Στο Γεροντικό, μια συλλογή με ιστορίες μοναχών που έζησαν πριν από αιώνες στην έρημο της Αιγύπτου, διασώζεται μια παράξενη ιστορία. «Κάποτε, πριν από πολύ καιρό, ένας άγιος γέροντας που τον έλεγαν Παμβώ, φύτεψε ένα ξερό κούτσουρο πάνω σ’ ένα βουνό. Κι ανάθεσε στον νεαρό μαθητή του, τον μοναχό Ιωάννη, να το ποτίζει κάθε μέρα ώσπου να ζωντανέψει ξανά. Κάθε μέρα, λοιπόν, ο νεαρός Ιωάννης γέμιζε έναν κουβά νερό κι ανέβαινε στο βουνό. Για να φτάσει στην κορυφή, περπατούσε όλη μέρα. Ξεκινούσε από το μοναστήρι με την ανατολή του ήλιου και γύριζε με τη δύση. Κάθε πρωί ανέβαινε με τον κουβά του στο βουνό, για να ποτίσει ένα ξερό κλαδί, και κάθε βράδυ γυρνούσε στο μοναστήρι, όταν είχε πια σκοτεινιάσει. Και το έκανε αυτό κάθε μέρα για τρία ολόκληρα χρόνια. Και ένα ωραίο πρωί ανεβαίνει στο βουνό και... τι να δει; Το ξερόκλαδο είχε γεμίσει με μπουμπούκια και ανθούς!»Ό,τι και να πει κανείς, αυτή η ιστορία –με τη μέθοδο που προτείνει– κρύβει κάποιο μεγαλείο! Και δεν θα ήταν εντελώς παράταιρο να ισχυριστεί κανείς, ότι σήμερα ξεκινά και για μας μια περίοδος στη ζωή μας ανάλογη με αυτή του νεαρού Ιωάννη. Σε μια εποχή άνυδρη και ξερή, εμείς θα ξεκινήσουμε κάθε πρωί να ανεβαίνουμε ο καθένας το δικό του βουνό, κρατώντας στο χέρι τον δικό του κουβά, με πίστη και ελπίδα πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Κάποιοι θα πουν πως είναι μάταιος ο αγώνας μας κι ανώφελος.. Κι όμως! Αυτή η καθημερινή μας πράξη –με συνέπεια εκτελεσμένη, από το πρωινό χτύπημα του κουδουνιού μέχρι το απαλό κλείσιμο του τελευταίου βιβλίου μας το βράδυ– κρύβει μια δύναμη που μπορεί να γκρεμίσει τείχη θεόρατα, αν πρέπει, ή, αν θέλει, να βάλει σε κίνηση τους πλανήτες. Κι αυτή η δύναμη δεν είναι άλλη από τον ρυθμό.
Αγαπημένα μας παιδιά, έχει, νομίζετε, μεγάλη σημασία αν είστε μικροί μαθητές μόλις της πρώτης Γυμνασίου ή μεγαλύτεροι; Σας λέω πως όχι! Εκείνο που έχει σημασία είναι όλοι μαζί –συστηματικά και ανελλιπώς– κάθε μέρα που περνά, να ποτίζουμε αυτό που τώρα φαίνεται πως είναι μόνο ένα ξερό κλαδί. Αγαπημένα μας παιδιά, δεν είναι ψέμα –και πρέπει να το ομολογήσουμε– πως, χωρίς εσάς, αυτός ο κόσμος δεν ζει. Σαν το κούτσουρο της ιστορίας μας, περιμένει από τη δική σας πίστη να ξαναζωντανέψει και να ανθίσει. Σαν το ξεθωριασμένο βότσαλο στην ακροθαλασσιά, περιμένει από το δικό σας χέρι να πάρετε το κουβαδάκι και να το βρέξετε, να λαμπυρίσουν και πάλι τα χρώματά του.
Εμείς, οι καθηγητές σας, θα είμαστε πάντα δίπλα σας για να μοιραστούμε τις αγωνίες και τις ελπίδες σας, να συμπορευτούμε στο βουνό του καθενός από σας και να χαρούμε στο τέλος της διαδρομής τη δροσιά της ανθοφορίας σας.
Καλή σχολική χρονιά!
