 Χρήστος Μποκόρος, Σύνθεση με ρόδια |
Ο ρεμβασμός κι η σχόλη του καλοκαιριού αφήνουν χρόνο και χώρο να παρατηρήσουμε τα μικρά και μεγάλα θαύματα που μας περιβάλλουν: το βλέμμα κι ο νους μας καθυστερεί στα φεγγάρια και τα ηλιοβασιλέματα, τα αυτιά μας κρατούν το κύμα στα βότσαλα κι η έκπληξή μας μεγαλώνει, όταν αντιλαμβανόμαστε τη μυστική ζωή των λουλουδιών και των δέντρων..
Τότε φανερώνεται κι ο ρυθμός των στίχων και αποκτούν νόημα οι εικόνες των ποιητών που το χειμώνα και στην καθημερινότητά μας μας ξενίζουν:
...πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,
Που βάζει ανύποπτη μες στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
Που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
Αναπάντεχα οι φωτεινοί στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη αντανακλούν μια σχολική πραγματικότητα: Καθώς το άδειο σχολείο υποδέχεται ξανά τα πρόσωπά του, είναι αυτό που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου: τα κορίτσια και τα αγόρια που ανύποπτα και χλωρά πρωτομπαίνουν στις αίθουσες και τις αυλές που φυσά ο νοτιάς, τα παιδιά που εξοικειωμένα πια με το χώρο ξεχειλίζουν από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, δίνουν δύναμη σε μας τους δασκάλους τους και χαρά και όρεξη να ξεκινήσουμε τη χρονιά. Γιατί οι μαθητές κι οι μαθήτριές μας γεμίζουν το σχολείο με τη δίψα και την αποκοτιά της εφηβείας τους, ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα εκτυφλωτικά, και μας προκαλούν να γεμίσουμε κι εμείς με φώτα τα χλωρά πανέρια τους.
Κι αυτό είναι το νόημα της παιδείας: η αμοιβαία διαρκής τροφοδότηση της σχόλης και της θέρμης του καλοκαιριού και της εφηβείας με γνώσεις, σκέψεις και μεθόδους, η κατεύθυνση μιας ορμής, που ξεχειλίζει και κάποτε σκορπίζεται ανώφελα, σε δρόμους δημιουργικούς και καρποφόρους. Κάθε μέρα στις τάξεις η έγνοια κι η προσπάθειά μας είναι να εξοπλίσουμε τα παιδιά με καθαρή σκέψη και κρίση, με αξίες ανθρωπιστικές και ουσιαστικές, να τα ασκήσουμε και να τα διδάξουμε, ώστε οι γνώσεις που τους προσφέρει το σχολείο να εμπεδωθούν και να καρποφορήσουν.
Στο τέλος κάθε μαθήματος, κάθε χρονιάς, μετρούμε τα βήματα των μαθητών και των μαθητριών μας που ωριμάζουν πλουτίζοντας τη νιότη τους με γνώση και γνώσεις . κι αναγνωρίζουμε στα πρόσωπά τους την Τρελή Ροδιά του ποιητή:
Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγενη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’ αμύριστες ακρογιαλιές...
... αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει
Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της
Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά
... αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας..
... Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου.
Ας είναι καλή η χρονιά όλων μας, ανέφελη και καρποφόρα.
 |
| Χρήστος Μποκόρος, Η Ροδιά |
