Η γέννηση του Χριστού ως μυστήριο Θείας οικονομίας είναι ξένο για το λογικό μας και παράδοξο για τη ζωή μας, ανήκει σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη συχνότητα. Για αυτό ακριβώς έρχεται η Εκκλησία, για να μας βοηθήσει. Μας παίρνει από το χέρι, μας οδηγεί στη Βηθλεέμ, μας βάζει μέσα στο σπήλαιο και μας γονατίζει μπροστά στη φάτνη. Ασφαλώς τα Χριστούγεννα έχουν νόημα βαθύτατα πνευματικό, άγιο και σωτήριο γιατί γιορτάζουμε την ίδια την εμφάνιση του Χριστού στη γη. Μας τίμησε με την επίσκεψή Του αυτή, υπέροχα, ανυπέρβλητα, μοναδικά, καθώς ένωσε τη δική μας ανθρώπινη φύση με τη δική του τη Θεϊκή. Έτσι έχουμε την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην ιστορία. Σκοπός αυτής της θείας παρέμβασης είναι η Θέωση του ανθρώπου. Ζούμε δηλαδή την αναδημιουργία μας, την ανάπλασή μας.
Η γέννηση του Χριστού δεν έχει καμία σχέση με την κοσμική γιορτή, μια γιορτή για το… πεπτικό μας σύστημα ή τις εθιμοτυπίες μας. Για το ποίμνιο της Εκκλησίας, για τους χριστιανούς όχι της ταυτότητας αλλά της συνείδησης τα Χριστούγεννα είναι ένα μυστήριο απρόσμενο. « Σήμερον ο Χριστός γεννάται» ψάλλει η Εκκλησία μας, σπάζοντας τα τοπικά και χρονικά όρια μεταφέροντας τους πιστούς σε ένα διαρκές παρόν.
Σύμφωνα με την έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου η γιορτή των Χριστουγέννων είναι «Σεισμός γης», είναι το κεντρικό μυστήριο όλης της Θείας Οικονομίας. Η δημιουργία και η σωτηρία, όλη η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία της Αγίας Τριάδος ανακεφαλαιώνεται στη γέννηση του Χριστού. Ο Θεός έρχεται να πτωχεύσει, να κριθεί, να σταυρωθεί, να κατέλθει στον Άδη, να αναστηθεί, να αναληφθεί για να φανερώσει το μυστήριο της κένωσής Του ότι δεν είναι δύναμη, ισχύς, αυθεντία, κυριαρχία, νομοθεσία, καταδίκη, τιμωρία, εκδίκηση. Έρχεται να βαστάξει όλες τις ασθένειές μας, όλα τα αγνοήματα και τα ανομήματά μας και να μεταμορφώσει όλες τις ανέλπιδες ανθρώπινες καταστάσεις.
Ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος υπενθυμίζει «ο Ιησούς ταπεινώθηκε για να υπενθυμίζει πάντοτε την αξιοπρέπεια των ταπεινών. Διώχθηκε για να τονίζει σταθερά την αξιοπρέπεια των άδικα διωκόμενων. Έζησε φτωχά για να μην ξεχνιέται η αξιοπρέπεια των φτωχών. Ξενιτεύτηκε για να υπενθυμίζει την αξιοπρέπεια των ξενιτεμένων. Υπέφερε μεταδίδοντας αξιοπρέπεια σε αυτούς που υποφέρουν. Ταλαιπωρήθηκε ως παιδί για να μην μπορούν οι δικοί του να λησμονούν την αξιοπρέπεια των παιδιών όλου του κόσμου».
Ας παραμερίσουμε λοιπόν τον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό μας, την υπερηφάνεια και την αυτάρκεια των ανθρώπων που νομίζουν ότι όλα τα εξηγούν και τα κατορθώνουν, την αγωνιώδη μέριμνα του βίου, τη ρουτίνα πολλών μάταιων πράξεων και ας προσέλθουμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ με ταπείνωση και απλότητα.
Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός…

Στο πλαίσιο της συνεργασίας του Σχολείου μας με τις Συμβουλευτικές Υπηρεσίες των Σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, πραγματοποιήθηκαν ενημερωτικές συναντήσεις του κ. Παντελή Κατηνιώτη, Καθηγητή – Συμβούλου Επαγγελματικού Προσανατολισμού και του κ. Γεώργιου Γεωργουλέα, Σχολικού Ψυχολόγου, με τους μαθητές όλων των Τμημάτων της Γ΄ Τάξης του Α΄Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού. Σκοπός των συναντήσεων αυτών, οι οποίες διεξήχθησαν από την Τετάρτη 13 έως και την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2024, ήταν η παροχή συμβουλευτικής στήριξης στους μαθητές αναφορικά με την αποδοτικότερη οργάνωση του χρόνου και της μελέτης τους, καθώς και την αποτελεσματική διαχείριση του άγχους τους, ενόψει των πανελλαδικών εξετάσεων.
Πιο αναλυτικά, κατά τη διάρκεια των συναντήσεων, οι μαθητές και οι μαθήτριες είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις αγωνίες τους σχετικά με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και να αναφέρουν τους παράγοντες που λειτουργούν διευκολυντικά στην προσπάθειά τους, καθώς και εκείνους που τους παρεμποδίζουν. Επίσης, μοιράστηκαν με τους συμμαθητές τους κοινούς προβληματισμούς που συνδέονται με τις ιδιαιτερότητες της παρούσας κατάστασης και συζήτησαν σχετικά με τρόπους χαλάρωσης, αποτελεσματικής διαχείρισης του άγχους, αλλά και μεθόδους αποδοτικής οργάνωσης της μελέτης, ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια των τελευταίων επαναλήψεων.
Από τους εκπροσώπους των Συμβουλευτικών Υπηρεσιών της Φ.Ε. τονίστηκε στους μαθητές, ότι ο χρόνος που απομένει μέχρι τις πανελλαδικές εξετάσεις είναι επαρκής, αρκεί να υπάρξει από την πλευρά τους συστηματικά οργανωμένη μελέτη με ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους βάσει των στόχων που έχουν θέσει. Στη συνέχεια, επισημάνθηκε η αναγκαιότητα κατάρτισης ενός προγράμματος με βάση τις παρούσες συνθήκες και τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε μαθητή. Τέλος, αναδείχθηκε η σημασία της επικοινωνίας και της αναζήτησης στήριξης από την οικογένεια, τους φίλους και τους συμμαθητές, ενώ επισημάνθηκε και η σημασία της διατήρησης υγιεινού τρόπου ζωής (επαρκείς ώρες ύπνου, σωστή διατροφή και σωματική άσκηση).

«Πλεονάκις ἐπολέμησάν με ἐκ νεότητός μου, καὶ γὰρ οὐκ ἠδυνήθησάν μοι» (ΨΑΛΜΟΣ 128)

Η ιστορική μνήμη αποκτά ιδιαίτερο νόημα όταν συνδεθεί με τη ζωή και την πράξη, όταν βαφτιστεί στο σήμερα.
Κάθε 17 Νοέμβρη η σκέψη και η καρδιά μας ταξιδεύει στον χώρο του Πολυτεχνείου, στον ξεσηκωμό των φοιτητών και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας. Δεν είναι μια μέρα χαμένη για το μουσείο της Ιστορίας. Δεν είναι αφήγηση μόνο για τα βιβλία. Είναι μια μέρα μνήμης, περισυλλογής, μάθησης και αξιολόγησης των δικών μας πράξεων για την ελευθερία, τη ζωή και τη δημοκρατία.
Για όλους μας η ιστορία αυτή πρέπει να έχει διδακτικό περιεχόμενο. Δεν είναι αφήγηση μόνο για τα βιβλία. Είναι ιστορία-οδηγός για δράση. Γι΄ αυτό εμείς οφείλουμε να δώσουμε χρώμα στα όνειρα, στα σύμβολα και στα μηνύματα, να φωτίσουμε τις αλήθειες αυτής της γενιάς που έτσι κ’ αλλιώς βάφτηκαν με αίμα.
51 χρόνια πριν το μελάνι…φωνάζει!!! Σ’ αυτήν την ρωγμή του χρόνου, μέσα σε τρεις ημέρες του Νοέμβρη μια ολόκληρη γενιά πήρε την σκυτάλη και σήκωσε την σημαία στα χέρια της αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμά της στην ιστορία. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων και ονείρων μιας μεθυσμένης, ελεύθερης και ριζοσπαστικής γενιάς.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής. Δεν είναι μόνο ιστορική στιγμή, δεν είναι μόνο κραυγή, δεν είναι μόνο μνημείο. Το Πολυτεχνείο εξέφραζε με αυθεντικό τρόπο, διαθέσεις μαζών, πολιτικές τάσεις, ιστορία και πολιτισμό.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ με τις πυρακτωμένες αλήθειές του. Δεν είναι ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι και οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι μέρες μιας ολόκληρης επταετίας. Προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, μέσα από την τόλμη και από την φαντασία των νέων για ζωή.
Αναμφισβήτητα, η τριήμερη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο του πιο δραστήριου και πολιτικοποιημένου μέρους της νεολαίας ήταν μεγάλο γεγονός. Μεγάλο γιατί δεν ήταν προγραμματισμένο. Μεγάλο γιατί δεν είχε πάτρωνες. Μεγάλο γιατί ήταν αυθόρμητο. Μεγάλο γιατί δεν είχε γενάρχες. Μεγάλο γιατί η «ήττα» ήταν σίγουρη. Γι’ αυτόν τον λόγο στη μεγάλη τοιχογραφία του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει κανένας ιδιοκτήτης των γεγονότων, των συμβόλων, των ιδεών και των μηνυμάτων αυτής της εξέγερσης.
Ναι λοιπόν σε μια αφετηρία ανάμνησης, αναγνώρισης και απότισης φόρου τιμής για όλους εκείνους που περιφέρουν με καρτερία και υπερηφάνεια τα φανερά και αθέατα τραύματα της εποχής. Ναι στο προσκλητήριο μιας γενιάς που μας αποχαιρέτησε νωρίς. Και η γενιά αυτή ήταν ό,τι αγνότερο και ιερότερο.
Το Πολυτεχνείο έστω και αιματηρά ηττημένο, άνοιξε ρήγμα γκρεμίζοντας την όποια αξίωση νομιμοποίησης είχε το δικτατορικό καθεστώς και με αυτή την έννοια όντως συνέβαλε στην ακολουθία που οδήγησε στην πτώση της δικτατορίας.
Η νεολαία ιστορικά ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή των κοινωνικών κινημάτων, από τις επαναστάσεις στις αρχές του αιώνα μέχρι και σήμερα δίνοντας το μήνυμα πως όχι μόνο είναι στην καρδιά της μάχης αλλά πολλές φορές είναι η σπίθα που τις πυροδοτεί. 
Είμαστε περήφανοι στον τόπο μας γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και οι φωνές της βίας δεν βρήκαν ποτέ απήχηση στο λαό μας. Παρόλο που ο τόπος αυτός γεννά ορισμένες φορές δικτάτορες, γεννάει όμως και τυραννοκτόνους.
Είναι ευθύνη όλων μας να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον για τη νέα γενιά, για όλους και όλες που σήμερα δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, για όσους φεύγουν από τη χώρα αναζητώντας αλλού μια καλύτερη τύχη, για εκείνους που στη δημιουργικότερη φάση της ζωής τους καθηλώνονται από την ανεργία. Θέλουμε ευτυχισμένα παιδιά, προβληματισμένα και όχι προβληματικά, κατασταλαγμένα και αισιόδοξα.
Ας αρνηθούμε λοιπόν να δικαιώσουμε τον στίχο του Νίκου Γκάτσου που έγραψε:
“…αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…”.