Στο πλαίσιο τού σχεδίου δράσης:«Περισσεύει η Τέχνη στο Σχολείο» και τού μαθήματος τής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τα παιδιά τού τμήματος Α΄α τού Α΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού ανέλυσαν το βιβλίο«Η ιστορία τού γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει» τού Λούις Σεπούλβεδα, με υπεύθυνη καθηγήτρια τη φιλόλογο κ. Αικατερίνη Ημέλλου, σε συνεργασία με την καθηγήτρια Καλλιτεχνικών κ. Ελένη Βλάχου-Τσοτσορού. Αφού μελέτησαν το βιβλίο, τα παιδιά ζωγράφισαν εικόνες, αποτυπώνοντας συναισθήματα και εντυπώσεις.
Λίγα λόγια για το βιβλίο (Από την παρουσίαση τής έκδοσης):
«Ο γάτος, που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός, λιαζόταν στο μπαλκόνι ρονρονίζοντας και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί, ξαπλωμένος ανάσκελα, με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην κοιλιά, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη. Τη στιγμή ακριβώς που έστριβε τεμπέλικα το κορμί για να λιάσει και τη ράχη του, άκουσε το βόμβο κάποιου πετούμενου που δεν μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν, και που ζύγωνε με μεγάλη ταχύτητα.
Τινάχτηκε πάνω, στήθηκε γερά στα τέσσερα ποδάρια του, κι ίσα που πρόλαβε να χωθεί σε μια γωνιά, αποφεύγοντας το γλάρο που έπεσε στο μπαλκόνι του. Πιο βρόμικο πουλί δεν είχε ξαναδεί! Όλο του το κορμί ήταν ποτισμένο με μια μαύρη ουσία που έζεχνε.» Μια γλαροπούλα, η Κενγκά, πέφτει θύμα τής θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά και του ζητά τον λόγο του ότι θα κλωσήσει το αβγό, δεν θα φάει το γλαρόπουλο, και θα τού μάθει να πετά. Ο Ζορμπάς τον δίνει. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σ' ένα γλάρο να πετάει;
Το πιο τρυφερό κι ευαίσθητο βιβλίο τού Σεπούλβεδα, για μικρούς και μεγάλους. Ο συγγραφέας, πάντα ευαισθητοποιημένος στα θέματα τής προστασίας τού περιβάλλοντος, υπογραμμίζει την αδέξια στάση τού πραγματικού κόσμου, όπου ο άνθρωπος μπορεί να είναι την ίδια στιγμή απειλή και προστάτης τής φύσης... Ταυτόχρονα, αναφέρεται στη συνήπαρξη των διαφορετικών όντων, στη βοήθεια που πρέπει να προσφέρουμε στους λιγότερο τυχερούς και στη δέσμευση να τηρούμε τις υποσχέσεις μας.
βιβλίο