Με το όγδοο τεύχος του το Νεογράφημα μπαίνει στον τρίτο χρόνο ζωής του. Η εφημερίδα μας γεννήθηκε, μεγάλωσε, άνθισε και συνεχίζει να καρποφορεί βαθιά ριζωμένη στο εύφορο έδαφος του Σχολείου μας. Αυτό είναι, το Αρσάκειο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, που τρέφει καθημερινά τους νεαρούς συντάκτες του Νεογραφήματος, ανοίγοντάς τους νέους ορίζοντες γνώσης και θέασης του κόσμου, νέα δροσιστικά παράθυρα για να αναπνεύσουν τα όνειρά τους, καινούργια μονοπάτια χαραγμένα με τον δικό τους δραστήριο βηματισμό. Καθώς το Νεογράφημα μεγαλώνει μαζί με το Σχολείο μας, αποτυπώνει στις σελίδες του μέρος του πλούτου που κοινωνείται ανάμεσα σε ανθρώπους προσηλωμένους στην καλλιέργεια της γνώσης, της σκέψης και του αισθήματος, αλλά και της μετάπλασης όλων αυτών σε περιεχόμενο και ποιότητα σχέσης –με τον χώρο, τον χρόνο, τον διπλανό. Μέσα από κάθε σχολικό μάθημα, χωρίς εξαίρεση, αποκτά σώμα και μορφή μια στάση ζωής που αντιμάχεται το κίβδηλο, το επιπόλαιο, το επιφανειακό. Μέσα από αυτήν την καθημερινή άσκηση στη «διάκριση των γεγονότων» (θεωρητικών και πρακτικών, ποσοτικών και ποιοτικών, κοινωνικών και προσωπικών), θεμελιώνεται σε στέρεες βάσεις αυτό που κάθε παιδί και κάθε έφηβος δικαιωματικά αξίζει: να ονειρεύεται έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο.
Ζώντας στην εποχή που η βαρβαρότητα των πολέμων, η διάχυτη βία και η αναλγησία των κάθε λογής συμφερόντων μολύνουν το γύρω και το μέσα μας, τα παιδιά δεν κλείνονται στην αδιαφορία και τον μικροαστικό ατομισμό. Θέλουν να μάθουν το γιατί, αναζητούν τρόπους να σταματήσουν τη φρίκη, να συμπαρασταθούν στον αδύναμο και τον κατατρεγμένο.
Ζώντας στην εποχή της αδύναμης σκέψης, όπου όλοι και όλα τείνουν να θεωρούνται –και συχνά γίνονται– σχετικά και αναλώσιμα, τα παιδιά αντιστέκονται κι αναζητούν στέρεο νόημα για να οικοδομήσουν την ύπαρξή τους· δεν συμβιβάζονται με την παρεκτροπή να λογαριάζεται ο άνθρωπος ή ακόμη κι ένα ζώο «απλώς» μια παρένθεση, ένας απρόσωπος αριθμός.
Ζώντας στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας, τα παιδιά διαβάζουν στοχαστικά, μέσα από το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά, το υμνολόγημα που επισημαίνει πως «Ὡς ἄνθρωπος ὑπάρχω, οὐσίᾳ οὐ φαντασίᾳ»· και γίνονται πιο κριτικά, πιο καχύποπτα σε ό,τι επιβάλλει η αγορά και η μόδα ως life style.
Ζώντας σε αυτή τη δύσκολη εποχή της κρίσης, δεν μπορούμε να αναπολούμε το ένδοξο παρελθόν ούτε να ονειροβατούμε σε ένα αφηρημένο μέλλον. Η ιστορία γράφεται κάθε φορά από αυτόν που ξέρει να δίνει χώρο στη μνήμη, αυτόν που στρώνεται στη δουλειά ή σκύβει με προσοχή και μελετά την εργασία των άλλων, αυτόν που αναζητά κι ονειρεύεται έναν αλλιώτικο –«λιγότερο βαρετό»– κόσμο, αυτόν που τολμά κι αναμετριέται με τα μυστήρια αυτού του κόσμου, αυτόν που εθελοντικά στρατεύεται στον αγώνα ενάντια στην ασχήμια.
Το Νεογράφημα, καθώς ανοίγεται στον τρίτο χρόνο ζωής του, γίνεται όλο και πιο περιεκτικό. Ήδη αυτό το τεύχος έχει εμπλουτιστεί με μια καινούργια ενότητα, τις «Εφηβικές Ευαισθησίες», για τις οποίες έγιναν ήδη νύξεις. Επίσης, πρέπει να το πούμε, πως δεν είναι λίγοι οι γονείς που έχουν αγκαλιάσει και εκδηλώσει με κάθε τρόπο, ακόμη και υλικό, την ενθουσιώδη στήριξή τους στο εκδοτικό μας τόλμημα. Και τους ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό... Σε αυτό το τεύχος, για πρώτη φορά, περιλαμβάνεται και ένα κείμενο-επιστολή γονιών, που κρίναμε πως αξίζει να διαβαστεί –όχι για τον έπαινο, αλλά για την ευχαριστιακή στάση την οποία αποπνέει. Είναι αλήθεια, πως θα θέλαμε να συνεχιστεί η αρθρογραφία γονέων και σε επόμενα τεύχη. Γιατί το Νεογράφημα μας έχει δείξει πως όσο ανοίγεται τόσο πιο ωραίο γίνεται. Μόνο ένα πράγμα έχει αποκλείσει από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του· κι αυτό δεν είναι άλλο από τον αποκλεισμό.
