Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού κατά το σχολικό έτος 2020-2021 συμμετείχαν στην εκπόνηση δημιουργικών, βιωματικών και ερευνητικών εργασιών με αφορμή τον εορτασμό των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στόχος της εμπλοκής τους σε αυτές τις δραστηριότητες ήταν αφενός να έρθουν σε επαφή με πτυχές της Ελληνικής Επανάστασης μέσω της ιστορικής έρευνας και αφετέρου να εκφραστούν δημιουργικά και βιωματικά καθώς και να τοποθετηθούν κριτικά απέναντι στα ιστορικά γεγονότα. Με άλλα λόγια η ιστορική έρευνα, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργική και κριτική ενεργοποίηση των μαθητών/μαθητριών.
Στο λεύκωμα αυτό παρουσιάζονται ορισμένες από τις εργασίες των μαθητών/μαθητριών μας που εκπονήθηκαν υπό τον συντονισμό της κ. Μαρίας Θεοδωρέλου, Διευθύντριας του Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού κατά στο σχολικό έτος 2020-2021, και της κ. Χρίστινας Αλεβίζου, καθηγήτριας Αγγλικής Γλώσσας του Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού. Η κ. Μαρίκα Δουζίνα, Διευθύντρια του Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού, σχεδίασε και επιμελήθηκε το λεύκωμα.
Οι Σκέψεις των μαθητών/μαθητριών απέναντι στα ιστορικά γεγονότα και οι Συσχετισμοί του τότε με το τώρα αποτελούν τον πυρήνα των εργασιών τους. Οι εργασίες αυτές αποτελούν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους αγώνες των ηρώων του 1821 για την Ελευθερία και μια απόπειρα, όσον αφορά στους μαθητές/μαθήτριές μας, να δημιουργήσουν –παραφράζοντας στίχους του Διον. Σολωμού από το έργο του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι– με λογισμό και μ’ όνειρο, με την ευχή να παραμείνουν πάντ΄ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής τους.
Μπορείτε να διαβάσετε τις εργασίες των μαθητών εδώ.
«Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο ενός που έταξε σκοπό της ζωής του να μορφώνει τις νέες γενεές; Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άντρας άγνωστός σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά, να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει πως ήταν μαθητής σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει:
«Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές αλήθεια. Όμως αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου. Κοντεύω κι’ εγώ να γεράσω, και όμως εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία και στην καλοσύνη του ανθρώπου. Η πείρα της ζωής είναι αλήθεια πικρή, μα μέσα μου ζει δυνατό το όραμα ενός ανθρώπου ανώτερου. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον επρόδωκα ο ίδιος εγώ· πολλές φορές είδα να τον προδίνουν και οι άλλοι γύρω μου. Υπόφερα και τις δυο φορές, περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ. Εσυχώρεσα πιο δύσκολα τον εαυτό μου απ’ ό,τι τους άλλους. Και όμως δεν έπαψα να ζητώ πολλά από τους άλλους, και προπαντός από τον εαυτό μου. Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν μ’ έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου. Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι’ ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στο διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.
Έτσι νομίζω πως μένω ο νικητής της ζωής και όχι ο νικημένος της, έτσι μόνο μπορώ να πω πως τη ζωή την κυβέρνησα εγώ και δεν άφησα να με κυβερνήσει εκείνη. Και αν καμιά φορά η δοκιμασία της ζωής ήταν μεγάλη και ο πειρασμός του κακού πολύ δυνατός, με κράτησε η σκέψη πως αν άφηνα να παρασυρθώ, δεν θα είχα πια το δικαίωμα να σφίξω το χέρι του παλιού μου δασκάλου κοιτάζοντάς τον στα μάτια, όπως τώρα!»
Με την ελπίδα ότι κάποτε θα χαρεί μια τέτοια στιγμή προπέμπει ο δάσκαλος τον νέο μέσα στη ζωή. Και από την άλλη κιόλας μέρα τον νιώθει πλάι του, παραστάτη στον κοινόν αγώνα, παραστάτη στο χρέος που έχουμε όλοι μας σαν άτομα…, σαν πολίτες…, σαν άνθρωποι….»
[Απόσπασμα από λόγο του Καθηγητή Ι.Θ. Κακριδή - 30 Ιανουαρίου 1949]