Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β΄2) τού Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης:
«Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά πολλές φορές την επικυρώνει...Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει.»Η ιδιαίτερης σημασίας φράση του Ουμπέρτο Έκο έρχεται, δυστυχώς, να «κουμπώσει» στην αξιολύπητη και τραγική κατάσταση του σήμερα. Με αφορμή την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια αυτοαξιολόγηση και να αναρωτηθούμε: "Έως πού μπορούμε να φτάσουμε και προς τα πού βαδίζουμε από εδώ και στο εξής";
Πριν από λίγες εβδομάδες τραγικό θάνατο βρήκε ένας 36χρονος άνδρας, όταν επιχείρησε να επιβιβαστεί στο πλοίο Blue Horizon στο λιμάνι του Πειραιά, λίγο πριν αυτό αναχωρήσει με προορισμό την Κρήτη. Συγκεκριμένα, ο άνδρας προσπάθησε να μπει στο πλοίο λίγα λεπτά πριν τον απόπλου, ωστόσο τον εμπόδισαν με τη βία δύο από τα μέλη του πληρώματος, με τα οποία ξεκίνησε να διαπληκτίζεται. Σε βίντεο, που καταγράφει το περιστατικό, ο άνδρας φαίνεται να κάνει περισσότερες από μια συνεχόμενες προσπάθειες, για να επιβιβαστεί στο πλοίο, αλλά μάταια... Ένα από τα δύο μέλη του πληρώματος τον απωθεί σπρώχνοντάς τον και, τελικά, ο άτυχος άνδρας πέφτει μέσα στο νερό. Παρά τις διαμαρτυρίες και τις κραυγές των επιβατών που βρέθηκαν μάρτυρες ενός περιστατικού αποτρόπαιης βίας, το πλοίο αναχωρεί από το λιμάνι κανονικά, αφήνοντας πίσω του έναν άνθρωπο να δίνει μάχη με τον θάνατο και, δυστυχώς, να την χάνει…
Το παραπάνω έγκλημα αποτελεί τρανή απόδειξη της βαρβαρότητας που διακρίνει τη νοοτροπία του σύγχρονου ανθρώπου, της σκληρότητας, της αδικίας, της απανθρωπιάς! Έχουμε φτάσει πλέον σε ένα κρίσιμο σημείο της ηθικής μας πορείας. Προτάσσουμε το προσωπικό μας συμφέρον ακόμα και απέναντι σε μια ανθρώπινη ζωή! Έχουμε χάσει κάθε ίχνος ενσυναίσθησης, κάθε ίχνος ανθρωπιάς! Η κορύφωση του προβλήματος, όμως, δεν είναι αυτή. Έχουμε εντάξει τόσο καλά αυτή τη συμπεριφορά στη νοοτροπία μας, που έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μας και, τελικά, χάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό! Δεν μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε πλέον! Το μόνο που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως, ακόμη, είναι πως αυτό θα αποτελέσει και την καταστροφή μας. Γιατί ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή… Είναι, όμως, αυτός πραγματικά ο πολιτισμός μας; Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί μια πράξη σαν αυτή στο λιμάνι του Πειραιά; Όλα θυσία στον βωμό του ατομικού συμφέροντος και του χρήματος;
Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η νοοτροπία μας; Η προκαθορισμένη εξέλιξη του πολιτισμού μας δεν ήταν αυτή. Δεν μπορεί να ήταν αυτή… Η λανθασμένη ρότα που έχει πάρει, υπόκειται, ενδεχομένως, σε κάποιον λανθασμένο χειρισμό. Εξάλλου, ο άνθρωπος αποτελεί το μόνο είδος που μπορεί να καταστρέψει το είδος του. Είναι ικανός να πράξει οτιδήποτε, ώστε να βρεθεί στην κορυφή. Κάθε τέτοιου είδους, όμως, αποτρόπαιη πράξη, που φαινομενικά τον φέρνει όλο και πιο κοντά στον στόχο του, δηλαδή την υπεροχή του, τον οδηγεί στην πραγματικότητα στην αυτοκαταστροφή του. Πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι, ενώ οι Έλληνες ναυτικοί είναι γνωστοί για τη βοήθεια που προσφέρουν σώζοντας ανθρώπους στη θάλασσα, κάποιοι από αυτούς αποτέλεσαν τώρα την αιματηρή εξαίρεση; Τι είναι αυτό, που τελικά διαφθείρει τόσο εύκολα τα ηθικά θεμέλια των αξιών μας; Αναρωτιέμαι…
