200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

«Eις Σάμον», Ανδρέα Κάλβου

Η Ελλάδα ευγνωμονούσα, Θ. Βρυζάκη

Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, σίγουρα όχι με τον τρόπο που αρχικά είχε σχεδιαστεί. Κι αυτό λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που βιώνουμε. Ωστόσο, πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις γίνονται στο πλαίσιο επιστημονικών συνεδρίων, επετειακών εκδόσεων, πρωτότυπων εκθέσεων και ποικίλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, εντός και εκτός συνόρων. Απ΄ όλα τα παραπάνω εγείρεται ένας γόνιμος προβληματισμός γύρω από την εθνική μας ιστορία και κυρίως, την εθνική μας αυτοσυνειδησία. Αν έπρεπε να κρατήσουμε μία μόνο σκέψη, κατά τη γνώμη μας θα ήταν η ακόλουθη.

Ο αγώνας που τιμούμε σήμερα και ο οποίος ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμα της επανάστασης και κράτησε μέχρι το 1830 περίπου, με τους κόπους και τις θυσίες των επώνυμων και ανώνυμων πρωταγωνιστών, με τις ηρωικές αλλά και τις σκοτεινές του στιγμές, με τα εμπόδια που έμοιαζαν ανυπέρβλητα, τελικά απέδωσε καρπούς.

Πέτυχε τον στόχο του, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, δηλαδή μιας πατρίδας ελεύθερης. Η έννοια «πατρίδα», όμως, δεν είναι έννοια στατική και παγιωμένη. Ο αγώνας για να έχουμε την πατρίδα που θέλουμε είναι διαρκής και καθημερινός. Είναι αγώνας του συνόλου, αλλά και του ατόμου. Και όπως κάθε αγώνας, θέλει αρετή, θέλει τόλμη, θέλει να νικήσουμε τους φόβους μας. Σ’ αυτόν τον σύγχρονο αγώνα, η σε βάθος γνώση της ιστορίας, απαλλαγμένης από στερεοτυπικές αντιλήψεις και στρεβλώσεις, μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο. «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές», μας είπε ο Δ. Σολωμός. Αφιερωμένη, λοιπόν, η σημερινή ημέρα στην αναζήτηση της ιστορικής, της εθνικής, της εξωτερικής, αλλά και της εσωτερικής αλήθειας μας.

Η Διεύθυνση και
ο Σύλλογος Διδασκόντων