Πριν από μισό αιώνα, τον Νοέμβριο τού 1973, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μεταμορφώθηκε σε χώρο αντίστασης και ελπίδας. Φοιτητές και πολίτες συναντήθηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο καθεστώς της δικτατορίας, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα στις 21 Απριλίου 1967.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, τιμούμε τη μνήμη των αγωνιστών που έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.
Η εξέγερση τού Πολυτεχνείου συμβολίζει τη δύναμη που έχει ένας λαός όταν ενώνεται για κοινές αξίες και ιδανικά.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η συμπυκνωμένη έκφραση τού πανελλήνιου πόθου για ελευθερία, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία. Για μια ελευθερία που δε δόθηκε ως δώρο στον λαό μας, αλλά ο ίδιος την κατέκτησε με τούς αγώνες και με το αίμα του!
Η θυσία τής 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση τής δικτατορίας.
Σήμερα που υπάρχει έντονο το φαινόμενο τού ρατσισμού, τής καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τού εξευτελισμού τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το μήνυμα τού Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας και ας αναλογιστούμε τι σημαίνουν για τον καθένα και την καθεμία από εμάς οι έννοιες ελευθερία, δημοκρατία, ανθρωπιά. Ας μην αδιαφορούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ας έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε όσους μας προκαλούν φόβο, μας καταπιέζουν και μας τρομοκρατούν.
Ευδοκία Πατσιλινάκου
Διευθύντρια τού Α΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού
Το Αρσάκειο είναι ίσως από τα λίγα σχολεία που δεν οικοδομήθηκε απλώς για να υπάρχει ακόμα ένα εκπαιδευτήριο, αλλά υλοποιήθηκε με αναλλοίωτες δομικές μονάδες γνώσης, πολιτισμού, αρετής και αξιών. Θεμελιώθηκε σε μια ιδέα που εδώ και 187 χρόνια αποτελεί άσβηστη φλόγα παιδείας και αυτό, γιατί το Αρσάκειο είναι ένα σχολείο με ψυχή…
Στο σχολείο μας, στο σχολείο τού σήμερα, ο δάσκαλος και η δασκάλα είναι οι σύμβουλοι και τα παιδιά είναι οι ερευνητές που εμπνέονται και διψούν να νιώσουν τη δύναμη που παρέχει η γνώση. Γίνεται προσπάθεια να υπάρχει ισχυρός δεσμός μεταξύ διδασκαλίας και μάθησης και κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας η φροντίδα για τους μαθητές και τις μαθήτριές μας, έτσι ώστε να τους εξασφαλίζουμε μία ασφαλή και χαρούμενη σχολική ζωή και ευχόμαστε να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς που ζουν στο σχολικό περιβάλλον που έχουμε δημιουργήσει και που διαρκώς το βελτιώνουμε, αξιολογώντας τις διδακτικές και παιδαγωγικές μας πράξεις.
Σχεδιάζουμε μακροπρόθεσμες δράσεις που έχουν ως στόχο την αειφορία σε όλους τους τομείς της σχολικής μας ζωής. Ο σκοπός μας είναι να αποκτήσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες ηθικά και γνωστικά εφόδια, έτσι ώστε να είναι οι μελλοντικοί πολίτες του κόσμου. Προγραμματίζουμε επιμέρους δραστηριότητες κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και καθορίζουμε διαδικασίες παρακολούθησης και ανατροφοδότησης, έτσι ώστε να επιτυγχάνουμε το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα και να επιλύουμε τυχόν προβλήματα και αδυναμίες. Ο προγραμματισμός μας για τη σχολική μας μονάδα είναι η εξειδίκευση και η τεκμηρίωση του εκπαιδευτικού μας έργου. Στον προγραμματισμό αυτόν απεικονίζεται το όραμα των εκπαιδευτικών μας.
Η διδακτική πράξη καλείται να συμβαδίζει με έναν κόσμο που μεταβάλλεται με ταχύτατους ρυθμούς! Τι επιθυμούμε; Μήπως επιθυμούμε εκπαιδευτικούς στάσιμους σε πάγιες διδακτικές τεχνικές, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα οι μαθητές και οι μαθήτριές μας να είναι απλοί παρατηρητές των εξελίξεων ή μήπως επιθυμούμε φωτισμένους δασκάλους και δασκάλες που ενδιαφέρονται να εμπνέουν, έτσι ώστε οι μαθητές και οι μαθήτριές μας να εξελιχθούν σε πολίτες με νόηση και βούληση, σε πολίτες που θα είναι ενεργά και όχι παθητικά κοινωνικά μέλη;
Τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αναπτύσσουμε το παιδαγωγικό και το διδακτικό μας έργο, είναι τα εξής:
πλαίσιο προγραμματισμού για το διδακτικό έργο στη σχολική μας μονάδα,
προγραμματισμός ανά ειδικότητα με βάση τον συντονισμό, ανά ειδικότητα,
χρήση της πλατφόρμας e-arsakeio,
χρήση της ψηφιακής τάξης,
δίαυλοι επικοινωνίας με τους μαθητές μας,
αξιολόγηση των μαθητών μας.
Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,
μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγησε η Πίνδος
σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χορεύαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν:
«Ίτε παίδες Ελλήνων…»
Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
Κι οι μάνες στα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν.
Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
κι αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες τα σύννεφα
χανόταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη.
«Μάνα και γιος (1940)»
Νικηφόρος Βρεττάκος
Αφιερώνεται στους απόφοιτους τού Α΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού
Αδράξτε τη μέρα
και τους καρπούς της
και στύψτε τις πέτρες
να βγάλουν χυμούς.
Αρπάξτε τον χρόνο
προτού σας ξεφύγει
και φτιάξτε ιδέες
για κόσμους τρανούς!
Ευδοκία Πατσιλινάκου
