Οι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες της παιδείας, της θύραθεν και της κατά Θεόν, επειδή ακριβώς υπήρξαν εραστές της παιδείας.
Τον 4ο αιώνα ο Μέγας Βασίλειος και ο φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος ταξιδεύουν από την Καππαδοκία στην Αθήνα για να σπουδάσουν στην περίφημη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών όλη την σοφία του καιρού τους. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος διαπρέπει στην Αντιόχεια ως ρήτορας του έλληνος λόγου. Και οι τρεις αγάπησαν «παράφορα» την ελληνική παιδεία. Τα έργα τους διακρίνονται για τις χιλιάδες παραπομπές στους έλληνες φιλοσόφους και για την χρήση της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονία της: ομηρική, αττική διάλεκτος, κοινή ελληνιστική.

Δίκαια, λοιπόν, θεωρούνται οι γεφυροποιοί Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Τα δόγματα της Εκκλησίας ενδύονται την ελληνική γλωσσική και φιλοσοφική περιβολή. Η ρητορεία ξαναβρίσκει την αρχαιοελληνική της αίγλη. Η παιδεία γίνεται και πάλι υπόθεση ζωής. «Ρητορικαί, γλώσσαι και τέχναι και μέθοδοι, και πάσα λόγων δύναμις», τα όπλα των Τριών Ιεραρχών.

Ο μεγάλος φιλόσοφος του 20ού αιώνα Κορνήλιος Καστοριάδης είπε πως «αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση, τότε δεν υπάρχει εκπαίδευση». Γι’ αυτό και στο απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών εμείς που τους τιμούμε, καλούμεθα να γίνουμε «ερασταί» των λόγων τους. Μιας παιδείας αληθινής και ουσιαστικής. Όχι διεκπεραιωτικής ή επιφανειακής. Μιας παιδείας που το ζητούμενο είναι «το απόθετον κάλλος».

Η Διευθύντρια | Ο Σύλλογος Διδασκόντων

Τρεις Ιεράρχες