-
Αρχική σελίδα
-
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (2)
-
2008-2014
-
Λύκεια
-
Ελληνικά
-
Σχολεία
-
Αρσάκεια Ψυχικού
- Α΄ Λύκειο Ψυχικού
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά πολύ κοντά στους νέους, ο πολυβραβευμένος και μεταφρασμένος ποιητής, Αντώνης Φωστιέρης, παραχώρησε στη δημοσιογραφική ομάδα του Ερμή μια εφ’όλης της ύλης συνέντευξη, όπου αναφέρθηκε στην ποίηση και τη ζωή του.
- Κύριε Φωστιέρη, σας ευχαριστούμε πολύ για τη σημερινή μας συνάντηση. Ας ξεκινήσουμε από μια βασική ερώτηση που όλοι θέλαμε να σας θέσουμε. Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με την ποίηση;
Στην ποίηση από μικρή ηλικία βρήκα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμα και από τα σχεδόν απλοϊκά και αφελή ποιήματα που είχαμε στο αναγνωστικό του δημοτικού, κατάλαβα τη δύναμη που έχει η ποίηση να συμπυκνώνει τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις μνήμες που ήθελε κάποιος να καταγράψει ή να μεταδώσει στους άλλους. Μου φάνηκε ότι είναι ένας τρόπος λογοτεχνικής γραφής πολύ πιο ευθύβολος από την πεζογραφία, η οποία για να εκφράσει -ενδεχομένως- το ίδιο περιεχόμενο χρειάζεται περισσότερο χώρο και μεγαλύτερη ανάλυση.
- Είχατε κάποιο πρότυπο στα πρώτα βήματα της ποιητικής σας πορείας; Κάποιος που σας ενέπνευσε ή ένας ποιητής με τον οποίο καλλιτεχνικά ή ιδιοσυγκρασιακά νιώθατε συγγενής;
Μου αρέσει η ερώτηση που μου κάνετε. Στην αρχή δεν είχα. Αργότερα μέσα από μια ποιητική ανθολογία μπόρεσα να βρω πολλά έργα συγκεντρωμένα και να γνωρίσω πολλά πρόσωπα της ποίησης. Με την πάροδο του χρόνου και σε συνάρτηση με την ηλικία, οι προτιμήσεις μου, φυσικά, άλλαζαν. Θυμάμαι μια ωραία φράση του Πωλ Ελυάρ: «Ποιητής δεν είναι αυτός που εμπνέεται, αλλά αυτός που εμπνέει», αυτός δηλαδή που μπορεί να δημιουργήσει και στον αποδέκτη την επιθυμία να έρθει πιο κοντά στην ποίηση και -σε τελευταία ανάλυση- στην ουσία της τέχνης. Η ποίηση, εξάλλου, είναι η πυρηνική έκφανση της τέχνης. Σε όλες τις τέχνες υπάρχει μια ποιητικότητα ή το ζητούμενο της ποιητικότητας. Για αυτό και προκαλεί τη συγκίνηση, κάτι που αποτελεί τη λυδία λίθο κάθε τέχνης.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη, εδώ.
Κλικ για να δείτε το πόστερ, εδώ.
1824 – 2024: 200 χρόνια χωρίζουν τις δύο χρονολογίες. Στη διάρκεια των 200 αυτών χρόνων ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει αλλάξει κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Οι αλλαγές αυτές άλλοτε έγιναν επί καλό και έφεραν την εξέλιξη και την πρόοδο που βιώνουμε μέχρι και σήμερα, άλλοτε ήταν καταστροφικές ή ουτοπικές.
Στη διάρκεια όμως όλων αυτών των χρόνων, το ζητούμενο είναι ένα και είναι πανανθρώπινο: η Ελευθερία. Η ελευθερία ως ιδέα και αξία, ως κατάσταση και βίωμα. Κάθε μορφή ελευθερίας! Ελευθερία εθνική (εθνική αυτοδιάθεση), ελευθερία πολιτική (πνευματική ανεκτικότητα), ελευθερία κοινωνική (δικαίωμα συνεταιρίζεσθαι), ελευθερία πνευματική (ελεύθερη έκφραση της άποψης), ελευθερία ατομική (αυτοπροσδιορισμός, ατομική αυτοδιάθεση)! Η ελευθερία, αν και στο μυαλό του καθενός είναι αυτονόητη, δεν ήταν ανέκαθεν κεκτημένο δικαίωμα. Και στις μέρες μας, ακόμα, που είναι καθολικά αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα, κατοχυρωμένο, γι’ αυτό και απαιτητό, δεν είναι δεδομένο. Χρειάζεται διαρκής προσπάθεια για να βιωθεί σε κάθε της μορφή.
«Χαίρε γυναίκα… να η ώρα σου!
Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε κι ανέβα …κι ετοίμασε τη νέα ζωή»
Κ. Παλαμάς
Ήταν μία ημέρα σαν σήμερα, στις 8 Μαρτίου το 1887, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν παρακολουθούσε περήφανη, από το παράθυρο του γραφείου της στην οδό Μουσών, την σημερινή Καραγεώργη Σερβίας, την πώληση του πρώτου φύλλου της «Εφημερίδος των Κυριών». Είχε μόλις δημιουργήσει την έκδοση που θα έμενε στην ιστορία της χώρας ως η πρώτη γυναικεία εφημερίδα.
Επρόκειτο άλλωστε για μία έκδοση που στόχευε να φέρει στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς για τα δικαιώματα των γυναικών.
Αυτό ήταν το μακρόβιο εκδοτικό εγχείρημα της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργάτιδών της, αφού λειτουργούσε χωρίς διακοπή για τρεις ολόκληρες δεκαετίες, μέχρι το 1918. Η εφημερίδα γνώρισε μεγάλη κυκλοφορία, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το 1892 πούλησε 5.000 αντίτυπα εντός και εκτός της Ελλάδας.
Η Καλλιρόη Παρρέν παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο το 1878 και στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Το πρώτο φύλλο στις 8 Μαρτίου 1887, περιείχε ένα άρθρο για τις μητέρες, ένα άλλο οικονομικού περιεχομένου που είχε σχέση με τη φορολογία των αγάμων και πολλά ακόμα θέματα, πάντα γυναικεία. Το καταπληκτικό είναι ότι οι περισσότεροι αναγνώστες ήταν άντρες, και μάλιστα από εκείνους που δεν εννοούσαν να καταλάβουν ότι είχαν κι οι γυναίκες την δική τους φωνή. Οι γυναίκες που την αγόραζαν ήταν λίγες. Δίσταζαν να την πάρουν. Την διάβαζαν όμως στο σπίτι που την έφερναν οι σύζυγοι, οι πατεράδες και οι αδελφοί.
Βασική θέση της εφημερίδας είναι ότι η γυναίκα πρέπει να μορφώνει το πνεύμα της, αλλά και την καρδιά της, η οποία διαπλάθεται και ηθικοποιείται στα παρθεναγωγεία. Εκεί η κόρη θα διδαχθεί «πώς να ωφελήση υλικώς τε και ηθικώς τους γονείς, τον σύζυγον, τα τέκνα, τα αδέλφια, την κοινωνίαν, την πολιτείαν και την πατρίδα».
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έγραψε για την Καλλιρόη Παρρέν: «Η συντροφιά σου είναι πολύτιμη. Το ήθος σου, η τόλμη σου και η γραφή σου θαύμα. Εύγε σου, δέσποινα τής φιλαλληλίας και τής προόδου. Στηρίζω τους αγώνες σου, των γυναικών τους αγώνες με όλη μου τη δύναμη», ενώ ο Βλάσσης Γαβριηλίδης την θεωρούσε «κοινωνική δύναμη για την αλλαγή του καθεστώτος σχετικά με την θέση τής γυναίκας στην ελληνική κοινωνία».
Σπουδαίος υποστηρικτής της ήταν και ο Κωστής Παλαμάς, που αφιέρωσε στην Παρρέν ένα ποίημα: «Χαίρε γυναίκα/ εσύ Αθηνά, Μαρία, Ελένη, Εύα/ να η ώρα σου!/ Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε κι ανέβα/ και καθώς είσαι ανάλαφρη/ και πια δεν είσαι σκλάβα/ προς τη μελλούμενη αγία γη πρωτύτερα/ εσύ τράβα/ κι ετοίμασε τη νέα ζωή/, μιας νέας χαράς/ υφάντρα/ και ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί/ τον άντρα/και πλάσε τον Πρωτοπλάστη».
Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος Διδασκόντων
Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε η ενημερωτική εκδήλωση με τίτλο: «Σπουδές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» που διοργανώθηκε από τη Συμβουλευτική Υπηρεσία Σχολικού & Επαγγελματικού Προσανατολισμού σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις των Αρσακείων Λυκείων Ψυχικού. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 19 και την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024, στο Αμφιθέατρο του Α΄ Λυκείου, και είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι μαθητές της Β΄ τάξης των τριών Αρσακείων Λυκείων.
Στην εκδήλωση αυτή προσκλήθηκαν 16 διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί Καθηγητές. Στους μαθητές της καθεμίας από τις τέσσερις ομάδες Προσανατολισμού απευθύνθηκαν 4 ομιλητές, οι εισηγήσεις των οποίων αφορούσαν στις σπουδές και τις κατευθύνσεις των Τμημάτων που εκπροσωπούν, καθώς και τις προοπτικές και τις διεξόδους που προσφέρει η επιστήμη τους. Μετά το πέρας της κάθε παρουσίασης, οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να διατυπώσουν στον ομιλητή τις απορίες τους και να μιλήσουν για τους προσωπικούς τους στόχους.
«Υπάρχουν δύο τρόποι για να λάμπεις: είτε να αντανακλάς το φως είτε να το δημιουργείς» (Πωλ Κλωντέλ)
Την Δευτέρα, 5/2/2024, στο Μουσείο της Τράπεζας της Ελλάδας έγινε η βράβευση της μαθήτριας του Γ5 τμήματος του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού, Σοφίας Κύρκου, η οποία πρώτευσε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σχεδίου, για μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου/Λυκείου, με τίτλο «Παντός κλίματος-Η ζωή μας στο μέλλον»
Το σχέδιο της μαθήτριας αποτυπώθηκε σε νομισματόμορφο μετάλλιο από το Ίδρυμα Εκτυπώσεως Τραπεζογραμματίων και Αξιών (Νομισματοκοπείο) της Τράπεζας της Ελλάδος και θα διανέμεται σε όλους τους επισκέπτες και τις επισκέπτριες του Μουσείου. Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού για το θέμα της κλιματικής αλλαγής.
Η βράβευση έγινε από τον Διευθυντή του Κέντρου Πολιτισμού, Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Παναγιώτη Παναγάκη, σε μια ιδιαίτερα συγκινητική τελετή.
Στην τελετή παρέστησαν οι κ.κ. Κορδάκης Μάνος (Υποδιευθυντής του Κ.Π.Ε.Τ.), Σταματόπουλος Γεώργιος (Υποδιευθυντής του Νομισματοκοπείου), Σεφερλής Γεώργιος (Αναπληρωτής του τμήματος Μουσείου και Συλλογών του Κ.Π.Ε.Τ.), Καρβουνοπούλου Μ. (προϊσταμένη της Υπηρεσίας του Μ.Τ.Ε.) καθώς και η καλλιτέχνης κ. Αντωνάτου Μαρία, η οποία φιλοτέχνησε την άλλη πλευρά του μεταλλίου.
Επίσης παρέστησαν οι μαθητές και οι μαθήτριες των Γ5 και Γ6 τμημάτων του Α΄ Αρσακείου ΓΕΛ Ψυχικού, η Διευθύντρια κ. Αμαλία Μαυροειδή, η συντονίστρια διαγωνιστικού μέρους, καθηγήτρια κ. Άννα Μαυροειδή, και οι γονείς της μαθήτριας.
Στο τέλος της τελετής βράβευσης το Μουσείο της Τ.Ε. διέθεσε 350 μετάλλια, ώστε να μοιραστούν σε όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού.
Συγχαρητήρια Σοφία μας!
Πάντα να στοχεύεις ψηλά με συνοδοιπόρους σου τα τρία Τ της επιτυχίας. Το αστείρευτο Ταλέντο σου, την Τόλμη που απέδειξες ότι έχεις και το χαμόγελο της Τύχης. Φτάσε όπου δεν μπορείς…
Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος Διδασκόντων
«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του…»
Οδυσσέας Ελύτης (Προσανατολισμοί)
Παρθένης Κωνσταντίνος, Η Προσκύνηση των Μάγων, 1921
Η εορτή των Χριστουγέννων στις παραδοσιακά Χριστιανικές κοινωνίες διατηρεί κάτι το ξεχωριστό. Ακτινοβολεί φως, γαλήνη, αγάπη, ελπίδα. Είναι ευλογημένη εποχή γιατί εμπλέκει ολόκληρο τον κόσμο σε μια συνωμοσία αγάπης. Είναι η εορτή που «καταδιώκει» κάθε μοναχικό, κουρασμένο και εγκαταλελειμμένο άνθρωπο. Είναι συναίσθημα, γιατί η ζεστασιά των Χριστουγέννων δεν προέρχεται από τα φώτα, προέρχεται από όλες τις καρδιές μας που ξεχειλίζουν από αγάπη. Τα Χριστούγεννα έχουν δημιουργηθεί πάνω σε ένα όμορφο και ευαίσθητο παράδοξο. Η γέννηση ενός Άστεγου (του Χριστού) να γιορτάζεται σε κάθε σπίτι. Με τον τρόπο όμως που γιορτάζεται στις εκκοσμικευμένες χώρες, το βαθύτερο νόημα της συχνά αλλοιώνεται. Χάνεται μέσα στα πολυποίκιλα παιχνίδια. Η καταναλωτική υστερία και η πνευματική αδιαφορία συρρικνώνουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον. Επιδείξεις πολυτελείας και κενοδοξίας παραμορφώνουν την ομορφιά της απλότητας και της αθωότητας. Η υπερφωταγωγημένη ερημία των απρόσωπων πόλεων αγωνίζεται να συσκοτίσει την σχεδόν υποχρεωτική ευθυμία. Στολισμένες οι βιτρίνες. Χαρμόσυνες οι κωδωνοκρουσίες των Ναών. Πανηγυρική η ατμόσφαιρα. Τα Χριστούγεννα έγιναν ένα κοινωνικό γεγονός αντί να είναι σταθμός στον πνευματικό μας αγώνα. Τα Χριστούγεννα κατά παραγγελία. Χριστούγεννα αισθησιακού και κοσμικού τύπου, χωρίς άρωμα μυστικής εμπειρίας. Κρατήσαμε μόνο τον συναισθηματικό διάκοσμο, την εμπορική εκμετάλλευση, τον στείρο θρησκευτικό βερμπαλισμό της εορτής και χάσαμε την σωτηριολογική διάσταση του γεγονότος. Τίποτα όμως δεν μπορεί να κρύψει τα «κοριτσάκια με τα σπίρτα» που όλο αυξάνονται.
«Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Κάθε 17 Νοέμβρη η σκέψη και η καρδιά μας ταξιδεύει στον χώρο του Πολυτεχνείου, στον ξεσηκωμό των φοιτητών και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας. Δεν είναι μια μέρα χαμένη για το μουσείο της Ιστορίας. Δεν είναι αφήγηση μόνο για τα βιβλία. Είναι μια μέρα μνήμης, περισυλλογής, μάθησης και αξιολόγησης των δικών μας πράξεων για την ελευθερία, τη ζωή και τη δημοκρατία.
50 χρόνια πριν το μελάνι…φωνάζει!!! Σ’ αυτήν την ρωγμή του χρόνου, μέσα σε τρεις ημέρες του Νοέμβρη μια ολόκληρη γενιά πήρε την σκυτάλη και σήκωσε την σημαία στα χέρια της αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμά της στην ιστορία. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων και ονείρων μιας μεθυσμένης, ελεύθερης και ριζοσπαστικής γενιάς.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής. Δεν είναι μόνο ιστορική στιγμή, δεν είναι μόνο κραυγή, δεν είναι μόνο μνημείο. Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση, είναι η αμφισβήτηση της γκρίζας καθημερινότητας, είναι η διεκδίκηση της φιλίας, της αλήθειας και του χαμόγελου.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ με τις πυρακτωμένες αλήθειές του. Δεν είναι ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι και οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι μέρες μιας ολόκληρης επταετίας. Προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, μέσα από την τόλμη και από την φαντασία των νέων για ζωή.
