Σκύψαν οι ουρανοί μπροστά στη φάτνη Σου,
Τόνισε η πλάση το καινούριο της τραγούδι,
Ήρθαν οι άγγελοι στη γη, μ΄ανθρώπους μίλησαν,
Άνθισε της αγάπης το λουλούδι.

Ο χριστιανισμός είναι θρησκεία αποκαλυπτική με παράδοξα, ανέκφραστα και ακατάληπτα γεγονότα και φαινόμενα. Προβάλλει ενώπιον του ανθρώπου γεγονότα εκκλησιαστικά τα οποία προκαλούν την ανθρώπινη διάνοια, βάζουν σε δοκιμασία την πίστη μας, επιβάλουν σιγή και κατάνυξη με το μεγαλείο της. Η χριστιανική πίστη δεν είναι απλή διανοητική προσχώρηση και υποταγή αλλά είναι εσωτερικός συγκλονισμός που προϋποθέτει αγώνα και έντονη πνευματική αναζήτηση. Η γέννηση του Θεανθρώπου απετέλεσε το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός της ανθρωπότητας. Ό,τι έγινε τότε στη Βηθλεέμ δεν αποτελεί μια ρομαντική ιστορία συμβολικού περιεχομένου, ικανή να τρέφει την παιδική φαντασία, αλλά ένα πραγματικό γεγονός. «Μητρόπολη πασών των εορτών» τη χαρακτηρίζει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Με δέος και κατάνυξη, με θαυμασμό και απορία, με διάθεση και έξαρση, με πίστη και με αγιότητα, με αγάπη και καθαρότητα καρδίας οφείλουμε να ζήσουμε αυτό το συγκλονιστικό γεγονός. Σε ώρα δύσκολη και σκοτεινή για τον κόσμο άνοιξαν τα ουράνια. Και οι άγγελοι απίθωσαν στα άχυρα της φάτνης το θεϊκό βρέφος. Ο Θεός γεννιέται σε μια φάτνη για να διδάξει στην φιλόδοξη ανθρωπότητα την ταπεινοφροσύνη. Έτσι εκπλήρωνε ο Παντοδύναμος την υπόσχεση που είχε δώσει στον άνθρωπο για τη σωτηρία του. Λάγγευε η καρδιά της οικουμένης μέσα στα χαλάσματα της παγερής σοφίας για τον Θεόσταλτο. Πρόσμενε με αγωνία τον Παράκλητο. Και ήρθε ο ίδιος. Κατέβηκε από τον θρόνο της παντοδυναμίας Του για να ντύσει την τελειότητά Του με το σχήμα της ανθρώπινης αδυναμίας. Δεν ντύνεται μονάχα την ανθρώπινη σάρκα μα και τη βαριά μοίρα των πλασμάτων του. Έρχεται να την υποστεί ο ίδιος. Να ζήσει τη φτώχια, τον πόνο, την παραγνώριση, την πίκρα, την αδικία, τον κατατρεγμό, έρχεται να λυγίσει σαν άνθρωπος την τραγική, την κρίσιμη στιγμή (απελθέτω απ’εμού το ποτήριον τούτο) να νιώσει στο ζύγωμα του θανάτου την άφατη θλίψη του αποχαιρετισμού της ζωής και η νύχτα να ακούσει κατάπληκτη, τα θεία χείλη να ψιθυρίζουν « περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου».
Γιορτάζουμε άλλη μία φορά τα Χριστούγεννα, τη γιορτή του Εμμανουήλ. Φωταγωγημένοι οι δρόμοι. Στολισμένες οι βιτρίνες. Χαρμόσυνες οι κωδωνοκρουσίες των ναών. Πανηγυρική η ατμόσφαιρα. Τα Χριστούγεννα έγιναν κοινωνικό γεγονός και όχι ένας σταθμός στον πνευματικό μας αγώνα. Χριστούγεννα αισθησιακού και κοσμικού τύπου χωρίς άρωμα πνευματικότητας και μυστικής εμπειρίας με τον «σαρκί νηπιάσαντα».
Η μεγάλη επαγγελία για μας είναι ότι «ετέχθη ημίν σήμερον σωτήρ». Για να ανακαλύψουμε όμως αυτόν τον χαμένο θησαυρό πρέπει να γίνουμε προσκυνητές. Να αναζητήσουμε μέσα στη νύχτα το δικό μας αστέρι. Να συντροφεύσουμε τους ποιμένες και τους μάγους στη δική τους πορεία για να βρούμε τον μεγάλο Απόντα της ζωής μας που θα μας λυτρώσει από το καθημερινό μαρτύριο της ψυχικής ανεστιότητας και του εσωτερικού μας ανικανοποίητου. Τα Χριστούγεννα είναι ο χρόνος της ενδοσκόπησης, της περισυλλογής και της εσωτερικής κάθαρσης. Είναι η ώρα που η καρδιά μας αγκαλιάζει όλους τους συνανθρώπους μας χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, που η σκέψη μας ατενίζει τον ήλιο της δικαιοσύνης και που η πράξη μας καταδεικνύει την εσωτερική μας αναθεώρηση και αναβάπτιση. Τις μέρες αυτές είναι η ώρα της εξωστρέφειας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της συνεργασίας. Πέρα από την εσωτερική μας λύτρωση που ευαγγελίζεται η γιορτή των Χριστουγέννων, η πανανθρώπινη γοητεία της βρίσκεται στο αισιόδοξο μήνυμα της παγκόσμιας ειρήνης, μιας προσδοκίας που είναι για όλους μας κυρίαρχη και αποτελεί την προϋπόθεση για την πρόοδο και σωτηρία της ανθρωπότητας. Τις μέρες αυτές εκατομμύρια άνθρωποι προσφέρουν «τη λατρεία των χειλέων» στον γεννημένο Χριστό και η εκκλησία μας καλεί να πάμε «έως Βηθλεέμ» και να συνεορτάσουμε με τους Αγγέλους, τους μάγους και τους ποιμένες το μέγα μυστήριο που τελεσιουργείται στο θεοδόχο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Μας καλεί να οργανώσουμε μέσα μας τη φάτνη Του. Να γίνει η καρδιά μας το λίκνο Του. Ας υψωθούμε, λοιπόν, κατά την προτροπή του υμνογράφου και αφού «αποκαθάρωμεν τας αισθήσεις» και οδηγηθούμε προς το φως της θεογνωσίας «εκ νυκτός ορθρίζοντες» ας ψάλλουμε με όλη μας την καρδιά «δόξα εν υψίστοις θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Καθηγητών

ευχές