Αποφοίτηση μαθητών

Σε κλίμα χαράς και συγκίνησης αποχαιρέτησε ο Σύλλογος Διδασκόντων και ο Διευθυντής τού Α΄Αρσακείου-Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης κ. Ιωάννης Βακαλόπουλος τους μαθητές τής Γ΄ τάξης που αποφοίτησαν.

Η εκδήλωση έγινε, την Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021, στο μεγάλο προαύλιο τού Σχολείου, με όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα ασφαλείας λόγω τού κορωνοϊού.

Ο Διευθυντής στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ανέτρεξε στη δωδεκάχρονη μαθητική ζωή και αναφέρθηκε στις δυσκολίες τής πανδημίας, που κράτησε τους μαθητές μακριά από τις σχολικές αίθουσες για ακόμη μία χρονιά.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο πρόεδρος τού Δεκαπενταμελούς Συμβουλίου τού Σχολείου Παναγιώτης Τσακώνης, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στις αναμνήσεις του από τη σχολική ζωή όσο και στη σημαντική προσφορά τού Σχολείου και των καθηγητών στους μαθητές.

Τον λόγο κατόπιν πήρε ο πρόεδρος τού Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων κ. Ηλίας Σκαφιδάς, ο οποίος ευχαρίστησε το Σχολείο και τους καθηγητές για την προσφορά τους στους μαθητές και ευχήθηκε στα παιδιά να επιτύχουν τους στόχους τους και να μην ξεχνούν όσα σημαντικά αποκόμισαν από τη φοίτησή τους στα Αρσάκεια Σχολεία.

Εκ μέρους τού ΣΑΦΕ (Σύνδεσμος Αποφοίτων Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας) χαιρετισμό απηύθυνε η πρόεδρος κ. Νονίκη Πέρδικα.

Τέλος, οι απόφοιτοί μας παρέλαβαν το απολυτήριό τους και το αναμνηστικό τους δώρο, το βιβλίο «Η Ελλάδα τού Ελύτη» (ανθολόγηση-επιμέλεια: Ιουλίτα Ηλιοπούλου).

Το Σχολείο μας εύχεται σε όλους τους αποφοίτους καλή πορεία στη ζωή τους με υγεία και πολλές επιτυχίες!

Ακολουθεί όλη η ομιλία τού Διευθυντή τού Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης:

"Φθινόπωρο 2008, Καλοκαίρι 2021…
Το φθινόπωρο τού 2008 αυτές οι αυλές στήριξαν τα πρώτα σας σχολικά βήματα, όταν ακόμη όλα ήταν μακρινά και άγνωστα στην παιδική σας ψυχή.
Το φθινόπωρο τού 2008 τα θρανία γνώρισαν τους πρώτους σας σιωπηλούς φόβους, όταν το Σχολείο διεκδικούσε πια όλα τα πρωινά τής ζωής σας, μακριά από τη γνώριμη θαλπωρή τού σπιτιού.
Το φθινόπωρο τού 2008 οι πολύχρωμες αίθουσες άκουσαν τα πρώτα σας γέλια και τις χαρούμενες φωνές σας όταν σήμαινε διάλειμμα.

Και από τότε, 12 χρόνια...
12 σκαλιά που οδήγησαν στο σήμερα. 12 σκαλιά που χτίσατε μόνοι σας. Εσείς διαλέξατε τα υλικά. Εμείς προσθέσαμε τη γνώση. Εσείς διαλέξατε τα χρώματα. Εμείς χαρίσαμε τα μυστικά. Άλλα σκαλιά είχαν ρίχτι μικρό, άλλα πιο μεγάλο. Άλλα είχαν πάτημα μεγάλο, άλλα πιο μικρό και βιαστικό.

12 χρόνια...
12 σκαλιά που οδήγησαν στο σήμερα. Κάθε σκαλί και ένα έργο τέχνης. Μπορεί εσείς να το βλέπατε άτεχνο και φτωχό. Συχνά ζηλεύατε τα σχέδια και τα χρώματα των άλλων. Και οι άλλοι, όμως, ζήλευαν τα δικά σας. Πέρασαν χρόνια, ίσως, μέχρι να νιώσετε ότι η τέχνη τού καθενός σας είναι μοναδική.
Γιατί μοναδική είναι και η παλέτα τής καρδιάς σας, που δίνει δύναμη στον νου, καθώς ξανοίγεται στον κόσμο.

Το τελευταίο σκαλί ήταν το πιο δύσκολο...
Έπρεπε να στερηθείτε τα πάντα για να κερδίσετε το μεγάλο στοίχημα. Παλέψατε σκληρά για το Πανεπιστήμιο, έχοντας εφόδια ζωής από το ιστορικό σας Σχολείο, ενθάρρυνση από τους δασκάλους σας και ήρεμη στήριξη από τους γονείς σας, όταν ο κόπος ξεπερνούσε τα όριά σας και ο νους σας βούλιαζε σε δίνες μαύρων σκέψεων.

Αυτή η πρόκληση σας έδωσε αφάνταστη δύναμη. Ο καρπός αυτής τής προσπάθειας μπορεί να είναι ακόμα άγνωστος. Μην ξεχνάτε όμως ότι η φαντασία τής ζωής είναι πολύ πιο πλούσια από τη δική μας σκέψη και υφαίνει πορείες απρόβλεπτες και συναρπαστικές, πέρα από κάθε υπολογισμό, αρκεί να είμαστε πάντα δεκτικοί στο νεύμα τού μέλλοντος.

Δεν είναι εύκολο να νιώσετε ακόμη τι αποστάσεις έχει διανύσει ο λογισμός σας και πόσο μακριά έχουν ανοιχτεί οι ορίζοντες τής ψυχής σας. Εμείς χαιρόμασταν μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο τα βήματά σας στη γνώση, στην ενσυναίσθηση, στην ωριμότητα.
Το ίδιο και οι γονείς σας, συνοδοιπόροι των δασκάλων σας στη ιερή αποστολή τους.

Σ΄ αυτό το Σχολείο γνωρίσατε την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία, την επιστήμη και την τέχνη τού κόσμου. Σ’ αυτό το Σχολείο γίνατε πολίτες τής Ευρώπης και πρεσβευτές τής Ελληνικής Ιδέας σε όλον τον κόσμο.
Νιώσατε ότι η Ελλάδα μας, που δοκιμάστηκε τόσες φορές μέσα στην ιστορία, ξαναγεννιέται πάντα με μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι, όπως έλεγε ο μεγάλος μας Ελύτης.

Και μ΄ αυτή την κληρονομιά ξανοίγεστε στην οικουμένη. Στον κόσμο των σπουδών, τής επιστήμης και τής τέχνης. Και, μετά την Ελλάδα, σας περιμένουν τα μεγάλα πανεπιστήμια τού κόσμου. Μετά από χρόνια ο καθένας σας θα έχει χαράξει την πορεία του στον κόσμο τής προσφοράς, είτε εδώ είτε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Γιατί ο κόσμος είναι πια πολύ μικρός αλλά και πολύ μεγάλος για να στεγάσει τα όνειρα όλων μας...

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη συγκίνηση για μας τους δασκάλους, όταν μετά από χρόνια συναντούμε την ύστερη ωριμότητά σας. Όταν έχετε πια σταδιοδρομήσει και τιμάτε το Σχολείο σας προσφέροντας τη γνώση σας και τη συνεργασία σας. Και είναι αμέτρητοι οι απόφοιτοι που θυμούνται και τιμούν την αγκαλιά τού Σχολείου μας, όπου και αν βρεθούν στον κόσμο.

Αγαπημένα μας παιδιά,

Τα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου σημαδεύτηκαν από την πρωτόγνωρη πανδημία. Στερηθήκαμε την παρουσία σας και τη ζωντάνια τής νιότης σας. Στερηθήκατε τον πλούτο τής καθημερινότητας και το χαμόγελο τού Σχολείου.
Η τεχνολογία προσπάθησε με συνέπεια να καλύψει τα ελλείμματα. Χάσαμε τα βλέμματά σας.
Σας κούρασε η ομίχλη που δυσκόλευε την πλεύση. Δεν αφήσατε, όμως, στιγμή την πυξίδα, δεν χάσατε ποτέ τον στόχο.
Και μάθατε ότι ακόμη και ένας βαρύς εγκλεισμός μπορεί να είναι δημιουργικός, γιατί οι δυνάμεις τού ανθρώπου είναι αστείρευτες.

12 χρόνια...
Τα πρώτα περνούσαν αργά. Τα πρώτα σκαλιά ήταν πολύχρωμα, με όμορφες ατέλειες, χαμηλά και ξεκούραστα. Στα επόμενα κάποιοι διαλέξατε σπάνια υλικά, χωρίς να δίνετε και μεγάλη σημασία στη γνώση των δασκάλων. Τα τελευταία σκαλιά, ψηλά και στιβαρά, δείχνουν αποφασισμένα να οδηγήσουν στο πρώτο μικρό ξέφωτο.
Εκεί βρίσκεστε τώρα. Και η θάλασσα που απλώνεται μπροστά σας είναι μαγευτική όσο ποτέ άλλοτε. Και σάς περιμένει...

Αγαπημένα μας παιδιά,

Ψάξτε στον χάρτη τα νησιά τής καρδιάς σας.
Και καθώς οι άνεμοι θ’ αλλάζουν απρόσμενα, έχετε πάντα τον νου σας στα πανιά. Καλό σας ταξίδι! "

Ακολουθεί η ομιλία τού προέδρου τού Δεκαπενταμελούς Συμβουλίου του Σχολείου κ. Παναγιώτη Τσακώνη:

«Ανέκαθεν η πρώτη μέρα στο σχολείο συνοδευόταν από τα κλάματα συγκίνησης των γονιών και τα κλάματα άγχους των μαθητών.

Για εμάς, λιλιπούτειους εξερευνητές τού κόσμου, φάνταζε τρομακτική αρχικά αυτή η καθημερινότητα με την πολύχρωμη τσάντα στην πλάτη και τα αμέτρητα παιχνίδια.

Αλλά ο χρόνος γίνεται νερό και τρέχει...

Και σαν να μην πέρασε μια μέρα βρισκόμαστε όλοι σήμερα εδώ στην τελευταία μέρα τού Σχολείου η οποία, επίσης, παραδοσιακά συνοδεύεται από κλάματα αλλά αυτή τη φορά μονάχα συγκίνησης.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να ωριμάζεις και να καταφέρνεις να αφήνεις πίσω την πολύχρωμη σχολική τσάντα έχοντας ολοζώντανο μπροστά σου το χρώμα και το νόημα τής ζωής. Εμείς νομίζω πως το καταφέραμε!

Ήρθαμε μικρά παιδιά και φεύγουμε άνθρωποι έτοιμοι να ενταχθούν στην κοινωνία και να διεκδικήσουμε το μέλλον που αξίζει σε εμάς και την πατρίδα μας. Πως;

Μέσω τής ενασχόλησης με τις επιστήμες, με τα γράμματα, με την προσφορά στον συνάνθρωπο.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι κάπως πικρή ή μάλλον γλυκόπικρη: εμείς, η νέα γενιά, οι σημερινοί μαθητές και μαθήτριες και οι αυριανοί φοιτητές και φοιτήτριες θα αναμετρηθούμε με ένα σύστημα που βιώνει έντονη κρίση ταυτότητας και αξιών. Ένα σαθρό, συχνά ανθρωποφαγικό και στερεοτυπικά δομημένο κοινωνικό ιστό, αλλά θα τα καταφέρουμε και θα αφήσουμε το στίγμα μας.

Άλλωστε ο αγώνας έχει αξία όταν δίνεται κάτω από αντίξοες συνθήκες και ο δικός μας θα έχει σίγουρα μεγάλη αξία.

Έτσι, λοιπόν, μας θεωρώ συνάμα τυχερούς και άτυχους.

Άτυχοι γιατί θα συναντήσουμε δυσκολίες και τυχεροί γιατί θα αλλάξουμε πολλά.

Στον αγώνα αυτό ξεκινούμε εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο οπλισμό για τον αγώνα τής Ειρήνης και τής Δημοκρατίας.

Κύριοι τροφοδότες αυτής τής αξιακής φαρέτρας είναι οι αφανείς ήρωες, γονείς και καθηγητές οι οποίοι με τον δικό τους χαρακτήρα και τη δικιά τους προσωπικότητα και προσπάθεια, πάντα με επιμονή, υπομονή και στοργικότητα κατάφεραν να μας κρατήσουν δυνατούς στις δύσκολες στιγμές αλλά και εντός τής σφαίρας τής πραγματικότητας, όταν μπροστά μας επικρέμονταν καταστάσεις έπαρσης και υπεροψίας.

Σήμερα, μετά από 12 χρόνια σχολικής ζωής, κοινών εμπειριών και προσλαμβανουσών ήρθε η ώρα η αυλαία αυτού τού υπέροχου ταξιδιού να πέσει.

Έχουν υπάρξει στιγμές και καταστάσεις, εδώ σε αυτό το Σχολείο, που μας έχουν επιτρέψει να εξερευνήσουμε τα συναισθήματα μας. Να παθιαστούμε, να στενοχωρηθούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Γιατί, όπως οι εμπειρότεροι θα ξέρουν καλύτερα, είναι άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου και η εξερεύνηση συναισθημάτων είναι ένα ατέρμονο αλλά τόσο γοητευτικό ταξίδι.

Κρίνοντας εκ τού αποτελέσματος και βλέποντας τον καθένα από εσάς στα μάτια, νιώθω χαρούμενος αλλά και υπερήφανος για κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί.

Νομίζω και εσείς νιώθετε το ίδιο...
Καλό ταξίδι, λοιπόν, γιατί πάνω από όλα αυτό έχει αξία. Καλή ζωή με προσφορά και δημιουργία, γεμάτη γνώσεις!"