησης. Γιατί, κάτω από αμέτρητες δυσκολίες, ο ίδιος βρήκε τον τρόπο να παράσχει ένα ενδιαφέρον μάθημα, να ξεπεράσει τα εμπόδια και να σταθεί δίπλα σε αυτούς που πραγματικά τον είχαν ανάγκη.
Δεν διδάσκουμε μόνο αυτό που ξέρουμε!
Δεν διδάσκουμε μόνο αυτό που θέλουμε!
Διδάσκουμε και αυτό που είμαστε!

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος
Διδασκόντων

Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών