Βρεττάκος! Γκάτσος! Ελύτης! Λειβαδίτης! Παλαμάς! Ποιήματά τους μίλησαν στις καρδιές των μικρών μαθητών! Ο ζεστός λόγος των στίχων τους γοήτευσε τα παιδιά! Ένιωσαν! Ταξίδεψαν! Εκφράστηκαν! Προβληματίστηκαν! Στοχάστηκαν! Κάλεσαν το αεράκι της ποίησης: «Φύσα αεράκι, φύσα με…» (Ν. Γκάτσος) και…

μας σιγοψιθύρισαν :  … «Όπου διαβείς, το διάβα σου βάζει παντού σημάδια,  στις μέρες βάζει ισκιώματα,  φεγγάρια στα σκοτάδια»… (Κ. Παλαμάς)	μας υπενθύμισαν :  …«Τα πρόσωπα των παιδιών είναι πατρίδες φερμένες εδώ απ' τα τέσσερα σημεία της γης για ένα διάλογο αγάπης»… (Ν. Βρεττάκος)
μας αφύπνισαν : … «Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι  για την ειρήνη και για το δίκαιο»... (Τ. Λειβαδίτης)	μας έκλεισαν το μάτι: … «τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε… Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.» (Οδ. Ελύτης)