«Όταν οι κώδωνες των εκκλησιών εξαγγέλουσι χαρμοσύνως την Ανάστασιν, το έαρ συνεορτάζει μετά της Εκκλησίας, η φύσις συναγάλλεται μετά της πίστεως…Η Άνοιξις, ως άλλη μυροφόρος, κηρύσσει διά μυρίων στομάτων ότι εώρακε τον Κύριον. Τοιαύτην ώραν ο Κύριος Ανέστη, ζωήν τοις εν τοις μνήμασι χαρισάμενος. Εις ημάς τους εν τω βίω, ας χαρίση ζωήν ζωής»!

Χριστός Ανέστη!

Αλ. Παπαδιαμάντης

Του καθενός μας η ζωή είναι γεμάτη περάσματα. Αρκεί να τα βρεις για να διαβείς. Μα τούτο το πέρασμα (Πεσάχ στα Εβραϊκά) μέσα από το αίμα του Χριστού είναι πέρασμα ακατανόητο. Πέρασμα από το φθαρτό στο άφθαρτο, από το πρόσκαιρο στο αιώνιο, από τα δεσμά στη λύτρωση, από τη θνητότητα στην Ανάσταση, στην απαρχή «άλλης βιοτής» στο «περισσόν της ζωής». Στην εβδομάδα των Παθών ατενίζουμε τον Εσταυρωμένο. Τον κατεβάζουμε στη δική μας κλίμακα. Τον οικειωνόμαστε. Η Κυριακή του Πάσχα όμως φέρνει την Κάθαρση, λυτρώνει από τη θανάσιμη αγωνία, χαρίζει την αθανασία και την ελπίδα στην ανθρωπότητα, αποκαθιστά την αρμονία στη φύση και τη γαλήνη στις ανθρώπινες ψυχές. Είναι η μήτρα των ορθόδοξων λογισμών και των αισθημάτων, το σημαντικότερο γεγονός της θείας οικονομίας, το πανευφρόσυνο θούριο. Το κενό μνημείο αποβαίνει θεμέλιο πίστεως, γίνεται σημαία θριάμβου, παραμυθία στους κόπους, στην οδύνη, στον πόνο, στη φθορά, στην ασθένεια και στο θάνατο. Μόνο που για να αναφωνήσουμε ότι ο Χριστός και εμάς «συνανέστησεν» πρέπει να προηγηθούν τρείς Αναστάσεις του ανθρώπου, του σώματος που νεκρώθηκε από τα πάθη, της ψυχής που νεκρώθηκε από την ηδυπάθεια και του νου που νεκρώθηκε από τη βασανιστική μέριμνα.

Για τον Έλληνα η Ανάσταση και η Λαμπρή είναι διπλή γιορτή μέσα στο χρόνο. Του Θεανθρώπου και της ψυχής του, της Φύσης και της φύσης του, της πατρίδος του και του έθνους. Στην Ελλάδα, όλα την άνοιξη ανασταίνονται. Ρεαλιστικά και μεταφορικά. Είτε «Πάσχα στα πέλαγα» έκαναν οι Έλληνες (Καρκαβίτσας), είτε την «Πασχαλιά της λευτεριάς» περνούσαν (Χριστοβασίλης), η «Πασχαλινή ιστορία» (Καλιότσος) μοιάζει υπόθεση της υπαρξιακής του ιστορίας. Και είτε «Πάσχα στο νησί των γιασεμιών» επέλεγαν (Χωρεάνθη), είτε «Πάσχα στο χωριό» (Σουρούνης), η «Μακρινή Ανάσταση» (Παναγιωτόπουλος) γινόταν η δική του Ανάσταση. Γινόταν η «Ημέρα της Λαμπρής» όπως την τραγούδησε ο Σολωμός και το «Πάσχα των Ελλήνων» όπως το χαρακτήρισε με αμφισημία ο Σικελιανός.

Το ελληνικό Πάσχα είναι μοναδικό, μια ιερή μυσταγωγία, η οποία μας καθιστά κοινωνούς στα Πάθη, στη Σταύρωση και στην Ανάσταση. Είναι ένα βίωμα, αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης, της κληρονομιάς του τόπου μας, της ελληνικότητάς μας.

Όλοι μας ας συμβάλλουμε στη μέθεξη της πασχάλιας εμπειρίας και στη διαμόρφωση του αναστάσιμου ήθους που είναι μια ζωή χαράς, ελπίδας και μεταφυσικής δικαίωσης. Έτσι γίνεται και ο ίδιος ο άνθρωπος ΠΑΣΧΑ.

Ώ Πατρίς μου μικρά, πόσον μεγάλη είσαι εν τη θρησκεία σου! (Μωραϊτίδης).

Η Διευθύντρια                                                           Ο Σύλλογος Διδασκόντων

Πάσχα

Πασχαλιά