O Mίλτος Σαχτούρης στο ποίημα του “Τα λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών” γράφει: “σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα...”.
Και πραγματικά, αν στρέψεις τα μάτια σου στον κόσμο θα δεις μεγάλη δυστυχία. Η “επί γης ειρήνη” μοιάζει άπιαστο όνειρο. Ο Σαχτούρης συμπεριλαμβάνει ως θύμα του πολέμου και τον Χριστό: “...και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού” (Χριστούγεννα 1948). Αν ο Χριστός ταυτίζεται με κάθε άνθρωπο, τότε και για Κείνον τα Χριστούγεννα στον σύγχρονο κόσμο είναι λυπημένα.
«Δεν έχουν τέλος τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», λέει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Όμως το αστέρι της Βηθλεέμ, που προσωρινά χάνουμε, θα ξαναεμφανιστεί και η ελπίδα θα θεριέψει και πάλι. Αρκεί να μείνουμε αταλάντευτοι στην απόφασή μας να βρισκόμαστε σε αληθινή κοινωνία με το συνάνθρωπό μας. Και το αστέρι θα μας οδηγήσει σ’ αυτή την πορεία για συνάντηση του άλλου.
Έτσι εμείς με τους μαθητές μας σκεφτήκαμε να κάνουμε το ελάχιστο για τα Χριστούγεννα κάποιων συνανθρώπων μας. Οι μαθητές μας συγκέντρωσαν χρήματα για την Σιέρα Λεόνε και την εκεί Ορθόδοξη Ιεραποστολή, ώστε να συμβάλουν στην ανακούφιση του πόνου, κυρίως των παιδιών, από την φτώχεια και την μάστιγα του ιού Έμπολα.
Επίσης, συγκέντρωσαν τρόφιμα για να συνεισφέρουν στον καθημερινό αγώνα του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου του Ναού της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη, για σίτιση εκατοντάδων απόρων και εξασφάλιση των απαραίτητων για πολλές οικογένειες.
Το πιο σημαντικό είναι ότι γίνεται συνείδηση σε όλους μας ότι δεν θυμόμαστε τους συνανθρώπους μας μόνο τις γιορτές.
Κι ακόμα να ευχαριστούμε γι΄αυτά που έχουμε και τα οποία για τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη μας είναι αδιανόητα.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας θυμόμαστε τους πάσχοντες συνανθρώπους μας όπου γης.
Τουλάχιστον με την αγαπητική μνήμη μας να μην τους προσπεράσουμε...