Παιδιά μου,
Έχετε γ ύ ρ ω σας πολλή αγάπη να σας ζεσταίνει,
ομορφιά που περιμένει να την αναγνωρίσετε
και να φωτιστείτε από την ακτινοβολία της
μαγικούς προορισμούς που περιμένουν εσάς, τους μικρούς
εξερευνητές.
Έχετε μ έ σ α σας πολλή δύναμη για να προχωρήσετε,
να ανέβετε τα δύσβατα μονοπάτια,
να αγωνιστείτε, να νικήσετε.
Έχετε δ ί π λ α σας πολλούς ανθρώπους έτοιμους να σας ενθαρρύνουν,
να σας βοηθήσουν, προτείνοντάς σας το χέρι όταν σκοντάψετε, να σας συγχωρήσουν,
να σας καταλάβουν.
Έχετε από π ά ν ω σας έναν ουρανό έτοιμο να σας χαρίσει μέρες ολόφωτες
αλλά και να σας φοβίσει, κάποιες φορές, με τον θυμό του.
Έχετε μ π ρ ο σ τ ά σας τον ορίζοντα
της ελευθερίας, της ομορφιάς,
των προσωπικών επιλογών,
μα κυρίως τ ω ν ο ν ε ί ρ ω ν .
Παιδιά μου αγαπημένα,
Ορθώστε το ανάστημά σας, πιστέψτε στον εαυτό σας, βαδίστε μπροστά
Με κάθε «βήμα» σας πλησιάζετε…. τ α ό ν ε ι ρ α.
"…κράτιστοι δ' ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων…" [Θουκυδίδου, Περικλέους Επιτάφιος 40]
• Προλεγόμενα Γεωργίου Τερτσέτη στα Απομνημονεύματα του Θ. Κολοκοτρώνη.
«Αφού χαλιόντας η Κωνσταντινούπολις επυκνώθη ολούθε το σκοτάδι της δουλείας, συνέβη εις την ελληνικήν φυλήν, ό,τι συμβαίνει την νύκτα εις τον κόσμο, που η ώρα η πλέον σκοτεινή, η πλέον θαμπή της νυχτός είναι η ώρα που σιμώνει το φως της ημέρας.»
Αυτό το φως γεννήθηκε και θέριεψε μέσα από τη σκέψη των Νεοελλήνων Διαφωτιστών.
Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, -πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου-
17 Νοεμβρίου
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς· πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, (…) το ξύδι-
ποιος θα πεί: π ε ρ ι μ έ ν ω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο· κόκκινο σύρμα, κόκκινο
πουλί.
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε;
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε;
[Γ. Ρίτσου, Ημερολόγιο μιας εβδομάδας (απόσπασμα)]
Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους αλλά δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
28 Οκτωβρίου 1940: μέρα αποφράδα και μαγική συνάμα
μέρα γκρίζα και μαζί ολοφώτεινη
η κήρυξη ενός πολέμου η αφύπνιση ενός λαού η απειλή της
αδικίας η πάλη για το δίκαιο.
Ούτε οι γραπτοί κανόνες του δικαίου, ούτε οι άγραφες επιταγές της ηθικής, ούτε η προσήλωση των Ελλήνων σε έργα ειρήνης, ούτε η λάμψη της ελληνικής ελευθερίας –φάρου φωτεινού για τόσους υπόδουλους λαούς στα χρόνια της Ιερής Συμμαχίας- ούτε το αιώνιο ελληνικό κάλλος- αντικείμενο ύμνου από την ιταλική Αναγέννηση και λατρείας από τόσα μεγάλα πνεύματα της Δύσης – απέτρεψαν τους επιδρομείς από τα επίβουλα σχέδιά τους.
Κι αντήχησε στην Οικουμένη η απάντηση του Έλληνα στρατιώτη:
Σαν ήμουν μικρός καθρεφτιζόμουν στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο
δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή
περασμένη υπό μάλης,
δεν θα μου πήγαινε αυτό το τουφέκι αν
δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι
που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν ήταν βουνά
με περήφανα
μέτωπα κομμένα στον ήλιο με το σπαθί
του Θεού.
Γενικό Λύκειο Ψυχικού (Κλασικό)
Αρσάκη 1, 154 52 Π. Ψυχικό
Τηλεφωνικό κέντρο Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού: 210 6755107
Διευθύντρια: εσωτ. 222
Γραμματεύς: εσωτ. 223
FAX : 210 6756225
e-mail : classiko@arsakeio.gr