"Ενός λεπτού σιγή... "

Με αφορμή το ποίημα «Ενός λεπτού σιγή» τού Ντίνου Χριστιανόπουλου, που συζητήθηκε στο πλαίσιο τού μαθήματος τής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο τμήμα Α΄3 τού Α΄ Αρσακείου-Τοσιστείου Λυκείου Εκάλης, με καθηγητή τον κ. Ιωάννη Σωτηρόπουλο, όλοι οι μαθητές τοποθετήθηκαν πάνω στο βασικό θέμα τού ποιήματος εκφράζοντας ταυτόχρονα τις υπαρξιακές τους ανησυχίες. Αναρωτήθηκαν και οι ίδιοι τι κρύβεται πίσω από αυτό το αίσθημα ανικανοποίητου που διακατέχει τον άνθρωπο των ημερών μας. Γιατί άραγε δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τις στιγμές ευτυχίας που μας προσφέρει απλόχερα η ζωή; Γιατί επιμένουμε να επιδιδόμαστε σε ένα αέναο και μάταιο κυνήγι εκπλήρωσης αχόρταγων στόχων;

Κάθε φορά, άλλωστε, που επιτυγχάνουμε έναν από αυτούς, το μόνο που συμβαίνει είναι να γεννιούνται πρόσθετες ανάγκες. Επομένως ακόμη περισσότερη τρεχάλα, περισσότερη αναζήτηση επ’ άπειρον. Η ευτυχία κατέληξε να γίνει και αυτή μια απλή ρουτίνα. Δεν μας συγκινεί πια. Έγινε επανάληψη και συνήθεια. Εμείς, ως μεμψίμοιρα όντα, δεν αντέχουμε το «βάρος» των ευτυχισμένων στιγμών, προσαρμοζόμαστε πολύ εύκολα στην κατάσταση τής ευτυχίας («ηδονική προσαρμογή»), της βρίσκουμε «ατέλειες» και πασχίζουμε να τις διορθώσουμε. Πόση ειρωνεία άραγε;

Με αφορμή αυτό το ποίημα η μαθήτρια Μελίτη Μαραγκού εμπνεύστηκε το εικονιζόμενο ζωγραφικό έργο και το παρουσίασε στην τάξη. Το έργο αυτό, απόδειξη ιδιαίτερης ευαισθησίας, αποδεικνύει την καταλυτική επίδραση τής λογοτεχνίας στη ζωή μας.

Ακολουθεί το ποήμα τού Ντίνου Χριστιανόπουλου:

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σαςκι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Ντῖνος Χριστιανόπουλος (από τη συλλογή «Ανυπεράσπιστος καημός», 1960)