Γράφει η μαθήτρια Μαρία Ανδρεάκου (Β΄1 τμήμα):

Τον Φεβρουάριο όλοι οι μαθητές της Β’ τάξης του Σχολείου μας παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Κάππα το κλασικό έργο «Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες σε διασκευή του Mike Kenny και σκηνοθεσία του Ηλία Καρελλά. Και η θεατρική παράσταση, όπως και το ομότιτλο βιβλίο, περιγράφουν ένα μεγάλο, περιπετειώδες ταξίδι του Αλόνσο Κιχάδα, ενός ευγενούς από τη Μάντσα, ο οποίος, επηρεασμένος από τα ιπποτικά μυθιστορήματα, αποφασίζει να γίνει περιπλανώμενος ιππότης με το όνομα Δον Κιχώτης. Συνοδευόμενος από τον πιστό του ιπποκόμο, Σάντσο Πάντσα, ο Δον Κιχώτης ξεκινά μια σειρά από περιπέτειες επιδιώκοντας να αναβιώσει την ιπποτική παράδοση και να υπερασπιστεί τους αδύναμους. Με αφορμή αυτή την παράσταση, ομολογώ πως προβληματίστηκα αρκετά. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο στην προσωπικότητα του Δον Κιχώτη, που τον καθιστά αγαπημένο ήρωα και κάνει πολλούς από εμάς να ταυτιζόμαστε μαζί του;

Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τον «ιππότη με τη θλιμμένη έκφραση», για να ανακαλύψουμε ποια ευαίσθητη χορδή της ψυχής μας αγγίζει. Από τη μία, γελάμε μαζί του με τις πράξεις του και από την άλλη, ο χαρακτήρας του μας γοητεύει. Ένας μεσήλικας ευγενής της επαρχίας, που δεν του λείπει τίποτα και που ζει με μία σχεδόν ιδεατή άνεση, σηκώνεται μια μέρα, φοράει πανοπλία, χρήζει τον εαυτό του ιππότη και ξεκινάει ένα ταξίδι. Όμως, η ρομαντική του αντίληψη για τον κόσμο συγκρούεται με την πραγματικότητα οδηγώντας σε κωμικές και τραγικές καταστάσεις.
Σε κάθε παραδοσιακή κοινωνία υπάρχει κάποιος, ο οποίος τολμά να πει όσα οι άλλοι δεν τολμούν να πουν από φόβο. Είναι αυτός που ζει όπως θέλει και που όλοι τον ζηλεύουν κατά κάποιον τρόπο, γιατί θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο, αλλά διστάζουν. Έτσι και ο Δον Κιχώτης, είναι αυτός που ακολουθεί έναν τρόπο ζωής, που κανείς μας δεν τολμά να ακολουθήσει. Και όμως, έχει τη γενναιότητα να αφήσει πίσω του τις ανέσεις και να ξεκινήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, που εμψυχώνεται από πνεύμα ιπποσύνης. Ποιος από εμάς δε θα ήθελε να τα αφήσει όλα πίσω του και να κυνηγήσει το όνειρό του χωρίς καμιά έγνοια;
Ίσως, ο Δον Κιχώτης και ο ακόλουθός του να αντικατοπτρίζουν τις δύο όψεις μιας κοινωνίας. Συγκεκριμένα, ο πρώτος πετάει στα σύννεφα, ενώ ο δεύτερος πατάει γερά στη γη. Ωστόσο, παρά τις διαφορές τους, υπάρχει ένα στοιχείο που τους ενώνει, η αφοσίωση του ενός στον άλλον. Ο Δον Κιχώτης είναι η καρδιά, ο ονειροπόλος, το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, που αναζητά την ομορφιά, την αγάπη και κυνηγάει τα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της τιμής. Από την άλλη, ο Σάντσο είναι πρακτικός. Μπορεί να δει κατάματα την πραγματικότητα και να την αξιολογήσει. Ο Θερβάντες χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες και μας παρουσιάζει μια κωμική κατάσταση, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, όπου ο Σάντσο προειδοποιεί τον Δον Κιχώτη ότι δεν είναι σε θέση να κρίνει με αντικειμενικότητα την πραγματικότητα και ο Δον Κιχώτης δεν τον ακούει μπλέκοντας σε νέα προβλήματα κάθε φορά. Υπάρχει τρόπος να δούμε αυτή την επικοινωνία ως κάτι που μπορεί να μας εμπνεύσει και όχι ως γελοία; Ιδεαλισμός, πραγματικότητα, η φύση της τρέλας και η δύναμη της φαντασίας. Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι…

Σχολειά-ζω