Τα Χριστούγεννα, ως μια μεγάλη γιορτή, είναι πάντοτε μια πρόκληση – πρόσκληση στην αναζήτηση του νοήματός της. Μοιάζει, ίσως στις μέρες μας, κενή κάθε νοήματος της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Μοιάζει να εξαντλείται σε διακοπές, κατανάλωση, διασκέδαση.
Όμως, αν η γιορτή αυτή δεν αφορά στην ύπαρξή μας, τότε απλώς την προσπερνάμε με έναν συμβατικό εορτασμό.
Ίσως θα πρέπει να καταφύγουμε στον Τάσο Λειβαδίτη, ο οποίος στο ποίημά του «H Γέννηση» (1983) γράφει:
«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία». Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.»
Και αν ισχύει αυτό που είπε ο Σοπενχάουερ, ότι «η δικαιοσύνη, η αληθινή και ελεύθερη, πηγάζει απ' την ευσπλαχνία», τότε τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι μια άσκηση ευσπλαχνίας για όλους μας.
Γιατί, Χριστούγεννα θα πει:
να ζεις με ελπίδα, να δίνεις τα χέρια για συμφιλίωση, να δέχεσαι ξένους, να βοηθάς να γίνεται το καλό, να σκουπίζεις δάκρυα…
Καλά, σπλαχνικά Χριστούγεννα!
Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος των Καθηγητών
Η μαθητική κοινότητα
