«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…»

Με αυτά τα λόγια  η Εκκλησία διακηρύσσει την Ανάσταση του Θεού. Γιατί Ανάσταση σημαίνει έγερση, λύτρωση από τη φθορά της «πτώσης»΄ σηματοδοτεί την ελπίδα για την έξοδο από την κατάσταση της «πτώσης», η οποία είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου.

Γνωρίζει ο άνθρωπος  ότι είναι μια ύπαρξη που πονά και πεινά, υποφέρει και ταλαιπωρείται, μοιράζεται χαρές και λύπες, ηδονές και οδύνες. Χαρμολύπη είναι η ζωή. Είναι όμως σύμφωνα με την Εκκλησία και Σταυροαναστάσιμη. Σταύρωση και Ανάσταση μαζί.

Αναστήτω λοιπόν ο Θεός, Αναστήτω και ο άνθρωπος και ας διασκορπισθούν οι εχθροί του, δηλαδή οι «πτώσεις» του. Με αυτό τον τρόπο προβάλλεται αντί για την απελπισία του θανάτου η ελπίδα της ζωής και προτείνεται μια στάση ζωής που ονομάζεται «τραγικός ρεαλισμός». Γι αυτό και ο αγωνιζόμενος άνθρωπος ενάντια στην «πτώση» του είναι αυτός που ενσαρκώνει την αγάπη ως αντίδοτο της «πτώσης».

Δεν ζούμε για να πεθάνουμε αλλά ζούμε για να αναστηθούμε. Η αυλαία της ζωής μας πέφτει με την Ανάστασή μας που εγκαινιάστηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Εξάλλου στην εικόνα της Ανάστασης ο Χριστός δίνει το χέρι του στους πρωτοπλάστους και τους σηκώνει με μια ορμητική κίνηση. Έτσι ο άνθρωπος σηκώνεται από τις «πτώσεις» του και τις μετουσιώνει σε ζωή όπως το γράφει ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης:

Σαν άνθρωπος που έσφαλε αντλεί απ’ τα λάθη του

Πολύτιμα πετράδια – τ’ ανταλλάζει

Με το φθαρμένο αίμα του, ωριμάζει

Καλή Ανάσταση

Η Διευθύντρια

και ο Σύλλογος Διδασκόντων