«Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου και ουκ ηδυνήθησάν μοι…» (Ψαλμοί)
Η υπέρτατη τιμή να λεγόμαστε Έλληνες μας κληροδοτήθηκε από τριών χιλιετηρίδων ιστορική ζωή. Μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια, αθάνατοι πατέρες έστησαν προς αιώνιο υποδειγματισμό της οικουμένης, ό,τι άφθαρτο και ανυψωτικό αξιώθηκε να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος επί γης. Ό,τι η ανθρώπινη μνήμη αναπολεί: από τη φιλοσοφία, την ποίηση, την τέχνη, την ιστορία και ακόμα ό,τι επικαλείται στις κρίσιμες ώρες, παραδείγματα ανδρείας, αυτοθυσίας και καρτερίας, τούτο είναι ελληνικό. Πουθενά του κόσμου το χώμα που πατούν ή καλλιεργούν οι άνθρωποι δεν το διέδραμε συχνότερα και διαρκέστερα το πνεύμα, η σπιθόβολη άνοιξη της αιώνιας νεότητας. Κάθε τοπωνυμία της ιερής αυτής γης είναι και ένα σύμβολο, είναι μια δέσμη ακτίνες. Τούτη η γη έπαιρνε τον ιδρώτα του καλλιεργητή και του έδινε καρπούς. Έπαιρνε τη ζωή του και του έδινε βωμούς. Έπαιρνε τους νεκρούς του και του έδινε βάθος ψυχής, μνήμη, ευλάβεια, προσήλωση στο χώμα όπου οι γεννήτορες ήταν θαμμένοι. ΑΠΟ ΕΔΑΦΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΓΚΑΛΙΑ.
ΝΑΙ και πάλι ΝΑΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΓΟΥΡΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Χωρίς να θεωρηθεί αυτή η άποψη αλαζονική αυτοπεποίθηση ή εγωιστική μέθη αλλά υπερηφάνεια της ελληνικής ταπεινότητας. Από τα πανάρχαια χρόνια είμαστε Η ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ. Όσο και αν θέλουμε να είμαστε αλλιώτικοι είμαστε όλοι ΤΥΡΤΑΙΟΙ ενός αιώνια στρατευμένου έθνους. Τα βουνά μας, τα χώματά μας δώσανε νόημα στον ήλιο. Ο λαός μας ΣΤΗ ΝΙΚΗ. Και οι αρχηγοί μας σε τούτη την απόκριση που δέρνει και τσακίζει τον εχθρό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»! Έτσι το ίδιο από τα πανάρχαια χρόνια. Δίχως να’χουμε αποκούμπι πίσω στόλους, κτήσεις και θησαυρούς! Με μοναδικό πλούτο την παλικαριά μας και τη μέγιστη αντοχή σε κακουχίες, συγκινήσεις, λύπες και πένθη, πείσμα δηλαδή ελληνικό αλλά αιματηρό.
Σήμερα ανεβαίνουμε στο προσκύνημα των νεκρών που σιωπούν. Τα μάτια μας δακρύζουν. Ο ασπασμός μας πηγαίνει προς τα χέρια που τσακίστηκαν, προς τα πόδια που πελεκίστηκαν, για να έχει η Ελλάδα χέρια να κρατήσει το σπαθί της τιμής και πόδια για να σταθεί πάλι όρθια στις μελλοντικές κακουχίες. Και αν είναι να δοκιμαστεί και πάλι, θα βρεθεί γνήσια «ως χρυσός εν χωνευτηρίω».
Η Ελλάδα των Μηδικών, η Ελλάδα της Πόλης, η Ελλάδα του ’21, η Ελλάδα του ’12-13, η Ελλάδα του ’40 και η Ελλάδα του σήμερα είναι ΜΙΑ.
Την αιώνια αυτή μητέρα, τη θεοτρόφο και ιερή, αυτή θα πρέπει, δίνοντας όρκο τιμής, να υπερασπιζόμαστε γιατί είναι ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ… ΔΟΞΗΣ ΑΓΙΑΣ.

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Καθηγητών

Πίνακες Αλέξανδρου Αλεξανδράκη

28η Οκτωβρίου 1940