Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β΄2):

Έχουμε την τύχη -και ίσως την ατυχία- ως Έλληνες, να καταγόμαστε από μια χώρα με σπουδαίο και ένδοξο παρελθόν, αποτελώντας μέρος ενός λαμπρού πολιτισμού. Σε αυτήν ακριβώς την πρόταση εντοπίζεται το πρόβλημα. Πολύ συχνά, δυστυχώς, εμείς, ο ελληνικός λαός, πέφτουμε θύμα αυτής της παρελθοντικής ένδοξης λαμπρότητας θεωρώντας αυτονόητη τη διηνεκή ισχύ της. Λάθος! Μεγάλο λάθος! Κατά συνέπεια, η ψευδαίσθηση στην οποία παγιδευόμαστε, μας οδηγεί σταθερά σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι: γνήσιος πατριωτισμός ή «εξαιρετισμός«; Και εκεί είναι που καλούμαστε να επιλέξουμε το μέλλον του σύγχρονου Έλληνα. Με λίγα λόγια, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην πρόοδο -με κινητήριο δύναμη την υπερηφάνεια- και σε μία διαστρέβλωση της έννοιας της «προόδου» -μέσω ενός υπερφίαλου πατριωτισμού- που με κινητήριο δύναμη τον φανατισμό, θα μας οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Αν, λοιπόν, είμαστε όντως Έλληνες, όπως θέλουμε να ισχυριζόμαστε, ας δούμε την επιλογή του πρώτου μονοπατιού ως μονόδρομο.

Το παρελθόν τροφοδοτεί το παρόν, το οποίο σταδιακά μετατρέπεται στο πολυπόθητο αύριο. Δεν το καθορίζει ωστόσο. Ναι, το χθες είναι τα θεμέλια του αύριο. Αλλά ποιος θα χτίσει πάνω σε αυτά; Ποιος θα λάβει αποφάσεις, για να διαμορφώσει αυτό το μέλλον; Τα θεμέλια, είναι ο πατριωτισμός. Αν όμως επιλέγουμε να πλάθουμε μία μη ρεαλιστική πραγματικότητα στηριζόμενοι σε μία παρελθούσα ένδοξη εποχή και νομίζοντας ότι είμαστε κάτι το εξαιρετικό, τότε μιλάμε για υπερεθνικισμό. Τώρα ή αύριο, αργά ή γρήγορα, ένα είναι βέβαιο: το οικοδόμημα αυτό θα καταρρεύσει και μαζί με αυτό ό,τι συνεπάγεται τη λαμπρότητα του προτύπου του.

Πάθος. Φανατισμός. Όλεθρος. Τρεις λέξεις που απορρέουν από τον υπερεθνικισμό. Χαρακτηριστική νοοτροπία αρκετών σύγχρονων Ελλήνων: νιώθουν πως με τη μεγαλοπρέπεια του παρελθόντος μπορούν να επιβάλλονται στον κόσμο. Να τον εξουσιάζουν, να είναι ανώτεροι και ότι τους παραχωρείται το δικαίωμα της υπεροχής. Μια ιδεολογία σαν αυτή είναι όμως, που εν τέλει χαράζει τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία. Ένα παράδειγμα; Γερμανία Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τότε, που η αντίληψη της «άριας φυλής» αποτέλεσε ένα όπλο, που κόστισε εκατομμύρια ζωές και έσπειρε τον όλεθρο. Και όλα αυτά, για ακόμη μία φορά, εξαιτίας του ανθρώπινου εγωισμού.

Από τον γνήσιο πατριωτισμό, όμως, αναδύονται υγιείς αρετές και αξίες με θετικό πρόσημο για το μέλλον μας. Υπερηφάνεια, σεβασμός, αίσθηση του χρέους, αλλά και σφοδρή επιθυμία εξέλιξης έχοντας ως πυξίδα μας τα λαμπρά πρότυπα της ιστορίας μας. Γι’ αυτό, θα ήθελα κλείνοντας να κάνω μια παρότρυνση προς όλους: Ας ανοίξουμε τα μάτια μας, ας αφεθούμε στην καθοδήγηση του παρελθόντος, αλλά μόνο με την επίγνωση πως το μέλλον βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Ας πάψουμε να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας…

Σχολειά-ζω