...για το καλωσόρισμα
Ο ρεμβασμός κι η σχόλη του καλοκαιριού αφήνουν χρόνο και χώρο να παρατηρήσουμε τα μικρά και μεγάλα θαύματα που μας περιβάλλουν: το βλέμμα κι ο νους μας καθυστερεί στα φεγγάρια και τα ηλιοβασιλέματα, τα αυτιά μας κρατούν το κύμα στα βότσαλα κι η έκπληξή μας μεγαλώνει, όταν αντιλαμβανόμαστε τη μυστική ζωή των λουλουδιών και των δέντρων..Τότε φανερώνεται κι ο ρυθμός των στίχων και αποκτούν νόημα οι εικόνες των ποιητών που το χειμώνα και στην καθημερινότητά μας μας ξενίζουν: ...πέστε μου είναι η τρελή ροδιάΠου σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο τηςΜε ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,Που βάζει ανύποπτη μες στα χλωρά πανέρια τους τα φώταΠου ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μουΕίναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
Περισσότερα...
|
Λεύκωμα αποφοίτων 2016
|
Μοιραστήκαμε το ταξίδι ως εδώ: μοιραστήκαμε γνώσεις κι έγνοιες μαζί σας, κοπιάσαμε μαζί σας -κι ας μοιάζαν κάποτε στείρες κι ανώφελες οι «γνώσεις», σχολαστικές και στεγνές-˙ σταθήκαμε δίπλα σας με προσήλωση, με θέληση να σας στηρίξουμε, να εξοπλίσουμε το νου σας με ιδέες και δύναμη˙ και τώρα, είμαστε εμείς που κλέβουμε αισιοδοξία απ΄την ανάγκη σας να κατακτήσετε, ν΄αλλάξετε τον κόσμο.. Σε μια εποχή που το παράλογο και το άδικο μοιάζει να κυριαρχούν, εμείς εδώ -εσείς κι εμείς, οι δάσκαλοί σας- με λογισμό και μ΄όνειρο, θεμελιώνουμε τη βεβαιότητα πως με το λόγο ο άνθρωπος μπορεί να χαράζει τον δικό του καλύτερο δρόμο.. Στα πρόσωπά σας αποτυπώνεται η αλήθεια αυτής της αισιοδοξίας: πρόσωπα νέων ανθρώπων που κοιτάζετε τολμηρά κι αισιόδοξα τα όνειρά σας, που ξέρετε -ή σιγά σιγά θα μάθετε- πως ο λόγος, η σκέψη κι η αγάπη που καλλιεργήσαμε σ΄αυτές εδώ τις τάξεις δεν χάνουν ποτέ τη δύναμή τους... κι αυτή είναι η δύναμη της παιδείας, που υπερβαίνει τη μετάδοση της γνώσης, που χτίζει σχέσεις ουσιαστικές ανάμεσά σας, ανάμεσά μας.Στα ταξίδια σας να σας συντροφεύουν εικόνες, ιδέες και γνώσεις που γεννήθηκαν στις τάξεις του σχολείου μας, να δίνουν πάντα αξία και ποιότητα στα βήματά σας και να γεμίζουν χαμόγελο το πρόσωπό σας...οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σαςαρσάκειο λύκειο θεσσαλονίκηςιούνιος 2016
Θέλω γράμματαΓιώργος Θεοτοκάς,
Αργώ [1933]
Σαν ο Δαμιανός τελείωσε τη τρίτη του ελληνικού, ο γερο-Φραντζής είπε πως αρκετά γράμματα είχε μάθει και ήτανε καιρός να πιάσει δουλειά. Ο μικρός θα ήτανε δεκατριώ ή δεκατεσσάρω χρονώ. Μόλις άρχιζε να αποκτά μια συνείδηση κάπως καθαρή του κόσμου και τον κατείχε κιόλας το πάθος της γνώσης.. Το ασχημάτιστο και ερεθισμένο πνεύμα του δεν μπορούσε να σταματήσει πουθενά, γλιστρούσε απάνω απ' όλα αυτά τα απλοϊκά διαβάσματα προς όλες τις μεριές, προμάντευε θολά και λαχταρούσε κάποιες ανώτερες περιοχές της μάθησης. Δεν ήξερε βέβαια τι νόημα είχαν αυτά τα άγνωστα πράματα που τον σαγήνευαν τόσο. Ακολουθούσε αυθόρμητα την ορμή της ψυχής του, που τον έσερνε προς τα εκεί, και ονειρευότανε να γίνει μια μέρα ένας μεγάλος δάσκαλος που να κατέχει καλά, με τα δυο του χέρια, όλην τη σοφία των ανθρώπων, όλα τα βιβλία, όλα τα «γράμματα», και να μοιράζει γενναιόδωρα αυτούς τους θησαυρούς στους τριγυρινούς του. ..— Το γένος δεν έχει ανάγκη από πολλά γράμματα, αποκρίθηκε απότομα και ξερά ο γερο-Φραντζής, το γένος έχει ανάγκη από παράδες....Ο μικρός έμπηξε τα κλάματα και τις φωνές. Δεν ήθελε, δεν μπορούσε να αρνηθεί τα βιβλία του και τα όνειρά του.. Μαζεύτηκε σε μια γωνιά, χτυπούσε το στήθος του με τις γροθίτσες του και ούρλιαζε μες στους λυγμούς του:— Θέλω γράμματα! Θέλω γράμματα!
Περισσότερα...