Γράφει ο μαθητής Κωνσταντίνος Χειρίδης (Β4)

Πρόσφυγας ονομάζεται κάθε άνθρωπος, που έχει εγκαταλείψει τα πατρογονικά του εδάφη λόγω πολέμου, βίας ή διώξεων. Το προσφυγικό ζήτημα είναι ένα από τα πλέον ακανθώδη της εποχής μας. Καθώς ο πληθυσμός των ανθρώπων παγκοσμίως, που αναγκάζεται να αφήσει το σπίτι του εξαιτίας της βίας και των συρράξεων ολοένα και αυξάνεται, ο δημόσιος διάλογος γύρω από αυτό το θέμα εντείνεται. Ζητήματα σχετικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πρωτοστατούν σε κανάλια, εφημερίδες και το διαδίκτυο.
Οι πρόσφυγες έχοντας εγκαταλείψει τον τόπο τους αναζητούν μία χώρα για να διαμείνουν. Εάν αποτελούσαν μέλη εθνικής μειονότητας στη χώρα που ζούσαν, προτού γίνει η πολεμική εμπλοκή, τότε θα αναζητήσουν βοήθεια από τους συμπατριώτες τους, οι οποίοι είτε θα ζουν ως μειονότητες σε άλλες χώρες είτε θα έχουν το δικό τους κράτος. Άλλοι θα αναζητήσουν βοήθεια από χώρες γειτονικές της πατρίδας τους. Θα περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα φορτωμένοι με τα απολύτως απαραίτητα ή θα βρεθούν σε βάρκες στη θάλασσα και θα πάνε, όπου τους βγάλει το πέλαγος. Και φυσικά, υπάρχουν πιθανότητες να μην τα καταφέρουν…
Ένας πρόσφυγας πηγαίνει σε νέους τόπους, άγνωστους και διαφορετικούς από τον δικό του. Γνωρίζει άλλους πολιτισμούς και αναγκάζεται να ασπαστεί ξένες για εκείνον νοοτροπίες και συνήθειες. Αναμφίβολα, η ανάγκη εκμάθησης μίας νέας γλώσσας είναι επιβεβλημένη. Πρέπει να επιβιώσει σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον, ψάχνει να δουλέψει για να βγάλει λίγα χρήματα. Εάν έχει και οικογένεια μαζί του, παλεύει να την συντηρήσει. Συγχρόνως, προσπαθεί να γίνει αποδεκτός από τους ντόπιους, οι οποίοι δεν τον υποδέχονται με ανοικτές αγκάλες… Επικρατούσε κι επικρατεί ακόμα, βλέπετε, σε πολλούς η λογική ότι ναι μεν είμαι φιλάνθρωπος και συμπαραστέκομαι σε κάθε ανέστιο και κατατρεγμένο, όχι όμως να έχουμε ίσα κι όμοια δικαιώματα!
Στις μέρες μας, υπάρχουν ακόμα προσφυγικά κύματα, όπως εξαιτίας του πολέμου στη Συρία ή την Ουκρανία. Ένα παλαιότερο συμβάν είναι η πολεμική εμπλοκή στο Νογκόρνο Καραμπάχ, όπου γύρω στους 100.000 Αρμένιους έφυγαν από τις πόλεις και τα χωριά τους μετά από πολεμική επέμβαση των Αζέρων. Με τον πόλεμο στο Ισραήλ μεταξύ των Εβραίων και των Παλαιστίνιων Αράβων, 6 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι πρόσφυγες βρίσκονται τώρα στην Ιορδανία, τον Λίβανο, τη Συρία και τη Λωρίδα της Γάζας. Αλλά και οι Έλληνες αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες, όπως κατά την Μικρασιάτικη Καταστροφή. Η Αττική δέχτηκε τον μεγαλύτερο όγκο από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Αυτοσχέδιοι καταυλισμοί, δημόσια κτήρια και σχολεία, που μετατράπηκαν σε νοσοκομεία, άνθρωποι και ευκατάστατες οικογένειες που βρέθηκαν, από τη μια μέρα στην άλλη, να φορούν παπούτσια από λάστιχα αυτοκινήτων. Ο πληθυσμός της Αθήνας διπλασιάστηκε και στην αρχή, οι ξεριζωμένοι αναζήτησαν πρόχειρη στέγη σε αποθήκες, εκκλησίες, σχολεία και θέατρα.
Πολλοί πρόσφυγες, όταν ο πόλεμος και οι δυσκολίες της χώρας τους σταματήσουν, επιθυμούν να γυρίσουν πίσω στις πατρίδες τους και να ζήσουν τη ζωή τους, όπως συνήθιζαν προπολεμικά. Ας μην ξεχνάμε ότι η προσφυγιά δεν έχει χρώμα ούτε θρησκεία. Απλώς η διαδρομή αλλάζει! Κάποτε οι Έλληνες κατευθύνονταν ως πρόσφυγες στη Συρία, ενώ τώρα οι Σύριοι έρχονται στην Ελλάδα. Η αλληλεγγύη προς τον πλησίον είναι κάτι επιβεβλημένο! Και είναι εντυπωσιακό το ότι σήμερα πολλοί, που αντιτίθενται στους πρόσφυγες της Συρίας, είναι άνθρωποι που οι γονείς τους ήταν και οι ίδιοι πρόσφυγες! Σχετικά, λοιπόν, με την έξαρση των ρατσιστικών συμπεριφορών απέναντι στους πρόσφυγες, που ως Έλληνας έφηβος βλέπω καθημερινά γύρω μου, να σας θυμίσω τι γινόταν στις αρχές του 20ού αιώνα στη νήσο Έλις της Νέας Υόρκης, εκεί όπου συνωστίζονταν χιλιάδες Έλληνες, πάμφτωχοι, ρακένδυτοι, πεινασμένοι, αλλά και πολλοί με εγκληματικό χαρακτήρα… Ή ότι στην Αυστραλία πήγαν Έλληνες, για να βρουν μια καλύτερη ζωή και κατέληξαν άστεγοι ζητιάνοι στους δρόμους του Σίδνεϋ και της Μελβούρνης. Οφείλουμε να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες, να ενσωματωθούν πιο εύκολα στις γηγενείς κοινότητες και να έχουν ευκαιρίες να ζήσουν με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

μαθητική εφημερίδα