Στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης των εφήβων μας σχετικά με την έμφυλη βία, ένα θέμα εξαιρετικά σημαντικό και επίκαιρο, και με στόχο την πρόληψη και την καταπολέμησή της, υλοποιείται στο σχολείο μας για τους μαθητές της Β’ τάξης εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Ο κόσμος από την αρχή». Πρόκειται για το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) με τη UNICEF, με αφορμή τη «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης», το πρώτο νομικά δεσμευτικό εργαλείο που οδηγεί στην ποινικοποίηση σχετικών πρακτικών.
Αρχικά πραγματοποιείται μια εισαγωγική δραστηριότητα, ώστε οι μαθητές να κατανοήσουν το θεωρητικό πλαίσιο και να γίνει σαφής ο γενικότερος σκοπός της παρέμβασης. Ακολουθεί νοηματική ανάγνωση από τον εκπαιδευτικό ή/και από μαθητές/-τριες των ιστοριών του ομότιτλου βιβλίου της Μαρίας Κατσαμά, που παρουσιάζουν κάποιες από τις περιπτώσεις βίας κατά των νεαρών κοριτσιών. Μετά από την ανάγνωση κάθε ιστορίας οι μαθητές/-τριες εκφράζουν σκέψεις και συναισθήματα, μοιράζονται τους προβληματισμούς τους και συναποφασίζουν ποιες από τις προτεινόμενες δραστηριότητες θα υλοποιήσουν (δημιουργική γραφή, δραματοποίηση, δημιουργία συννεφόλεξου και διαδικτυακής αφίσας). Κατά την υλοποίηση του προγράμματος εφαρμόζονται οι αρχές της βιωματικής μάθησης, της επεξεργασίας εννοιών-πληροφοριών, της ομαδοσυνεργατικής μεθόδου και της επίλυσης προβλήματος.
Την υλοποίηση του προγράμματος έχει αναλάβει η φιλόλογος και Σύμβουλος Σχολικής ζωής, κ. Ευτυχία-Μαρία Σταματέλλου, σε συνεργασία με τον σύλλογο καθηγητών του Β’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης.
Εμείς, οι εκπαιδευτικοί, πιστεύουμε ακράδαντα ότι με αυτήν όπως και με άλλες παρεμφερείς δράσεις, ενισχύουμε τη νέα γενιά προσφέροντάς της εφόδια και έμπνευση για να δημιουργήσει έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο «από την αρχή»!

Περισσότερα για το πρόγραμμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Όταν μιλάμε για εθελοντισμό σκεφτόμαστε ότι θέλουμε… Θέλουμε να δώσουμε από το περίσσευμα της καρδιάς μας, ίσως και από το υστέρημα των υλικών μας αγαθών. Ενδεχομένως όμως αυτό που προτάσσουμε τελικά είναι η θέλησή μας να βγούμε από τον εαυτό μας και να συναντήσουμε τους αναγκεμένους άλλους.
Όπως αναφέρει και ο θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου σε μια συνέντευξή του: «Η αγάπη είναι το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης και το κορυφαίο κριτήριο της χριστιανικής ύπαρξης. Αλλά έχει γίνει μια φθαρμένη λέξη. Λησμονείται ότι η αγάπη είναι κάτι που θέλει δύναμη πολλή και άσκηση γερή και άνοιγμα στον άλλον. Αγάπη είναι το άνοιγμά μου σε κάποιον που είναι όχι-εγώ. Και μιλώ για άνοιγμα θυσιαστικό. Ο άλλος να γίνεται όρος της ύπαρξής μου, και να ψευτίζω, αν υπάρχω από μόνος μου. Κατά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, γίνονται διάφορες συγκρούσεις μέσα στον άνθρωπο. Από τη μια νιώθει ότι η αγάπη είναι το μόνο ουσιαστικό πράγμα, η μόνη αυθεντικότητα, ανώτερη ακόμη κι από την υγεία. Κάθε άνθρωπος, αν αποκρούσει κάπως τους περισπασμούς και την πολυπραγμοσύνη της αγχωτικής καθημερινότητας και αφουγκραστεί την ψυχούλα του, θα ακούσει μια πανανθρώπινη παράκληση: Θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπάμε. Δίχως αυτά μένουμε λειψοί, εφιαλτικά λειψοί. Από την άλλη, όμως, χρειάζεται κόπος για να δεις ποιο αξίζει να είναι τελικά το «αντικείμενο» της αγάπης σου. Αν στρέψω την αγάπη μου σε κάτι που τελικά θα γίνει στάχτη, η ζωή μου θα βυθιστεί στο κενό. Αν όμως η αγάπη (το επαναλαμβάνω: η θυσιαστική αγάπη) είναι ο τρόπος ύπαρξης του άπειρου και αιώνιου Θεού, τότε είναι κάτι που δεν γίνεται στάχτη, κάτι που δεν θα υποταχτεί στη φτήνια και στον θάνατο».
Με τον εθελοντισμό λοιπόν προσπαθούμε να αφήσουμε στην άκρη τη μίζερη καθημερινότητα και ό,τι μας κρατάει δέσμιούς της, να ξεβολευτούμε, για να βρούμε και να βοηθήσουμε τον Άλλο έχοντας στο μυαλό μας ότι η εθελοντική προσφορά αποτελεί μία πολυμορφική διαδικασία και στάση ζωής και όχι μια τυχαία και αποσπασματική πράξη φιλανθρωπίας.
Αναστασία Ανέστη, θεολόγος του Β’ Αρσακείου-Τοσιτσείου ΓΕΛ Εκάλης.

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.
Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα: Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.
Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.
Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».
Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη κατά της δικτατορίας, 28 Μαρτίου 1969, στο BBC.