Στο αμφιθέατρο τού Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού οι μαθητές των Σχολείων συγκεντρωμένοι περίμεναν με αγωνία την άφιξη τής κριτικής επιτροπής και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Και η πολυπόθητη στιγμή έφτασε. Οι σκηνοθέτες κ. Νίκος Πατηνιώτης και Νίκος Βουτενιώτης, που -όπως φάνηκε- είχαν παρακολουθήσει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πραγματική έγνοια τις ταινίες των μαθητών, ανακοίνωσαν την νικήτρια ταινία. Τίτλος της «Στο βάθος διακρίνω κάτι» και δημιουργός της η μαθήτρια τής Γ΄ τάξης τού Α΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού (εφέτος μαθήτρια τής Α΄ τάξης τού Α΄ Λυκείου) Βαγγελιώ Καφετζοπούλου, που συναγωνίστηκε τόσο με μικρότερους όσο όμως και με μεγαλύτερους μαθητές και απέσπασε με το έργο της όχι μόνο το βραβείο αλλά και τον θαυμασμό όλων. Ένα κορίτσι που ξεχωρίζει για το ήθος του, τις μαθητικές του επιδόσεις, την ωριμότητά του και τα ποικίλα καλλιτεχνικά ταλέντα του και που κατάφερε να δώσει ένα μικρό δείγμα πραγματικού κινηματογράφου.
Η ταινίας της –χωρίς λόγια και ασπρόμαυρη στο μεγαλύτερο μέρος της– αποκτά χρώμα για λίγο στο τέλος, όταν αρχίζει να διαφαίνεται λίγο φως στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών εφήβων που, άγνωστοι μεταξύ τους, βιώνουν δύο παράλληλες ζωές στο αδιέξοδο τής ανίας και τής μοναξιάς τους, αλλά από σύμπτωση οι δρόμοι τους κάποια στιγμή διασταυρώνονται και η συνάντησή τους τούς κάνει για πρώτη φορά να χαμογελούν και αφήνει στον θεατή την αίσθηση ότι η ζωή τους θα αλλάξει ρότα και η συντροφικότητα θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα που βίωναν. Αυτό άλλωστε συμβαίνει συνήθως με τους εφήβους.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η νεαρή σκηνοθέτις είχε συνείδηση όλων αυτών και δεν λειτούργησε μόνο με το ένστικτο, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από τον τίτλο που έδωσε στην ταινία της. Όπως είπε και η ίδια, είχε στο μυαλό της τη βασική αυτή ιδέα όταν κινηματογραφούσε τις επιμέρους σκηνές, χωρίς όμως να έχει ένα αυστηρά προδιαγεγραμμένο σχέδιο γι’ αυτές, για τις οποίες βασίστηκε περισσότερο στην έμπνευση τής στιγμής. Είπε επίσης ότι την ενδιέφερε ιδιαίτερα η εικαστική αρτιότητα τής ταινίας, δεδομένου ότι ποτέ πριν δεν είχε καταπιαστεί με κάτι ανάλογο, ενώ ασχολείτο αρκετά συστηματικά με τη φωτογραφία, και σκέφτηκε για πρώτη φορά να γυρίσει μια ταινία, παρακινημένη από την προκήρυξη των Αγώνων Λόγου και Τέχνης. Και πραγματικά το μεγάλο πλεονέκτημα τής ταινίας της αποτελεί η αισθητική απόλαυση που προκαλεί στον θεατή και η έλλειψη διδακτισμού, τόσο συνηθισμένη στα παιδιά αυτής τής ηλικίας.
Πέρα όμως από τη βράβευση και την προβολή τής ταινίας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασαν οι τοποθετήσεις των δύο σκηνοθετών και η συζήτηση που διεξήγαγαν με τα παιδιά –ένα κοινό πραγματικά υποδειγματικό. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν αξίζει ίσως η άποψη του κ. Βουτενιώτη ότι μια καλή ταινία δεν ευχαριστεί απαραιτήτως τον θεατή τη στιγμή που την παρακολουθεί, αλλά τον βάζει σε σκέψεις και προβληματισμό και τον οδηγεί να τη θαυμάζει όσο περνάει ο χρόνος και εξακολουθεί να τη σκέφτεται και να τον προβληματίζει, γιατί του αποδεικνύει την παγκοσμιότητα των προβλημάτων του –που συνήθως θεωρεί ότι αφορούν αποκλειστικά τον ίδιο και μόνο. Γιατί η Τέχνη δημιουργεί αξίες και σταθερές στη ζωή μας, μας βοηθά να επιλύουμε τα προβλήματά μας και να γινόμαστε καλύτεροι.
