Τα «Ελελεῦ» των Ηρώων… Τα «Ωσαννά» των Μαρτύρων…
Όσες φορές, παραδομένοι στους εθνικούς μας ρεμβασμούς, αναπολούμε την 25η Μαρτίου 1821 και συνειδητοποιούμε το κοσμοϊστορικό της μεγαλείο, μύηση μάς ευφραίνει συναρπαστική, αποκάλυψη ευαγγελική μάς κατηχεί σε πνεύμα θυσίας, φανέρωση θεϊκή μάς « φανατίζει» σε πάθος Ελευθερίας. Είναι η μέρα κατά την οποία όλος ο Ελληνισμός ενωτίζεται στο άσμα της Ελευθερίας. Είναι η μέρα κατά την οποία προβάλλονται στο μυαλό μας άθλοι του παρελθόντος και όνειρα του μέλλοντος. Είναι η μέρα που το έθνος ολόκληρο αναβαπτίζεται, αναγεννάται, φρονηματίζεται.
Μέσα στην εθνική κατάνυξη που μας βυθίζουν τα «ἐλελεῦ» (πολεμική ιαχή) των Ηρώων και τα «ωσαννά» (δοξαστικός ύμνος) των Μαρτύρων οραματιζόμαστε να αναδύονται και να προβάλλονται οι σκιές των Ηρώων του Ιερού Αγώνα, της Μεγάλης Ιδέας που δεν ήταν ναρκωτικό εθνικού πόνου αλλά διεγερτικό της εθνικής υπερηφάνειας. Αποτυπωμένες έχουμε όλοι μας τις μορφές των Ηρώων στα μάτια μας…
Ο Κανάρης με το δαυλό του πυρπολητή!
Ο Μιαούλης με το περισκόπιο του Ναυάρχου!
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τα δασύτριχα στήθη!
Ο Κολοκοτρώνης με την περικεφαλαία!
Ο Κουντουριώτης με τον επίδεσμο στο μάτι!
Ο Καψάλης με τα μελλοθάνατα γυναικόπαιδα!
Η Μπουμπουλίνα ολόρθη κατάπρυμα στο καράβι της!
Ο αντίλαλος της ιστορίας ξαναλέει τα ονόματά τους. Ο απόηχος του Μύθου ξαναθυμίζει τις ανδραγαθίες τους. Ο προβολέας του Θρύλου ξαναφωτίζει τις μορφές τους. Του δημοτικού τραγουδιού ο αχός ανανεώνει την υστεροφημία τους. Απουσιάζει βέβαια ο άγνωστος στρατιώτης! Που η μοίρα τον θέλει να μένει ανεκφώνητος, αμνημόνευτος, αστεφάνωτος. Αλαφιάζεται κανείς και πιστεύει πως ακούει να αντηχούν κλαγγές από σφαγερά γιαταγάνια, ομοβροντίες από φονικά καριοφίλια, αλαλαγμούς νικητών, ολοφυρμούς ηττημένων, δραματικές εναλλαγές ολέθρων και θριάμβων. Ίσως όμως να μην έχουμε τη δύναμη της φαντασίας που χρειάζεται για να σας προβάλλουμε στον οραματισμό σας το μεγαλείο τέτοιων σκηνών. Μεγαλείο σκηνών που η μάχη και το τουφεκίδι να μοιάζουν με μουσική.
Την επανάσταση του 1821 την είχε προφητεύσει η ελληνική ψυχή. Και την είχε πιστέψει. Και την είχε προσδοκήσει. Απόκρυφη έκλαμψη θεϊκής αποκαλύψεως την είχε μυήσει στο μελλούμενο θαύμα. Την ίδια ώρα που έπεφτε νεκρός ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, την ίδια ώρα Ανασταινόταν η Αθάνατη Ελληνική Πνοή, αγνοώντας την κύρωση της πράξης της πτώσης της Βασιλεύουσας και παραδεχόμενη την υποβολή του παραμυθιού. Δεν υπάρχει κατανυκτικότερο ιστορικό μυστήριο από τη μετεώριση της ιστορίας σε θρύλο. Δεν υπάρχει ωραιότερη ιστορική πραγμάτωση από την υλοποίηση του θρύλου σε ιστορία, γιατί είναι επίτευγμα Εωθινό, συνέχεια ονείρων…
Το «Την Πόλιν ου δίδω σοι» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το «Αν θέλετε τα άρματά μας, ελάτε να τα πάρετε» της φρουράς του Μεσολογγίου, ανήκουν στην ίδια μουσική φράση του ελληνικού εμβατηρίου της ελευθερίας. Το πονεμένο ερωτηματικό του Ρήγα «Ως πότε παλικάρια» πήρε απάντηση καταφατική στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας «Ελευθερία ή Θάνατος». Μυριόστομη, ανέκκλητη ανακραυγή, όρκος φρικτός, δοσμένος με αποφασιστικότητα. Απόφαση θανάτου που άπαξ ξεστομίζεται, δεν ανακαλείται, δεν παραγράφεται. Γι’ αυτό και εθριάμβευσε ολοκληρωτικά.
Στην Επανάσταση του ’21 ταιριάζει μόνο χαρμόσυνη μνήμη και απέραντος αίνος. Την μνήμη ανακαλούμε και τον αίνο αναπέμπουμε. Γι’ αυτό και η κληρονομιά του Νεοέλληνα είναι δύσκολη. Είναι η ωραιότερη αλλά και βαρύτερη. Συνεχής παρουσία στο παγκόσμιο προσκήνιο τον υποχρεώνει. Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν τα σύγχρονα αιτήματα της ζωής χωρίς να νεκρώσουμε τα κληρονομικά μας βιώματα και χωρίς να υποστέλλουμε τα πατροπαράδοτα ιδανικά μας. Ας αντλούμε αενάως ευκρασία, ευρωστία, εύπνοια από τις αστείρευτες πηγές του Γένους μας.
Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων
200 χρόνια