Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β2)

Πολλές φορές, οι άνθρωποι προσεγγίζουν τη ζωή με μία μονοδιάστατη λογική. Η ζωή ως άσπρο και η ζωή ως μαύρο. Καμία απόχρωση του γκρι ανάμεσα στις δύο αυτές -εκ διαμέτρου αντίθετες- έννοιες. Επιδιώκουμε πάντα μια διαδρομή για την ικανοποίηση των στόχων μας χωρίς δυσχέρειες, χωρίς εμπόδια. Ίσως, βέβαια, αυτό να αποτελεί και το κίνητρο για τη ζωή: ο άνθρωπος σε μία ψευδαίσθηση, σε μια πλαστή πνευματική πραγματικότητα, που όμως τον παρακινεί να προχωρήσει… Καθώς προχωρά, ωστόσο, καταρρίπτονται όλα όσα πίστευε. Παρατηρεί πλέον και την αρνητική, την άδικη, την αισχρή πλευρά της ζωής και… αποθαρρύνεται. Ξαφνικά, υψώνεται μπροστά του ένα μαύρο, αδιαπέραστο τείχος. «Δεν υπάρχει διέξοδος!», σκέφτεται. Και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, απαξιώνοντας αυτή τη ζωή. Αδικία, μίσος, κακία. Έτσι θα την χαρακτήριζε με τρεις λέξεις. Γιατί; Γιατί δεν αποδέχθηκε ποτέ την αλληλεξάρτηση των δύο στερεοτυπικά διαμορφούμενων εννοιών: του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, της ευτυχίας και της δυστυχίας. Πάντα έτεινε να τραβά μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους. Και αυτό, συμβάλλει στη διαμόρφωση αβάσιμων αντιλήψεων, που ωστόσο δύσκολα καταρρίπτονται απέναντι στην πεποίθηση για την ύπαρξη ενός κόσμου «ιδανικού», ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν κόσμο, που φαντάζει ως το άκρο μιας αρνητικής διάστασης!
Αλλά σε μία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει μόνο καλοσύνη. Οτιδήποτε και αν παρατηρήσουμε γύρω μας, αναλύοντάς το σε βάθος, θα μας οδηγήσει στην ίδια θεμελιώδη διαπίστωση: απαρτίζεται αναπόφευκτα από στοιχεία του καλού ΚΑΙ του κακού. Σκεφτείτε τι συμβαίνει με έναν πόλεμο, τον οποίο καταδικάζουμε για τη βαρβαρότητα, την αδικία, τον όλεθρο που επιφέρει. Σκεφτείτε πως η πενικιλίνη, τα ραντάρ, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, το εμβόλιο γρίπης αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα καινοτομιών, στις οποίες οδηγήθηκε η ανθρωπότητα εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πλήρης αντίφαση! Από κάθε «κακό», λοιπόν, πηγάζει κάτι «καλό», το οποίο με τη σειρά του, μπορεί να κρύβει και κάτι το αρνητικό. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», αλλά και «Ουδέν καλόν αμιγές κακού», θα έλεγα.
Συνεπώς, ο κόσμος μας δεν είναι γέννημα μιας μονοδιάστατης οπτικής. Γι’ αυτό και η συνύπαρξη του καλού και του κακού παρουσιάζεται αναπόφευκτη για το ανθρώπινο μέλλον και αποτελεί μία ζωτικής σημασίας αρχή για την ισορροπία της ανθρωπότητας, μία αρχή δηλαδή που στις μέρες μας φαντάζει πιο απαραίτητη από ποτέ…

μαθητική εφημερίδα