Κάθε 17 Νοέμβρη η σκέψη μας και η καρδιά μας ταξιδεύει στο χώρο του Πολυτεχνείου, στο ξεσηκωμό των φοιτητών, της νεολαίας και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας. Δεν είναι μια μέρα χαμένη για το μουσείο της ιστορίας. Είναι μια μέρα μνήμης. Μια μέρα που υμνεί τη δημοκρατία, την ελευθερία, την παιδεία, μια μέρα περισυλλογής, μάθησης, διδαγμάτων και αξιολόγησης των πράξεων σε σχέση με την ιστορία. Έτσι η ιστορική μνήμη αποκτά νόημα, όταν δηλαδή συνδεθεί με τη ζωή και την πράξη, όταν βαφτιστεί στο σήμερα.

Είναι μονόδρομος ο αγώνας των λαών όλης της γης για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο όταν απειλούνται και παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είμαστε υπερήφανοι στο τόπο μας γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αντιλήψεις της βίας δεν βρήκαν ποτέ απήχηση στο λαό μας.

Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν απελευθερωτική. Με τις ουτοπίες της και το ριζοσπαστισμό της δεν αμφισβήτησε τα πάντα, αλλά επαγγέλθηκε και πολλά. Πίστεψε στον εαυτό της, αγωνίστηκε στο όνομα όλων και έτσι έσωσε τη χαμένη τιμή πολλών. Ήταν και είναι μια γενιά «σύνορο». Τα «αδέσποτα» χρόνια αυτής της γενιάς ήταν γεμάτα.

«Θητεύσαμε παιδιά στη νύχτα με ένα σταφύλι θυμού ατρύγητο

Τι αμόλυντη περηφάνεια είχαν τα λόγια μας

Φωτίζοντας το θαύμα που θαύμα δεν έγινε» (Ηλίας Γκρης)

Το Πολυτεχνείο δείχνει δρόμους και τρόπους ζωής ασυμβίβαστους με την υποταγή, το βόλεμα και τον ατομικισμό. Ναι σε μια αφετηρία ανάμνησης, αναγνώρισης και απότισης φόρου τιμής για όλους εκείνους που περιφέρουν με καρτερία και περηφάνια τα φανερά και αθέατα τραύματα μιας εποχής. Στο προσκλητήριο μιας γενιάς που μας αποχαιρέτησε νωρίς. Αν θέλεις ένα ιστορικό γεγονός να το υποβαθμίσεις δεν έχεις παρά να το παραδώσεις στη θλιβερή διαδικασία των επετείων. Γιατί το νόημά του συμπυκνώνεται, συνθηματολογείται και αποκτά στη συνείδηση μας τη διάσταση μιας συνηθισμένης πράξης. «‘O,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει» γράφει ο Οδ. Ελύτης και η γενιά αυτή είναι ό,τι αγνότερο και ιερότερο. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε χρώμα στα όνειρα, στα σύμβολα και στα μηνύματα , να φωτίσουμε τις αλήθειες αυτής της γενιάς που έτσι και αλλιώς βάφτηκαν με αίμα. Από την ώρα όμως που οι «μισές αλήθειες» κυριάρχησαν οι «μεγάλες αλήθειες» δεν άντεξαν. Έκαναν βαθιά υπόκλιση προς την ιστορία και χάθηκαν σαν τις νεράιδες του παραμυθιού…Ίσως γιατί το ατέλειωτο κυνήγι της ατομικής ευτυχίας και επιτυχίας να είναι το ναρκωτικό και ο αργός θάνατος του ανήσυχου και ευαίσθητου πολίτη.

Υστερόγραφο: 48 χρόνια πριν, σ΄ αυτή τη ρωγμή του χρόνου, μέσα σε 3 μέρες του Νοέμβρη, μια ολόκληρη γενιά συμπύκνωσε το ορόσημο και το μήνυμα του αγώνα της. Πήρε τη σκυτάλη και σήκωσε τη σημαία στα χέρια της αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμά της, την υπογραφή της στην ιστορία.

Η Διευθύντρια                                                                    Ο Σύλλογος Διδασκόντων

17 Νοέμβρη

Πολυτεχνείο