οι γιορτινές μέρες, όπως η σημερινή αλλά και αυτές που ακολουθούν, είναι μέρες πυκνές. Σήμερα γιορτάζουμε εδώ στο Σχολείο μας, αύριο η πόλη μας θα γιορτάσει στις εκκλησίες της τον πολιούχο της άγιο Δημήτριο και συνάμα την απελευθέρωσή της από την οθωμανική κατοχή, μεθαύριο θα γιορτάσουμε την επέτειο του «Όχι», που βροντοφώναξε σύσσωμος ο ελληνικός λαός ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του φασισμού, και θα τιμήσουμε την εποποιία του ’40. Όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα είναι που συνυφάνθηκαν, δίνοντας σχήμα και μορφή σε αυτή τη σημαία, που μόλις παραδόθηκε από τους σημαιοφόρους της περασμένης χρονιάς στους φετινούς. Δύο μόνο λόγια για αυτή τη στιγμή· δυο λόγια για τη σημαία και τα χέρια.Τι είναι η σημαία μας; Ό,τι κάρπισε και άνθισε στα χρώματα του ουρανού, το λευκό και το γαλάζιο, κι έχει τις ρίζες του βαθιά ποτισμένες από το αίμα που στάλαξε η θυσία των προγόνων μας. Παράδοξη πράξη η θυσία... Μπορεί, όμως, να φωτιστεί κάπως το νόημά της μέσα από δύο φράσεις: η μια αποδίδεται στον Λάο Τσε, τον γέρο φιλόσοφο από τη μακρινή Ανατολή, που είπε πως: «το κακό θέλει να ζήσει και να κυριαρχήσει, ενώ το καλό δεν φοβάται να πεθάνει και να θυσιαστεί.» Η άλλη, που μνημονεύεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη (12, 24), λέει πως: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.» (Αλήθεια σας λέω πως, αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν πεθάνει, θα μείνει μόνος κι άκαρπος· αν όμως θαφτεί στη γη, θα φέρει άφθονο καρπό.)*
Ο καρπός της θυσίας των προγόνων μας είστε, είμαστε, όλοι εμείς. Στα χέρια σας και στα χέρια όλων μας έχουν εναποθέσει μια ακριβή κληρονομιά: να μη ζήσουμε απλώς για να ζήσουμε· να μη μείνουμε κλεισμένοι στο εγώ μας, άπραγοι και μόνοι· να μη φοβηθούμε να κοπιάσουμε και να πονέσουμε. Κι αν χρειαστεί, να θυσιαστούμε για το καλό κάποιων άλλων, έστω και κατοπινών, που ίσως δεν αντικρίσουμε ποτέ. Μπορεί αυτή να είναι η ανταπόδοση στην τιμή που γίνεται στους σημαιοφόρους μας, στα χέρια των οποίων κυματίζει υψωμένη η σημαία, αλλά και στον καθένα μας που την ατενίζει με περηφάνια κι ευγνωμοσύνη; Νομίζω πως ναι! Όλοι μας, στο μέτρο και στο χρέος που μας αναλογεί, να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ανεβάσουμε λίγο ψηλότερα τη λέξη «άνθρωπος»· να αγωνιζόμαστε για να πλατύνουμε λίγο πιο πέρα την έγνοια και τη συμπαράστασή μας στον συνάνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός.
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016,
Θέατρο Αρσακείων Σχολείων Θεσσαλονίκης
* Η φράση αυτή ειπώθηκε από τον Ιησού, όταν έμαθε ότι έχουν έρθει κάποιοι Έλληνες και ζητούν να τον δουν και να μιλήσουν μαζί του (Ιω 12, 20-26).
Εικαστικό: «Σημείο ελευθερίας», Χρήστος Μποκόρος (2012).
