«Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς…»

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, την οποία σίγουρα θα αποκαλούσα εμπειρία ζωής. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του σχολείου μας, τις οικογένειές τους, όλο το 15μελές και φυσικά τη Διεύθυνση και τους καθηγητές μας που στήριξαν έμπρακτα τη φιλανθρωπική αυτή προσπάθεια. Προσπάθεια η οποία θα διευκολύνει κατά πολύ την καθημερινότητα των δυστυχισμένων αυτών συνομηλίκων μας.
Πλησιάζοντας στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, εκείνο το μουντό πρωινό, βρεθήκαμε μπροστά σε ψηλούς τοίχους και συρματοπλέγματα, με συνειρμούς αναδυόμενους από τον ψεύτικο ψηφιακό μας κόσμο, τον κόσμο των media. Βαριές πόρτες, απροσπέλαστοι χώροι, κλειδαριές και δεσμοφύλακες να φυλάνε παιδιά, εφήβους σαν εμάς που παραβάτησαν, που κυνήγησαν τα όνειρά τους σε λάθος κατεύθυνση, ή μάλλον με λάθος τρόπο, με τρόπο αδικώντας τους άλλους, ενδεχομένως αδιαφορώντας για το αξιακό μας σύστημα. Έφηβοι ενδεχομένως με διαμορφωμένες προσωπικότητες που έτυχε να διολισθήσουν επιλέγοντας το δρόμο της κακίας, ή που βρέθηκαν σε δύσκολες συνθήκες, σε κύματα, που δεν είχαν το σθένος να πουν όχι, που δεν είχαν την τόλμη και την ελευθερία να επιλέξουν την Αρετή, να γίνουν μικροί ήρωες, Λεωνίδες, Σωκράτηδες, μικροί Χριστοί. Και έμελε στο ξεκίνημα της ζωής τους να τιμωρούνται για τα λάθη τους, να σταυρώνονται εκεί κάθε μέρα, στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, ανελεύθεροι, χωρίς χώρο, με σημαντικές ελλείψεις σε είδη προσωπικής υγιεινής.
Τα παιδιά εκεί είχαν ετοιμάσει μια παράσταση εμπνευσμένοι από την καθημερινότητά τους, για ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο, μια άδειας για λίγη ελευθερία... Κάποιες στιγμές ξεχνιόμουν και νόμιζα πως ήμουν σε κάποιο σχολείο, παρακολουθώντας παράσταση μιας κανονικότητας. Ήταν συγκινητικό. Στη μια άκρη του χώρου εκδήλωσης οι φίλοι, οι συγγενείς, και μέσα σε αυτούς και εμείς, ενώ στην άλλη άκρη αυτοί, ανήλικοι παραβάτες. Υπό το βλέμμα των φρουρών και την άγρυπνη επιτήρησή τους παρακολουθήσαμε μία εξαιρετική παράσταση και γίναμε όλοι ένα, σαν να μην μας χώριζε, να μη μας διαφοροποιούσε τίποτα, ελεύθεροι και ανελεύθεροι, νομιμόφρονες και παραβάτες, δεσμοφύλακες και φυλακισμένοι…
Παρά το ότι η επιμέλεια της παράστασης και το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να απείχαν από ανάλογες δικές μας παραστάσεις, εντούτοις, η προσπάθεια των παιδιών, η διάθεση για έκφραση και Τέχνη ήταν συγκινητική και αξιόλογη. Ήταν συγκινητικό να ακούς με ξενική προφορά «Να με προσέχεις, γιατί έχω πέσει χαμηλά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις…». Φάνηκε πως πολλές φορές μέσα από την ασχήμια αναδύεται η αρμονία και η ευγένεια. Από το θεωρούμενο μη ποιητικό μία ανατριχιαστική αναρρίχηση προς την Τέχνη. Η Τέχνη ως φορέας της ανθρώπινης έκφρασης, των πόθων και των ονείρων, η Τέχνη ως προσπάθεια προσέγγισης του υπερβατικού, του ιδεατού, του άυλου. Η Τέχνη που μαγεύει, η Τέχνη που ενώνει παντού και πάντα. Αισθάνθηκα πως ο Χριστός των Χριστουγέννων ήταν εκεί ευλογώντας και εξωραΐζοντας τα πάντα.
Εκείνη τη μέρα αισθάνθηκα τυχερός για την ήσυχη ζωούλα μου με τις ατέλειωτες έννοιες μου, τα "μικρά-μεγάλα" μου προβλήματα, τα μικρά-μεγάλα "πάθη" μου στη γυάλα της καθημερινότητάς μου...
Εκείνη τη μέρα αισθάνθηκα περήφανος για το Σχολείο μου που μου έδωσε την ευκαιρία όχι να ικανοποιήσω την αλαζονεία του ανθρωπισμού και της διάθεσης της συγχώρησης αλλά να συναντήσω απελπισμένα, ψυχρά, άδεια, παραπονεμένα μα στο βάθος αθώα βλέμματα δύστυχων παιδιών, παιδιών ενός κατώτερου Θεού…
Εκείνη τη μερα ήρθαμε όλοι πιο κοντά, γίναμε μια παρέα και αποδείξαμε ότι το 15μελές μπορεί να έχει ουσιαστικό ρόλο στη μαθητική ζωή, όταν υπάρχει το όραμα... Ήταν όλο το σχολείο εκεί... πιστέψτε με ήταν σαν να ήσασταν όλοι εκεί.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στις προσπάθειες του κυρίου Δαμιανού, Διευθυντή του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα, ο οποίος με πάθος και όραμα στηρίζει την εκπαίδευση. Τον είχα συναντήσει για πρώτη φορά πέρσι στις βραβεύσεις της Μαθηματικής Εταιρείας όπου είχε έρθει για να παραλάβει το βραβείο ενός ανηλίκου, που κρατείτο αλλά παρά τις αντίξοες συνθήκες, είχε διακριθεί. Στον συγκεκριμένο μαθητή είχε δοθεί η δυνατότητα να διαγωνιστεί στον ίδιο χώρο εξέτασης με τους υπολοίπους διαγωνιζόμενους, πρόταση την οποία είχε αρνηθεί και συμμετείχε στον διαγωνισμό από το Κατάστημα Κράτησης. Ο μαθητής αυτός μάθαμε ότι έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο, είναι σήμερα φοιτητής κι αποτελεί το καμάρι της Αυλώνας. Άγρια όμορφο, σπάνια όμορφο, πολύ ιδανικό για να ‘ναι αληθινό. Καμιά φορά πραγματικά οι έσχατοι έσονται πρώτοι και γίνονται τελικά μικροί ήρωες αρπάζοντας τη δεύτερη ευκαιρία, αποτελώντας έμπνευση για μαθητές κανονικούς, συνηθισμένους μαθητές σαν και μένα που τότε τον χειροκρότησα περισσότερο από όλους, παρόλο που δεν το έμαθε ποτέ.
Εκείνη τη μέρα, επιστρέψαμε στο σχολείο πιο ώριμοι στις τακτοποιημένες ζωές μας αναμένοντας το πνεύμα των Χριστουγέννων, αφήνοντας πίσω μας τα παιδιά εκείνα να συνεχίσουν το δικό τους Γολγοθά, κουβαλώντας το δικό τους Σταυρό, ενώ ηχούσε ακόμα στα αφτιά μας το τραγούδι τους: «Κι αν βγω απ’ αυτή την φυλακή, κανείς δεν θα με περιμένει, οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη…»

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Κωνσταντίνου Καραμπίνου, μαθητή της Β΄ Τάξης και προέδρου του δεκαπενταμελούς του Α΄ Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού.