Με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα κατά τής Σχολικής Βίας και τού Εκφοβισμού (6 Μαρτίου), οι μαθητές τής Γ΄ τάξης πήραν μέρος σε δράσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, πρόληψης και αντιμετώπισης τού φαινομένου τής σχολικής βίας με τη παρότρυνση των δασκάλων τους κ. Πανούση και Παπαφιτσώρου.
Αρχικά οι μαθητές, αφού παρακολουθήσαν επιλεγμένα βίντεο σχετικά με το θέμα, αποσαφήνισαν τον όρο bullying και ενημερώθηκαν για τις διάφορες μορφές που μπορεί αυτό να πάρει. Στη συνέχεια το κάθε παιδί σκέφτηκε και κατέγραψε ποιες συμπεριφορές των συμμαθητών του είναι αρεστές, επιθυμητές και επιτρεπτές για εκείνο και ποιες όχι. Αμέσως μετά οι μαθητές κατασκεύασαν δύο χάρτινες ανθρώπινες φιγούρες οι οποίες παρίσταναν δύο παιδιά: ένα χαρούμενο και ένα λυπημένο.
Πάνω στο χαρούμενο παιδί κολλήθηκαν όλα τα χαρτάκια με τα «θέλω», ενώ πάνω στο λυπημένο παιδί κολληθήκαν τα αντίστοιχα με τα «δεν θέλω». Μέσα από αυτήν την πρωτότυπη δραστηριότητα, τα παιδιά συνειδητοποίησαν τη σημαντικότητα τού αυτοσεβασμού και τού αλληλοσεβασμού, καθώς και την επίδραση που έχουν τα θετικά και αρνητικά βιώματα στην ψυχική υγεία τού κάθε μαθητή.
Ακόμη, φιλοτέχνησαν τα «σωσίβια τής ενσυναίσθησης» σε μια προσπάθεια τους να ενεργοποιήσουν την δεξιότητα τους να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Έτσι, έγιναν δημιουργοί ενός υποθετικού σεναρίου όπου καλούνταν να σκεφτούν και να γράψουν λόγια υποστήριξης σε ένα παιδί που βιώνει αποκλεισμό και μοναξιά στον χώρο τού σχολείου.
Τέλος, οι μαθητές τής Γ΄ τάξης, με αφορμή τις μεταφορικές φράσεις που έμαθαν στο μάθημα των Ελληνικών «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει» και «Βουτάω τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσω», συνειδητοποίησαν ακόμη περισσότερο την αρνητική δύναμη που μπορεί να έχουν τα λόγια κάποιου και κατανόησαν την αξία τού να σκέφτονται πριν μιλήσουν, καθώς πολλές φορές μια συγγνώμη δεν διορθώνει πάντα τα λάθη τους.
Με αυτό το σκεπτικό πραγματοποίησαν το πείραμα τής «ραγισμένης καρδιάς». Συγκεκριμένα, κατασκεύασαν μικρές χάρτινες καρδιές τις οποίες στη συνέχεια τσαλάκωσαν, όπως «τσαλακώνουν» και τα άσχημα λόγια την ψυχή τού ανθρώπου. Αμέσως μετά, ζητώντας «συγνώμη», προσπάθησαν να επαναφέρουν τις καρδιές στην αρχική τους κατάσταση διαπιστώνοντας πως κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν. Μέσα από τη συγκεκριμένη βιωματική δράση οι μαθητές αντιλήφθηκαν πως όσες συγγνώμες κι αν ζήτησαν, όση φροντίδα κι αν επέδειξαν στις πληγωμένες καρδιές εκ των υστέρων, τίποτα δεν ήταν όπως πριν, καθώς η βία πονάει και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια...
{gALLERY}EK/2024-25/ADHME/24523:::0:0{/GALLERY}
δράσεις