Αγαπημένο μου παιδί,
Γύρω σου η απεικόνιση της εποχής αποτυπώνεται σε μια παράδοξη σύνθεση από πολύχρωμες ψηφίδες• κάποιες, καθώς δεν τις έχει λειάνει η δύναμη του καλού και της ομορφιάς, φαντάζουν γκρίζες και αιχμηρές ενώ κάποιες άλλες, οι περισσότερες ευτυχώς, φωτίζονται από ένα απόκοσμο φως και μέσα από πολλούς ιριδισμούς δίνουν μιαν αίσθηση ζεστασιάς, ελπίδας, προσδοκίας.
Αυτή η σύνθεση έχει μιαν ιδιαιτερότητα• δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν φαίνεται ίδια σε όλους. Αυτό συμβαίνει επειδή τα χρώματα, τις αναλογίες, το παιχνίδισμα των σχημάτων τα καθορίζει ο κάθε άνθρωπος μέσα από το δικό του «βλέμμα». Είναι πολλά αυτά που θα σε οπλίζουν με τη δύναμη να προσθέσεις περισσότερες φωτεινές ψηφίδες κι ανάμεσά τους πολύτιμη αναδεικνύεται η τέχνη.

Άφησε την ποίηση να γίνει ακριβός συνταξιδιώτης, να φωτίσει τον ορίζοντα, να σε οδηγήσει σε αταξίδευτους ωκεανούς, να μετατραπεί σε πυξίδα για να δείχνει την πορεία όχι προς τον προορισμό που υπαγορεύουν τα «πρέπει» αλλά προς το γαλάζιο, το απέραντο, το όμορφο, το φωτεινό:
Παν-δημιουργία

Ιδού, μεταχειρίζομαι τα μαθηματικά σου
γράφοντας, κι ας μην τάχω
σπουδάσει πουθενά, Κύριε, όπως
κ’ οι μουσουργοί κορυδαλλοί σου. Δεν γνωρίζω
πόσοι αριθμοί σου αποτελούν τη συλλαβή,
τη λέξη, το στίχο, το όλο ποίημα,
ούτε πως συστοιχίζονται και σχηματίζουν
τέλος την αρμονία. Φαντάζομαι πως όλα
το ίδιο λαβαίνουμε μορφή. Ένα άστρο λεωχάρη
μες στ’ ουρανού το θαλασσί άβατο, ένα κρίνο
στο άβατο των πηγών της ζωής. Το ίδιο:
όπως κι αυτό το ανθρώπινο άδυτο φως, η ποίηση.

Νικηφόρος Βρεττάκος, [Παν-δημιουργία ΗΛΙΑΚΟΣ ΛΥΧΝΟΣ]

Να πετάξω, θέλω να πετάξω
κ’ είναι μακρυά η κλωστή…
Στ’ άστρο φτάνει η κλωστή
όπου έχω θησαυρό πολύ
ασημένια μου είναι τα φτερά
χρυσή έχω την καρδιά.
Μέσα στ’ όνειρο η κλωστή
τρέμει εκεί ψηλά…

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, [απόσπασμα ποιήματος από το θεατρικό έργο «Τα μάγια της πεταλούδας»]


Μαρία Θεοδωρέλου
Διευθύντρια
του
Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού
(ΚΛΑΣΙΚΟΥ)

• 
•