Το σχολείο, όταν είναι ζωντανό, μοιάζει με κυψέλη. Για τον ανυποψίαστο, μπορεί να φαντάζει ακατανόητη η σπουδή, η προσήλωση και η επιμονή, με την οποία αυτό το πολύβουο μελίσσι αφοσιώνεται στο έργο του, κάθε μέρα που περνά. Για πολλούς φαντάζει μάταιος κόπος, σε έναν κόσμο που δείχνει να έχει απολέσει τα κριτήρια και τις αξίες του. Για όλους εμάς, όμως, αυτή η σπουδή είναι και χρέος και ευθύνηκαι χαρά. Χρέος ενός σχολείου δεν είναι, απλώς και μόνο, να διδάσκει μαθήματα. Το χρέος μας ως δασκάλων, στο Αρσάκειο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, είναι «να διδάσκουμε μαθητές». Στο τεύχος με τις «Σχολικές Δραστηριότητες» αποτυπώνονται οι διευρυμένες κι εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης αλλά και ο καρπός τους κατά τη φετινή χρονιά. Αυτό που ίσως μόνο ένα εξασκημένο μάτι μπορεί να διακρίνει, κι αξίζει να τονιστεί, είναι πως αυτός ο καρπός είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας –μαθητών και καθηγητών. Μοιάζει με την καρποφορία της κυψέλης, που συνέλεξε με διάκριση, υπομονή και σοφία από πολλούς και διαφορετικούς ανθούς το νέκταρ τους κι έφτιαξε το δικό της μέλι. Έτσι πρέπει να διαβαστούν οι σχολικές δραστηριότητες: ως μια δημιουργική μεταγραφή του Προγράμματος Σπουδών· να κατανοηθούν ως ευκαιρίες που δόθηκαν για βιωματική ανάπλαση της γνώσης και προέκτασή της σε αχαρτογράφητα τοπία, όπου το κυρίαρχο αίσθημα ήταν η έκπληξη.
Όλες αυτές οι αξιοσημείωτες για την ποιότητά τους δραστηριότητες, δεν αφορούν έναν περιορισμένο αριθμό μαθητών, καθώς συμμετείχε σε αυτές το σύνολο σχεδόν των μαθητών μας. Γεγονός που έρχεται να επιβεβαιώσει το καταστατικό δίπτυχο των Αρσακείων Σχολείων από την ίδρυσή τους μέχρι και σήμερα: να μοχθούν για μια παιδεία στην οποία η ποιότητα εκπαίδευσης δεν θα είναι κτήμα των ολίγων αλλά όλο και πιο πολλών· να διακονούν την παιδεία με πίστη κι ελπίδα πως μέσα απ’ αυτήν θα έλθει η ανάταση του τόπου αλλά και η προκοπή του καθενός. Η δική μας ικανοποίηση, των δασκάλων τους, είναι πως –καθώς ολοκληρώνεται αυτή η σχολική χρονιά– τα πρόσωπα των μαθητών μας είναι χαρούμενα και λαμπερά, όπως κάθε ανθρώπου που βρίσκει τον χώρο και τον τρόπο να καλλιεργήσει τα ενδιαφέροντά του, να ανακαλύψει κρυμμένες δυνατότητες και να αναδείξει τις κλίσεις του· πως οι μαθητές του Σχολείου μας, σε μια εποχή απαξίωσης και αμηχανίας, χαράσσουν τον δικό τους φωτεινό κι ελπιδοφόρο δρόμο. Από την άποψη αυτή, το τεύχος αυτό, όχι μόνο τους περιέχει, αλλά και τους ανήκει· δικός τους ο μόχθος, δικό τους και το μέλι.
