Ενώ βρισκόμαστε υπό το κράτος μιας πανδημίας, ενώ κατεχόμαστε από τον άδη της λύπης και της απογοήτευσης για τα δεινά του κόσμου, ενώ το αύριο είναι εντελώς αβέβαιο και η ζωή υπόθεση στατιστικής… ειδικά φέτος το Πάσχα προβάλλει ως «λύτρον λύπης».

Η Ανάσταση του Χριστού σημαίνει ακριβώς αυτή την ελπίδα που όμοιά της δεν υπάρχει. Ανίσταμαι, σηκώνομαι, εγείρομαι από την απόγνωση και τη λύπη.

Η Ανάσταση αφορά όλους μας! Γι’ αυτό τραγουδάμε μες στην άνοιξη: «ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε» (Δ. Σολωμός) ή ψάλλουμε το «και αλλήλους περιπτυξώμεθα». Μα και πριν την Ανάσταση, τι εσωτερικό «χαλασμό» αισθανόμαστε, τι γόνιμη συντριβή νοιώθουμε ακούγοντας στην εκκλησία την Κυριακή των Βαΐων: «εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο Θεός…» ή σιγοψέλνοντας τη Μεγάλη Τρίτη το τροπάριο της Κασσιανής, ή παρακολουθώντας τη Μεγάλη Παρασκευή την αποκαθήλωση και τους θρήνους της. Θαλερά τα δάκρυα.

Το Πάσχα φέτος είναι σαφώς πρωτόγνωρο για όλους μας. Ας γίνει το σπίτι μας «οίκος Θεού», «οίκος αναγωγικής πορείας» για να περάσουμε από τη μεγάλη θάλασσα της πνευματικής ευφορίας και της υμνωδίας στην απέραντη κατάνυξη.

Προφητικά ηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του Γ. Ρίτσου:

Άκου τα σήμαντρα

των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση

και την ανάσταση.

Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι Πάσχα σημαίνει πέρασμα στη ζωή από το θάνατο.

Ας το δεχθούμε λοιπόν όλοι ως Πάσχα «καινόν», ως Πάσχα «μέγα», ως Πάσχα «λύτρον λύπης» γιατί και «κάθε θάνατος οφείλει να σφραγισθεί από μιαν Ανάσταση» (Κ. Χαραλαμπίδης)

• 
•