Ο αγώνας που τιμούμε σήμερα και ο οποίος ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης και κράτησε μέχρι το 1830 περίπου, με τους κόπους και τις θυσίες των επώνυμων και ανώνυμων πρωταγωνιστών, με τις ηρωικές αλλά και τις σκοτεινές του στιγμές, με τα εμπόδια που έμοιαζαν ανυπέρβλητα, τελικά καρποφόρησε. Πέτυχε τον στόχο του, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, δηλαδή μιας πατρίδας ελεύθερης. Η έννοια «πατρίδα», όμως, δεν είναι έννοια στατική και παγιωμένη. Ο αγώνας για να έχουμε την πατρίδα που θέλουμε είναι διαρκής και καθημερινός. Είναι αγώνας του συνόλου, αλλά και του ατόμου. Και όπως κάθε αγώνας, θέλει αρετή, θέλει τόλμη, θέλει να νικήσουμε τους φόβους μας. Σ’ αυτόν τον σύγχρονο αγώνα, η σε βάθος γνώση της ιστορίας, απαλλαγμένης από στερεοτυπικές αντιλήψεις και στρεβλώσεις, μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο.

Με την πεποίθηση ότι η μη τυπική εκπαίδευση ωφελεί ποικιλοτρόπως, δώσαμε το έναυσμα στους μαθητές και τις μαθήτριές μας να προσεγγίσουν την ιστορία της Επανάστασης με έναν πιο παιγνιώδη τρόπο. Συγκεκριμένα, το διάστημα που προηγήθηκε της εθνικής επετείου τα τμήματα της Α' και της Β' Λυκείου επιδόθηκαν σε μια ευγενή άμιλλα, επιδιώκοντας το υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας στο ηλεκτρονικό παιχνίδι «Ο Αγώνας», που δημιουργήθηκε από ομάδα μαθητών/-τριών του σχολείου μας στο πλαίσιο των δράσεων για τα 200 χρόνια από την εθνεγερσία. Ο ενθουσιασμός, η συνεργατικότητα, το χιούμορ, η άσκηση κριτικής σκέψης, η ευθύνη έναντι του συνόλου, η αναγνώριση του λάθους, ακόμη και η επίκληση στη θεά … Τύχη, απαραίτητη ορισμένες φορές, ήταν στοιχεία της εμπειρίας που βιώσαμε εκπαιδευτικοί και μαθητές/-τριες. Εμφανής η ικανοποίηση και η υπερηφάνεια στα πρόσωπα των μαθητών/-τριών- δημιουργών του παιχνιδιού, που κατά την παραπάνω διαδικασία ανέλαβαν τον ρόλο του εμψυχωτή. Σε αυτά τα παιδιά, που επί έναν δύσκολο χρόνο, στην περίοδο του υποχρεωτικού εγκλεισμού, δούλεψαν με κέφι και δημιουργική φαντασία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.